«Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα και ένα νέο κίνημα», κάνοντας λόγο για «μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ».
Στη 2η Διάσκεψη για τη Δημοκρατία και την κοινωνική Δικαιοσύνη που διοργάνωσε χθες το Ινστιτούτο του στο Μέγαρο Μουσικής, με μια παρέμβαση που είχε περισσότερο πολιτική βαρύτητα απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει τον τελευταίο καιρό, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε ένα σαφές στίγμα: κάτι ετοιμάζει. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για έναν ακόμη κύκλο εσωστρέφειας ή απλών σχολίων στα τεκταινόμενα. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είπε πότε, αλλά έκανε ξεκάθαρο το «τι». Μίλησε για νέο φορέα, νέα πρόταση διακυβέρνησης και –κυρίως– νέα πολιτική φιλοσοφία.
Ένας νέος πατριωτισμός απέναντι στην ολιγαρχία
Στην παρέμβασή του, ο Τσίπρας μίλησε για πρώτη φορά για «νέο πατριωτισμό», ένα αφήγημα που στοχεύει στην ανατροπή της δεξιάς ιδεολογικής κυριαρχίας, ιδιαίτερα στα ζητήματα ασφάλειας. Ασφαλώς, δεν εννοεί μόνο την αστυνομία και τις κάμερες. Μιλά για τη βαθύτερη έννοια της ασφάλειας: κοινωνική δικαιοσύνη, οικονομική ισότητα, προστασία των αδύναμων. Οριοθέτησε ξεκάθαρα μια διαχωριστική γραμμή: «Από τη μια η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους».
Ο Αλέξης Τσίπρας περιέγραψε ένα πολιτικό σχέδιο που πάει πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα και τις παραδοσιακές δομές. Μίλησε για μια «ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία», που θέλει να κινητοποιήσει τους απογοητευμένους, τους απείθαρχους, τους απέχοντες. Αυτούς που τα τελευταία χρόνια γύρισαν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα κι έπιασαν κι από έναν καναπέ.
«χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα και ένα νέο κίνημα», κάνοντας λόγο για «μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει τη πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ».
Η μεγάλη δεξαμενή της αποχής
Το νέο στοίχημα του Τσίπρα μοιάζει να είναι το άνοιγμα σε αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά. Και αυτή η δεξαμενή είναι τεράστια. Μιλώντας σε ένα κοινό που συγκέντρωσε νυν και πρώην στελέχη από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, δε δίστασε να σκιαγραφήσει την ανάγκη για «προοδευτικό μέτωπο». Οι απουσίες, βέβαια, ήταν ηχηρές: Πολάκης, Δούρου, Τσακαλώτος, Σακελλαρίδης – ο τελευταίος, μάλιστα, επέλεξε να δώσει το «παρών» σε άλλη εκδήλωση για τη Γάζα.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Το πιο δύσκολο ερώτημα είναι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη αποδυναμωμένος, βλέπει τα στελέχη του να παραιτούνται το ένα μετά το άλλο (τελευταία, η Ζωή Καρκούλια), και την εκλογική του βάση να μετακινείται είτε προς την αποχή είτε προς πιο «ριζοσπαστικές» λύσεις όπως η Πλεύση Ελευθερίας. Η ηγεσία του επιμένει να ασκεί σκληρή αντιπολίτευση με κατηγορητήρια, τα οποία όμως –όπως φάνηκε και με το φιάσκο των υπογραφών για τον Κ. Μητσοτάκη– δε συγκινούν ούτε πολιτικά ούτε ηθικά.
Προανήγγειλε ο Τσίπρας την επιστροφή του;
Ή απλώς πιέζει τις καταστάσεις για να επιταχύνει εξελίξεις; Ό,τι κι αν ισχύει, η σκιά του αρχίζει να πλακώνει όλο και περισσότερο το πολιτικό τοπίο της Κεντροαριστεράς. Και με την Κουμουνδούρου να ασφυκτιά, το ερώτημα δεν είναι αν θα κάνει την κίνησή του, αλλά πότε.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι, είτε ως πρωταγωνιστής είτε ως καταλύτης, ο Τσίπρας βάζει και πάλι μπροστά μια συζήτηση που κανείς άλλος δε φαίνεται διατεθειμένος να ανοίξει αυτήν την περίοδο που ασχολείται περισσότερο με το να κάνει όχι και τόσο πετυχημένη αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση: τι χρειάζεται η Ελλάδα για να ξαναγεννηθεί μια πραγματική, πειστική, προοδευτική πρόταση εξουσίας.
