Κρυφτό ενηλίκων: Εσύ δε λες τα συναισθήματά σου κι εγώ δεν ξέρω που πάν' τα 4

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε πολλά παιχνίδια – μήλα, αγαλματάκια ακούνητα, κρυφτό. Ειδικά το τελευταίο ήταν –  νομίζω – το αγαπημένο των περισσότερων από εμάς. Τόσο πολύ άρεσε σε κάποιους που καθιέρωσαν και κράτησαν το κρυφτό και στη μετέπειτα ζωή τους. Το παιχνίδι, όμως, στην ενήλικη ζωή δεν είναι όπως όταν ήμασταν μικροί. Πλέον δεν προσπαθείς να κρυφτείς για να μη σε βρουν οι άλλοι, αλλά προσπαθείς να κρύψεις όσο γίνεται καλύτερα τα συναισθήματα σου.

Τα συναισθήματα είναι κάτι το περίπλοκο. Μοιάζει απλό να τα αναγνωρίσεις και να μιλήσεις γι’ αυτά. Ή έτσι νομίζεις. Τόσες έρευνες, τόσες διαφορετικές επιστήμες ασχολούνται σχετικά και καθημερινά αντιμετωπίζεις την πολυπλοκότητα αυτή. Από τη μια, όντας αυτός/ή που τα βιώνει, παλεύεις να τα διαχειριστείς και από την άλλη όντας δέκτης, προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις όσα νιώθει η άλλη πλευρά. Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι ένα, πώς να μιλήσεις για τα συναισθήματα;

Κάνεις μια νέα σχέση και το πιο δύσκολο κομμάτι της δεν είναι ούτε να γνωρίσεις τον/την άλλο/η, ούτε να μάθεις πώς πίνει τον καφέ του/της (cappuccino σκέτο). Το πιο δύσκολο είναι όταν αρχίσεις να νιώθεις πράγματα για εκείνον/η. Ξέρεις, κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσετε γι’ αυτά, να πείτε ό,τι σας τρώει μέσα σας. Δεν είναι μονόπλευρα τα συναισθήματα. Ακόμη και αρνητικά να είναι υπάρχουν και πρέπει να τα πείτε. Κρύψου όσο καλά θέλεις – ή τουλάχιστον όσο νομίζεις – καταπίεσε τα ή μείνε σε αυτό που λένε: “εγώ δεν είμαι των λέξεων, αλλά των πράξεων”.

Ναι, πράγματι οι πράξεις καμιά φορά μιλάνε περισσότερο από εμάς, αλλά δε φτάνουν. Πες το επιβεβαίωση, πες το σπαζοκεφαλιά ή φλυαρία, όλοι ξέρουμε πως αν δε μας πει η άλλη πλευρά πώς νιώθει ξεκάθαρα, δεν κλείνουμε μάτι όλη τη νύχτα. Ποιος θα κάνει το βήμα πρώτος άραγε; Σκέφτεσαι τα λόγια που θα χρησιμοποιήσεις, σκηνοθετείς την τέλεια στιγμή, παίρνεις και μια βαθιά ανάσα και λες “ναι, σήμερα θα του/της πω πώς νιώθω”. Και μετά από ώρες γυρίζεις σπίτι και λες στον εαυτό σου ότι τελικά δεν ήταν η κατάλληλη μέρα. Αύριο πάλι.

Στις σημαντικές ημερομηνίες ενός ζευγαριού είναι και αυτή που ο ένας από τους δύο μίλησε πρώτος για τα συναισθήματα του. Όλοι το ξέρουν αυτό. Μετά έρχεται το πρώτο φιλί, πρώτο ραντεβού, κλπ. Και κάπως έτσι ξεκινά ένας φαντασμαγορικός αγώνας δρόμου με πολλά υπονοούμενα. Προσπαθείς σαν τον Σωκράτη να εκμαιεύσεις την αλήθεια και να μη χρειαστεί να είσαι εσύ που θα ανοιχτείς πρώτος/η. Και αρχίζεις κι εσύ να λες και να κάνεις κάποια πράγματα λίγο πιο “επίτηδες” μπας και μιλήσει. Πεισματάρης, όμως ο/η δικός/δικιά σου, δε λέει τίποτα. Κι όλα αυτά για να κρυφτείς εσύ για περισσότερο χρόνο.

Όντως, είναι δύσκολο να ρίξεις εγωισμούς, προσωπεία, να γίνεις ευάλωτος/η για λίγο και να ρισκάρεις να αποκαλύψεις όσα αισθάνεσαι. Ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές δεν παραδεχόμαστε τί αισθανόμαστε. Μας κυριεύει ο φόβος μήπως δείξουμε στους άλλους ότι είμαστε χαζοί, μήπως είναι νωρίς, μήπως πιέσουμε και τελικά φύγουν. Μοιάζει με παιχνίδι εξουσίας αλλά στην πραγματικότητα η κατάσταση διαφέρει. Όποιος/α παραδέχεται τα συναισθήματα του/της είναι εξαιρετικά θαρραλέος/α. Εκθέτεις την καρδιά και την ψυχή σου και δεν ξέρεις αν τελικά θα πετάξεις στα ουράνια ή θα γκρεμοτσακιστείς. Πρέπει να το πάρεις το ρίσκο.

Οι σχέσεις απαιτούν αμοιβαία ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη και αυτές είναι οι βάσεις τους. Δεν μπορείς να λες, λοιπόν, ότι τα έχεις κατακτήσει αυτά τα δύο, τη στιγμή που δεν έχεις μιλήσει για όσα σε τρώνε. Όταν αποφασίσεις να πεις τόσο προσωπικά πράγματα σου, δείχνεις πραγματική εμπιστοσύνη στην άλλη πλευρά, γιατί τελικά ο φόβος και ο εγωισμός μπήκανε στην άκρη και η ανάγκη για αλήθεια δεν είναι μόνο λόγια του αέρα. Είναι ένα δώρο και για τους δύο. Για σένα που το έβγαλες από μέσα σου και κατάλαβες πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπος αυτός για εσένα και για εκείνον/η που επιτέλους με σαφήνεια ξέρει τί ισχύει και τί όχι και έχει δίπλα του/της ένα άτομο αυθεντικό, που δεν παίζει παιχνίδια.