Δεν ξαφνιάζει πια κανέναν. Ούτε η απαξίωση, ούτε η ελαφρότητα με την οποία ο Άρης Πορτοσάλτε σχολιάζει τις πιο αιματηρές τραγωδίες του καιρού μας.
Κάπως έτσι και σήμερα, πρωί της Πέμπτης, στον τηλεοπτικό αέρα του ΣΚΑΪ, ο γνωστός δημοσιογράφος χαρακτήρισε τη σημαία της Παλαιστίνης «πατσαβούρα», σχολιάζοντας την κίνηση μελών της Νέας Αριστεράς να την απλώσουν στην Ακρόπολη. Χαλαρός στον λόγο του, χωρίς δεύτερη σκέψη, με το ίδιο ύφος που ένας καλεσμένος εκπομπής κριτικάρει μια αποτυχημένη κίνηση μάρκετινγκ ή ένα μπιφ στο My style rocks.
«Όταν το δράμα της 🍉 το αντιμετωπίζεις με το απλώσεις μια πατσαβούρα δεν έχει κάνα νόημα. Απλώς προσπαθείς να κάνεις κάτι για να πεις είμαι κι εγώ εδώ στη ζωή».
Γιατί να σοκαριστούμε;
Η απαξίωση των πολιτικών συμβολισμών, όταν δεν εξυπηρετούν το δικό του αφήγημα, είναι πάγια τακτική. Ο Παρθενώνας πρέπει, κατά τον Πορτοσάλτε, να μένει «αλώβητος» από «πανιά», τα οποία προσομοιάζει με αυτά που γράφουν “Adidas”. Έτσι, και μια σημαία που φέρει τον πόνο ενός ολόκληρου λαού, που στέλνει σήμα αλληλεγγύης απέναντι σε μια γενοκτονία που παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση, αντιμετωπίζεται ως «ξεφτίλα».
«Αν προστατεύουμε το σύμβολο από τα σύμβολα του καπιταλισμού θα το προστατεύσουμε και από τα σύμβολα τα δικά μας/τους. Ας το αφήσουμε αλώβητο. Η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας μιλούν από μόνα τους. Δεν θέλουν κανένα πανί να απλωθεί πάνω τους. Πρώτα από όλα και ως ενέργεια είναι μια ξεφτίλα. Μπορούν να μαζευτούν και να πουν τη γνώμη τους για το πόσο το Ισραήλ κατά την άποψή τους δολοφονεί ανθρώπους».
Να μας επιτρέψετε να διαφωνίσουμε κύριε Πορτοσάλτε, δεν είναι «πατσαβούρα» η σημαία της 🍉. Είναι το πανί που σκεπάζει τα πτώματα των παιδιών της. Είναι η κραυγή ενός λαού που του αρνούνται τη φωνή και την πατρίδα του. Είναι το σύμβολο εκείνων που δεν έχουν πια πού να απλώσουν ούτε το σώμα τους, πόσο μάλλον τη σημαία τους.
Η εικόνα της σημαίας στην Ακρόπολη δεν προσβάλλει τον πολιτισμό μας. Γιατί ο ελληνικός πολιτισμός που επικαλούνται με τόση ευλάβεια είναι αυτός της Αντιγόνης, του Αντιρρησία, του Ανθρωπισμού. Είναι αυτός που στέκεται και λέει “ως εδώ”. Και ναι, μπορεί να διαφωνεί κανείς με τη μορφή της δράσης, τον χρόνο, τον τόπο, ακόμα και το περιεχόμενο. Αλλά το να καταφεύγεις σε χαρακτηρισμούς όπως «πατσαβούρα», είναι κάτι πολύ πιο βαθύ. Δεν είναι απλώς ρηχότητα ή προκλητικότητα. Είναι πολιτική θέση. Είναι το ξέπλυμα που δε θα έπρεπε να μας επιτρέπει η ηθική μας να δεχόμαστε.
