Μεσημέρι στο Ηράκλειο. Ο ήλιος έκαιγε, τα σοκάκια έσφυζαν από τουρίστες, κι ένα μικρό καφέ έμοιαζε να δροσίζει τον παλμό της πόλης. Ποτήρια που χτυπούν, κουβέντες ανάκατες, κι ανάμεσα στα τραπέζια, η Γιώτα. Σερβιτόρα. Όχι από τους εργαζόμενους που απλώς φέρνουν παραγγελίες. Από εκείνους που στηρίζουν τη ζωή με χαμόγελο, κόπο και αξιοπρέπεια. Που δε φωνάζουν για να ακουστούν— αλλά όταν μιλούν, τους ακούς.
Κάποια στιγμή μπήκαν στο καφέ μερικοί τουρίστες από το Ισραήλ. Κάθισαν. Παρήγγειλαν. Κι ύστερα, την κοίταξαν. Στην μπλούζα της έγραφε: Free Palestine.
Ένας από αυτούς είπε: «Αν δεν αλλάξεις μπλούζα, δεν έχει φιλοδώρημα.»
View this post on Instagram
Η φράση έπεσε βαριά — όχι σαν φωνή, αλλά σαν δοκιμασία. Κι εκεί, μέσα στο θόρυβο του μεσημεριού, η Γιώτα απάντησε αμέσως. Ούτε ένταση, ούτε θυμός. Μόνο μια καθαρή φωνή: «Δεν αλλάζω μπλούζα, δε χρειάζομαι φιλοδόρημα, ευχαριστώ.» Δεν υπήρξαν σκηνές. Δεν ακολούθησε δράμα. Μόνο εκείνη, να συνεχίζει τη δουλειά της με το ίδιο ήρεμο βήμα. Επαγγελματίας. Ίση προς όλους. Μα πάνω απ’ όλα, άνθρωπος με πυρήνα.
Η Γιώτα δεν έκανε επανάσταση, ωστόσο η στάση της ήταν το πιο δυνατό μήνυμα. Γιατί σήμερα, το «Free Palestine» δεν είναι απλώς σύνθημα. Είναι κραυγή από χώμα που ματώνει. Είναι η φωνή χιλιάδων παιδιών που δεν κοιμούνται ήσυχα. Μητέρων που γεννούν σε υπόγεια. Ανθρώπων που ζουν μέσα στον φόβο, στην πείνα, στη σιωπή του κόσμου. Η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι πια ένας προσδιορισμός για μια γεωγραφική θέση στον πλανήτη. Είναι παγκόσμια πληγή που μετράει πάνω από 40.000 ζωές χαμένες. Οι περισσότερες, γυναίκες και παιδιά. Νοσοκομεία χωρίς ρεύμα, χωρίς φάρμακα. Νερό που μετριέται με καπάκια. Κι ο πλανήτης, σιωπηλός θεατής.
Όμως όχι η Γιώτα. Η Γιώτα δεν υποχώρησε για λίγα ευρώ. Δε διαπραγματεύτηκε τη συνείδησή της. Δεν έβγαλε τη μπλούζα— γιατί δεν ήταν απλώς ρούχο. Ήταν θέση. Ήταν φωνή. Ήταν ευθύνη. Και σε έναν κόσμο που φοβάται να ενοχλήσει, που μαθαίνει να σωπαίνει, η ήρεμη αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, μπορεί να φωνάξει πιο δυνατά απ’ όλους.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
