Ο πραγματικός φίλος μας σηκώνει όταν εμείς πέφτουμε

Έχω την πεποίθηση ότι μετά τον έρωτα, η φιλία είναι το θέμα που απασχολεί και συζητιέται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σε κάθε επίπεδο. Διαχρονικά οι άνθρωποι ασχολήθηκαν με την αξία της φιλίας, τους παράγοντες εκείνους που την καθιστούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας υγιούς κοινωνικής ζωής και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάποιος για να ονομάζεται πραγματικός φίλος.

Έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα, λογοτεχνικά βιβλία, εκατοντάδες άρθρα, τραγούδια για τη φιλία και την αξία της. Έχουμε μάθει μύθους, θρύλους και παραμύθια για αγαπημένους φίλους, των οποίων η φιλία δοκιμάστηκε και νίκησε. Έχουν γυριστεί ταινίες και σειρές οι οποίες μάς έδωσαν αξεπέραστα δίδυμα ή και ομάδες αχώριστων φίλων που έγιναν σύμβολο ανιδιοτέλειας και άδολης αγάπης.

Μόνο μέσα από τις ελληνικές σειρές αγαπήσαμε τον Λάζαρο και τον Γρηγόρη, τον Μάκη και τον Αντρέα, την Ελένη και την Πέγκυ, τη Ράνια και τη Λίλα , την Τούλα και τη Στέλλα αλλά και τους Νικηφόρο, Παύλο και Μίμη και την αξέχαστη πεντάδα του Παρά Πέντε. Φίλοι που μάς χάρισαν μοναδικές στιγμές, με σημαντικότερο «δίδαγμα» την αξία της φιλίας. Για να μη μιλήσω για τα Φιλαράκια, την ίσως πιο πετυχημένη σειρά ανά το παγκόσμιο, με τους έξι φίλους που αγαπήθηκαν από το κοινό και ταυτίστηκαν με την ιδέα της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης.

Η παγκόσμια γραμματεία μάς έδωσε το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα φίλων, τον Δάμονα και τον Φειδία, δύο μυθικά πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία για τη μέχρι θανάτου φιλία τους, μια φιλία που έγινε πρότυπο και ενέπνευσε πολλά έργα ζωγραφικής, μουσικής και κινηματογράφου.

Παρόλο που λέγεται ότι τα τελευταία χρόνια διέρχεται κρίση, λόγω διαφόρων παραγόντων και αιτιών, η αξία και η προσφορά της στον άνθρωπο είναι αδιαμφισβήτητη. Ανάμεσα στα πολλά θετικά που προσφέρει  είναι η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, το μοίρασμα, η απεριόριστη αγάπη, η ατελείωτη διασκέδαση και η επιστροφή στην πραγματικότητα σε περίπτωση παραστρατήματος.

Ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που πιστεύει σ’ εμάς, με μια πίστη έντονη και αδιαπραγμάτευτη. Που είναι έτοιμος να μάς στηρίξει όταν εμείς είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε. Ανέκαθεν και για πάντα.

Είναι εκείνος που μάς κρατά το χέρι στο σχολείο, στην πρώτη απογοήτευση μετά το απροβίβαστο διαγώνισμα στη Χημεία που φοβόμασταν να το πούμε στους γονείς μας μπας και μάς τιμωρήσουν.

Είναι εκείνος που διάβαζε μαζί μας Άλγεβρα και Γεωμετρία μέχρι τα ξημερώματα πριν το διαγώνισμα και μάς τα εξηγούσε για να τα καταλάβουμε.

Είναι εκείνος που μας άκουγε να μιλούμε με τις ώρες για την καψούρα μας και μάς ενθάρρυνε γράψουμε εκείνο το ραβασάκι ή να αφιερώσουμε το τραγούδι στη μεταμεσονύχτια εκπομπή (ναι, είμαι τόσο παλιά).

Είναι εκείνος που μας έπεισε να δώσουμε ξανά Πανελλήνιες μετά την αποτυχία μας, ήρθε μαζί μας για την εγγραφή στο φροντιστήριο και διάβαζε μαζί μας, παρόλο που είχε ήδη περάσει στο Πολυτεχνείο.

Είναι εκείνος που όταν περάσαμε τελικά, δε μάς είπε «εγώ σου το ‘λεγα», αλλά μάς έκανε μια σφιχτή αγκαλιά που ήταν πιο εύγλωττη παρά οποιαδήποτε πρόταση και έκλαψε κρυφά από περηφάνια για το κατόρθωμά μας.

Είναι εκείνος που ήρθε μαζί μας για να βρούμε σπίτι, να το επιπλώσουμε, να εγγραφούμε στο Πανεπιστήμιο και να μάθουμε τα πιο σημαντικά φοιτητικά στέκια της περιοχής.

Είναι εκείνος που μιλούσε μαζί μας και μάς άκουγε σε κάθε αποτυχημένη απόπειρα να κάνουμε μακαρονάδα, τηγανιτές πατάτες, φασολάδα ή κοτόπουλο αλά κρεμ και μάς παρότρυνε να δοκιμάσουμε ξανά γιατί, ως γνωστόν, μία ίσον καμία.

Είναι εκείνος που ήταν εκεί όταν γνωρίσαμε τον ένα, τον ξεχωριστό έρωτα και νιώσαμε το πρώτο σκίρτημα που μάς έκανε να νιώσουμε τόσο διαφορετικά, όταν όλα ήταν τόσο πρωτόγνωρα για μας.

Είναι εκείνος που μάς άκουγε να μιλούμε μέχρι το πρωί για όσα μάς απασχολούν, μάς παρηγορούσε και μάς στήριζε όταν βιώναμε απογοητεύσεις και απορρίψεις.

Είναι εκείνος που έκλαιγε από συγκίνηση όταν πήραμε το πολυπόθητο πτυχίο και έβγαλε φωτογραφίες μαζί μας, φουσκώνοντας από περηφάνια σαν να είναι μέλος της οικογένειας.

Είναι εκείνος που δημιούργησε για μας το πρώτο μας βιογραφικό όταν βρήκαμε τη δουλειά των ονείρων μας, ήρθε μαζί μας στη συνέντευξη και περίμενε υπομονετικά να τελειώσουμε.

Είναι εκείνος που καθόταν με τις ώρες στο παγκάκι να μας παρηγορήσει όταν μας απέρριψαν από τη δουλειά και μάς βρήκε την επόμενη για να κάνουμε αίτηση. Και την επόμενη, και την επόμενη, και την επόμενη.

Είναι εκείνος που βγήκε μαζί μας να γιορτάσουμε όταν πήραμε τον πρώτο μας μισθό και ήπιε ό,τι πίναμε μέχρι τελικής πτώσεως.

Είναι εκείνος που φώναζε από χαρά και ενθουσιασμό όταν τού είπαμε ότι αρραβωνιαστήκαμε στο πιο ρομαντικό μέρος που θα μπορούσε να φανταστεί .

Είναι εκείνος που μάς άλλαξε τα στέφανα και τις βέρες και μάς βάφτισε και το πρώτο μας παιδί.

Είναι, όμως, κι εκείνος που μάς καλεί σε όλα τα τραπέζια της οικογένειάς του επειδή δεν έχουμε σύντροφο ή οικογένεια για να περάσουμε εκείνη την τόσο σημαντική μέρα.

Είναι κι εκείνος που περνά σχεδόν καθημερινά από το σπίτι μας ή μας παίρνει τηλέφωνο για να δει τι κάνουμε επειδή τον τελευταίο καιρό μας έβλεπε κάπως.

Είναι κι εκείνος που μάς αφιερώνει λίγες μέρες το καλοκαίρι, χωρίς την οικογένειά του, για να πάμε διακοπές οι δυο μας, επειδή μόλις χωρίσαμε και δεν έχουμε παρέα για να πάμε σ’ εκείνο το νησί που θέλαμε.

Είναι κι εκείνος που θα συνεχίσει να μάς καλεί σε εκδρομές και συνάξεις παρόλο που είμαστε άνεργοι εδώ και πολύ καιρό και δεν βρίσκουμε δουλειά ό,τι κι αν κάνουμε.

Είναι κι εκείνος που βρίσκει τρόπους να μάς ενισχύει οικονομικά όταν στενεύουν τα οικονομικά μας αλλά είμαστε πολύ περήφανοι για να δεχτούμε βοήθεια.

Είναι κι εκείνος που θα μάς φέρει φάρμακα, σούπα και περιοδικά για να περάσει ευχάριστα η περίοδος εγκλεισμού λόγω βαριάς γρίπης.

Είναι όλα αυτά και πολλά, πολλά παραπάνω. Δεν είναι ένας φίλος, δε συμπεριφέρεται σαν να είναι οικογένεια. Είναι οικογένεια, η οικογένεια που διαλέξαμε συνειδητά και εκούσια για να μάς συντροφεύει εφ’ όρου ζωής και να μάς σηκώνει όποτε πέφτουμε. Αν τον έχεις ήδη στη ζωή σου, φρόντισε να τον κρατήσεις!