Όταν συναντάς τον άνθρωπό σου, όλα τα κομματάκια σου μπαίνουν στη θέση τους

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας ένας άνθρωπος που γκρεμίζει ό,τι εφήμερο, στερεοτυπικό και γενικά ό,τι εμπειρία είχες ζήσει ως τώρα. Στην αρχή φοβάσαι, γιατί σου φέρνει στο φως όλα εκείνα που δε στέριωσαν και σου δείχνει τον πραγματικό λόγο: δεν ήταν αληθινά. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, φοβάσαι πιο πολύ. Δεν πίστευες ότι μέχρι τώρα όσα έκανες δε σε γέμιζαν πραγματικά και ήταν μια φούσκα — μπαμ! Νευριάζεις και λίγο με σένα, λες: «Έχανα τον χρόνο μου λοιπόν τόσο καιρό!»

Όσο με διαβάζεις, καταλαβαίνεις ακριβώς πώς είναι όλα αυτά για τα οποία γράφω.

Χάριζες τον εαυτό σου σε άτομα ανούσια, διασκέδαζες δήθεν, έκανες πολλά εφήμερα, αλλά στο τέλος της ημέρας τίποτα σημαντικό — ζούσες μονάχα εν λευκώ. Και σκάει μια μέρα, κεραυνός εν αιθρία! Βλέπεις έναν άνθρωπο και σου έρχεται κατακέφαλα ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια και όλοι οι γαλαξίες μαζί. Λες κι ανακάλυψες τυχαία τον παράδεισο. Εκείνη τη στιγμή είναι σαν να ζεις τα λεγόμενα «7 λεπτά». Ξέρεις, αυτό που λένε πως λίγο πριν το θάνατο, το μυαλό σου δείχνει σε 7 λεπτά οτιδήποτε βίωσες. Κάθε άσκοπο ξενύχτι, κάθε στιγμή που χρειάστηκε να συρρικνώσεις τον εαυτό σου για να χωρέσεις κάπου — που τελικά δεν ταίριαζες με τίποτα — κάθε στιγμή που απόρησες με πόση ευκολία ξεπέρασες το πρώην αμόρε. Ναι, γιατί νόμιζες ότι όλα αυτά ήταν τα ιδανικά.

Ξαφνικά όλα αποκτούν νόημα ξανά. Θυμίζει την αίσθηση που έχεις μόλις ξυπνήσεις από εφιάλτη. Στην αρχή μουδιασμένα, αλλά συνειδητοποιείς την αλήθεια. Η αλήθεια ποτέ δεν είναι εύκολη, γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με κάθε πλασματικό, σου ξεγυμνώνει με βία όσα κρύφτηκαν και δεν ήθελες να δεις.

Περνάει ο καιρός, γνωρίζεστε περισσότερο κι έτσι κάθε κομματάκι σου μπαίνει στη θέση του, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Μέχρι κι εσύ ακούς τα click επειδή κουμπώνουν τέλεια. Έχεις νιώσει ποτέ σα να επιπλέεις σε ωκεανό και να μην μπορείς με τίποτα να βρεις στεριά; Ε, λοιπόν, τη βρήκες τώρα τη στεριά σου. Εκτιμάς αλλιώς τον εαυτό σου, αντιλαμβάνεσαι την αξία σου και ο πλανήτης μοιάζει πιο φιλικός από ποτέ. Βάζεις ρεαλιστικούς στόχους και δε σε νοιάζει να φας τα μούτρα σου. Ο άνθρωπος αυτός είναι λες και άνοιξαν οι ουρανοί και έπεσε μπροστά σου το δώρο των δώρων (ω, δώρα). Τα πόδια σου τα βλέπεις εδώ, μα τα νιώθεις εκτός πλανήτη. Μπορεί να συμβεί κάτι αρνητικό — γιατί άνθρωποι είμαστε στην τελική, τα έχει αυτά η ζωή — αλλά το χειρίζεσαι ψύχραιμα, ήρεμα, γαλήνια — σαν lifecoacher σε live μετάδοση.

Στην αρχή μπορεί και οι υπόλοιποι που σε ξέρουν να φοβηθούν. Είναι μεγάλη αλλαγή και για εκείνους να σε βλέπουν σε μια κατάσταση που δεν έχει υπάρξει ξανά. Α, εδώ να σου τονίσω να είσαι προσεκτικός/ή, μιας και στον έξω κόσμο θα φαίνεσαι κάπως μόνιμα μεθυσμένος/η. Οπότε έλα λίγο και στη θέση τους και κατάλαβέ τους. Μην κάνεις πίσω σε αυτή την αλλαγή που σε βγάζει από το σκοτάδι στο φως — είναι μέρος της διαδικασίας. Το βλέπεις κι εσύ άλλωστε πώς από το πουθενά ο κόσμος έγινε πολύχρωμος. Αν δεν αποδεχτείς την αλλαγή, δε θα αντιληφθείς ποτέ την ομορφιά του αληθινού και του φωτεινού.

Σκέψου πόσα τραγούδια, ποιήματα, ταινίες έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτή ακριβώς τη στιγμή. Αμέτρητα! Μαρτυρίες ατόμων που το βίωσαν την περιγράφουν με φράσεις όπως: «Εκείνη τη μέρα άγγελοι τραγουδούσαν», ή «Ήμουν ένα τίποτα πριν από αυτό», ή το άλλο το κλισέ, «Δεν είχα ζωή πριν». Τέτοιες φράσεις γυρίζουν στο μυαλό και τις αποδέχεται και ο πιο σκληρός και αναίσθητος άνθρωπος στη Γη. Θυμάσαι αυτή τη στιγμή αιώνια, με κάθε λεπτομέρεια. Θυμάσαι ώρα, λεπτά, δευτερόλεπτα, ρούχα που φορούσατε, αλλά δε θυμάσαι κάτι που κανονικά θα έπρεπε, επειδή η σκηνή παίζει μπροστά σου στο repeat ασταμάτητα. Δε θυμάσαι κανέναν άλλο τριγύρω, παρά μόνο το άτομο που το προκάλεσε.