Την Πέμπτη 5 Ιουνίου, οι παραθαλάσσιοι επιχειρηματίες της Πάρου κατεβάζουν ρολά με το σύνθημα “κλείνουμε πριν μας κλείσουν”, όχι γιατί η αγορά πεθαίνει, όχι γιατί οι εργαζόμενοί τους αμείβονται με ψίχουλα, αλλά επειδή –άκουσον άκουσον– το κράτος τους ζήτησε να έχουν άδειες. Και να μην απλώνουν τις ξαπλώστρες μέχρι εκεί που σκάει το κύμα. Και να μη χτίζουν παράνομα beach bar πάνω σε προστατευόμενες περιοχές. Δηλαδή, ανήκουστα πράγματα!
Η ανακοίνωση:
«Ένα σαθρό πλαίσιο με φοροεισπρακτικό προσανατολισμό μόνο. Η Εστίαση αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα της μικρής και μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Ας πανηγυρίσουμε για την αύξηση στις υπερωρίες και στις αφίξεις ΑΠΕΡΓΟΥΝ … ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ !
Ξεκίνημα της θερινής περιόδου …. με κλείσιμο !
Πέμπτη 5 Ιουνίου, απεργούν οι παραθαλάσσιες Επιχειρήσεις της Πάρου.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της … ”επιτελικής προστασίας” των παραλιών, στην Ελλάδα!
Ανοργάνωτες κρατικές υπηρεσίες και οργανισμοί για τις υπηρεσίες που οφείλουν στον βαριά φορολογούμενο Επιχειρηματία …. στα ”κλεισίματα” και την ”επιβολή ποινών” όμως πρώτοι και καλύτεροι!».
Πηγή: Reporter.gr
Μιλάμε για επιχειρήσεις που εδώ και δεκαετίες λειτουργούν με τον ίδιο κανόνα: κάνε ό,τι θέλεις, όσο δε σε ελέγχουν, ή κάνε ό,τι θέλεις αρκεί να έχεις έναν μπάρμπα στην πολεοδομία για να σε καλύπτει. Καταπατήσεις αιγιαλών, αυθαίρετες επεκτάσεις, άδειες που λήγουν και «ξεχνιούνται», δήθεν προσωρινά κιόσκια που γίνονται μόνιμα beach restaurants με ήχο στα 110 decibel. Οι παραλίες γίνονται προέκταση της ιδιοκτησίας τους, ο δημόσιος χώρος ιδιωτικό φιλέτο. Και όταν επιτέλους πέφτει ένα πρόστιμο –το πρώτο εδώ και χρόνια– βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν.
Μήπως τελικά οι ίδιοι οδηγούν τους εαυτούς τους στο λουκέτο; Γιατί αν τόσα χρόνια λειτουργούσαν χωρίς να ξεβρακώνουν τον τουρίστα, κρατώντας τον ελάχιστο σεβασμό και προς τον δημόσιο αιγιαλό, κανείς δε θα τους σταματούσε. Το “λουκέτο” δεν έρχεται τυχαία– έρχεται από τη χρόνια αυθαιρεσία, το “κάνω ό,τι γουστάρω”, το “χτίζω όπου βρω”, το “βγάζω μαύρα” και το “πληρώνω εργαζόμενους με tips κι ευχές”. Και η αλήθεια είναι ότι για νησιά που έχουν τζίρους που ζαλίζουν, τους οποίους έχτισαν πάνω σε αυθαιρεσίες, είναι κάπως δύσκλο να δείξεις ενσυναίσθηση.
Κι αν σήμερα η Πάρος πρωτοστατεί στις αντιδράσεις, δεν είναι επειδή είναι το μεγαλύτερο θύμα. Είναι επειδή ίσως είναι το πιο εξοργιστικό παράδειγμα του πώς η τουριστική ανάπτυξη έγινε συνώνυμο της θεσμικής παρακμής. Γιατί να τα λέμε όλα: όσο υπήρχαν αφίξεις και τζίρος, κανείς δε μιλούσε. Όσο οι παραλίες γέμιζαν με ακριβοπληρωμένα beach setups, οι παρανομίες σκεπάζονταν με πετσέτες θαλάσσης. Τώρα που άρχισε ο κόσμος να αντιδράει και να απορρίπτει αυτή την κατάχρηση, η “ανάπτυξη” βγήκε στα κάγκελα.
Το κράτος έχει τεράστιες ευθύνες – ναι. Άργησε, αδιαφόρησε, και επέτρεψε αυτή την τουριστική ασυδοσία να γιγαντωθεί. Και για να μην παρεξηγηθούμε, διαχρονικά τη νύφη πληρώνουν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που ανάθεμα κι αν βγάζουν έστω λίγο κέρδος, αφού αντιμετωπίζουν κρατικούς οργανισμούς που είναι «απώντες» όταν πρόκειται για βοήθεια, αλλά πρώτοι και καλύτεροι στα “λουκέτα” και στα “πρόστιμα”. Με λίγα λόγια: το κράτος σε θυμάται όταν είναι να σε τιμωρήσει, όχι όταν ζητάς βοήθεια. Μόνο που αυτός ο κανόνας, δεν ίσχυε ποτέ για τα μεγάλα ψάρια.
