Οι «Σέρρες» επέστρεψαν και το έκαναν με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας: Με Καπουτζίδη στο τιμόνι δε χάνεις. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, που έκανε πρεμιέρα στον ΑΝΤ1, ο Γιώργος έβαλε τη σφραγίδα του εκεί που πονάει και εκεί που λείπει: στην ορατότητα. Ένα γκέι φιλί στην prime time ζώνη, χωρίς καρικατούρες, χωρίς σκηνοθετημένο «σοκ», αλλά ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό.
Στον νέο κύκλο είδαμε τον Γιώργο Ζυγούρη να αναλαμβάνει τον ρόλο του Οδυσσέα, στη θέση του Πάνου Νάτση που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή. Μαζί του, όλη η παρέα: ο πατέρας του, η θεία Σταματίνα, η κολλητή Χρύσα. Σκηνές καθημερινές, γεμάτες αμηχανίες, αστεία ραντεβού, κόκκινα εσώρουχα που γίνονται θέμα και οικογενειακές επισκέψεις που φέρνουν τα πάνω κάτω. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, εκείνη η στιγμή: ο Οδυσσέας και ο Αντώνης να φιλιούνται. Γιατί έτσι είναι η ζωή.
Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα: το 2003, όταν προβλήθηκε ένα αντίστοιχο φιλί στο «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη (πράγμα φοβερά πρωτόγνωρο για την εποχή), το ΕΣΡ έριξε πρόστιμο 100.000 ευρώ. Το 2025, το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε ώρα υψηλής τηλεθέασης και το κοινό στα social, λέει απλώς «επιτέλους». Αυτή η απόσταση εικοσιδύο χρόνων δείχνει πως η κοινωνία –αργά αλλά σταθερά– προχωράει. Και η τηλεόραση μαζί της.
Η ορατότητα στη μικρή οθόνη είναι τεράστια υπόθεση. Όταν βλέπεις ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων να προβάλλονται με τρυφερότητα και χιούμορ, χωρίς στίγμα και φανφάρες, τότε κάτι αλλάζει. Για όσους ανήκουν στην κοινότητα, είναι η στιγμή που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε μια σειρά που αγαπάει τον χαρακτήρα τους χωρίς να τον γελοιοποιεί. Για όσους δεν ανήκουν, είναι μια αφορμή να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει τίποτα το «διαφορετικό» στο να αγαπάς.
Κι εκεί μπαίνει ξανά το όνομα Γιώργος Καπουτζίδης, ένας δημιουργός που ξέρει να φτιάχνει σενάρια, ένας άνθρωπος που χρόνια τώρα σπάει τα ταμπού της τηλεόρασης με τον δικό του τρόπο. Από το «Παρά πέντε» μέχρι τις «Σέρρες», μας έχει δώσει χαρακτήρες που θυμίζουν φίλους μας, οικογένειά μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτή είναι η δύναμή του: να φτιάχνει τηλεόραση που δε σε κάνει απλά να περνάς την ώρα σου, αλλά σε κάνει να νιώθεις.
Και κάπως έτσι θυμηθήκαμε ότι η τηλεόραση μπορεί να είναι τρυφερή, σύγχρονη και σημαντική ταυτόχρονα. Ότι ένα απλό φιλί μπορεί να κρύβει πίσω του μια ολόκληρη κοινωνική αλλαγή. Κι ότι όσο υπάρχουν δημιουργοί σαν τον Καπουτζίδη, η ελληνική τηλεόραση θα έχει πάντα χώρο για ιστορίες που έχουν τελικά κάτι να μας πουν.
