Η αναζήτηση της αγάπης, της πραγματικής αγάπης, όχι απαραίτητα του γάμου, αποτέλεσε και αποτελεί πηγή έμπνευσης συγγραφέων, ζωγράφων, μουσικών, τραγουδιστών, ακόμα και σχεδιαστών μόδας. Αναγνωρίζουν σ’ αυτή, τη δύναμη που έχει να αναζωογονεί τον άνθρωπο, να τού παρέχει ασφάλεια, σταθερότητα και το αίσθημα του ανήκειν. Για πολλούς, το αν αυτή η σχέση θα οδηγηθεί σε επισημοποίηση, θρησκευτική ή μη, δεν έχει σημασία, φτάνει να παρέχει σιγουριά και στους δύο.
Η αρχή κάθε σχέσης σηματοδοτείται από έντονο πάθος, ατελείωτα τηλεφωνήματα, εκφράσεις έρωτα και πάθους, υπερβολές σε όλα, εκπλήξεις και σιγά σιγά υποσχέσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις για αιωνιότητα. Κι όταν περάσει ο πρώτος καιρός και κοπάσει ο ενθουσιασμός και τα μέλια, συμβαίνουν δύο τινά. Είτε που θα ξεφουσκώσει το όλο οικοδόμημα και θα απομυθοποιηθούν εκατέρωθεν, είτε θα εξελιχθεί η σχέση σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Αν είναι η δεύτερη συνθήκη, όσο περνούν τα χρόνια και παγιώνεται η σχέση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να κρατήσει για πάντα.
Πρόσφατες έρευνες κατέδειξαν κάτι που είναι λογικό και αναμενόμενο. Όσα ζευγάρια καταφέρνουν να φτάσουν μαζί τα πέντε χρόνια, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να ξεπεράσουν ακόμα και τα 20 χρόνια! Κι αν το σκεφτούμε καλά, αυτό το στατιστικό, όσο ξερό κι αν φαίνεται, είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι η αγάπη όσο καλλιεργείται δυναμώνει, όσο δοκιμάζεται, τόσο αντέχει.
Θα τολμήσω μια κάπως διαφορετική παρομοίωση. Η σχέση των πέντε χρόνων μοιάζει με τις τέσσερεις εποχές του χρόνου. Τις κανονικές, όχι αυτές που έχουμε τα τελευταία χρόνια. Τις ευδιάκριτες εποχές.
Η αρχή της σχέσης είναι η άνοιξη. Κυριολεκτικά όλα ανθίζουν, μεταφορικά ξεναγεννιούνται δύο άνθρωποι. Την άνοιξη όλα είναι καινούργια, όλα είναι ανθηρά, όλα ρόδινα, όπως όταν γνωρίζονται δύο άνθρωποι. Στην άνοιξη ενυπάρχει και η αίσθηση της απότομης αλλαγής, μπορεί ξαφνικά να αλλάξει ο καιρός και να χρειαστούμε ομπρέλα, όπως ακριβώς και στις σχέσεις που στην αρχή τα πάντα μπορεί να χαλάσουν για μια οποιαδήποτε ασήμαντη αφορμή. Ταυτόχρονα, η άνοιξη φέρνει μαζί της και την υπόσχεση για συνέχεια. Ο καλός καιρός θα συνεχίσει, ο έρωτας θα ανθίσει, η σχέση θα ευοδωθεί. Είναι η εποχή που αποπνέει αισιοδοξία και ελπίδα.
Και μετά έρχεται το καλοκαίρι. Τότε που και οι δύο χαλαρώνουν. Περνούν καλά, ξεκουράζονται, αφήνονται. Είναι το διάστημα μετά τον πρώτο καιρό που και οι δύο αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους για να απολαύσουν όμορφες στιγμές. Αφήνουν πίσω τους έγνοιες και σκοτούρες (όπως κάνουμε όλοι μας το καλοκαίρι) και επικεντρώνονται στη στιγμή.
Σ’ αυτές τις δύο εποχές, τα ζευγάρια μαθαίνουν ο ένας τον άλλον, μαθαίνουν τις προτιμήσεις, τις συνήθειες, τη σιωπή μα και τον θόρυβο, τις παραξενιές, τους φόβους που έχουν.
Και μετά την πρώτη ευτυχισμένη περίοδο έρχεται το φθινόπωρο. Αλλάζει ο καιρός, γίνεται μουντός και νεφελώδης. Ξεκινούν οι πρώτοι καβγάδες, οι διαφωνίες γίνονται πιο έντονες και όσο μπαίνουμε στον χειμώνα, αυτές μπορεί να διαρκούν για μέρες. Όπως την κακοκαιρία Βύρων που μάς ταλαιπώρησε. Με ένα συμβολικό τρόπο μάς έκλεισε στον εαυτό μας, μάς ανάγκασε να τα βρούμε με τους συγκατοίκους μας και μάς έκανε να συνειδητοποιήσουμε την αξία της εγρήγορσης.
Και ακολούθως η σχέση μπαίνει σε βαθιά και αχαρτογράφητα νερά. Στον χειμώνα. Με μαύρα σύννεφα, χιονόπτωση, πτώση της θερμοκρασίας (και ενδεχομένως και της ερωτικής διάθεσης) και ψυχρό κλίμα. Τα ζευγάρια αποστασιοποιούνται, βιώνουν απομάκρυνση και μελαγχολία. Μόνο οι αλκυονίδες μέρες δίνουν μια νότα ζεστασιάς και ελπίδας, που σε μερικά ζευγάρια μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Αν δεν έχει, εκεί, μέσα στο καταχείμωνο, οι δρόμοι χωρίζουν και η σχέση τελειώνει. Με καλό ή κακό τρόπο. Αν δεν τελειώσει, κερδήθηκε το στοίχημα. Μπήκαν οι ρίζες για την άνοιξη. Για να φυτρώσει από την αρχή το δέντρο της σχέσης και να ανθίσει ξανά.
Αυτό είναι και το ορόσημο των πέντε χρόνων. Το τέλος του χειμώνα. Εάν μια σχέση καταφέρει να περάσει αλώβητη και τις τέσσερεις εποχές, με τα πάνω και τα κάτω τους, έχει νικήσει. Τα χαμόγελα υπερίσχυσαν των καβγάδων, η αγκαλιά των διαφωνιών, η συγχώρεση των λαθών. Ο έρωτας παύει να είναι απλώς ένα όμορφο συναίσθημα και γίνεται συνειδητή επιλογή. Υπόσχεση και δέσμευση, κατ’ επιλογήν όμως.
Για να επιτευχθεί αυτό, το κλειδί είναι η επικοινωνία. Δεν είναι μόνο λόγια, δεν είναι μόνο ανταλλαγή προτάσεων. Είναι μικρές χειρονομίες που δείχνουν ενδιαφέρον, ο τρόπος που δύο άτομα συνομιλούν, μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον, ακόμα κι όταν διαφωνούν. Σ’ αυτά τα πέντε χρόνια το ζευγάρι έχει αναπτύξει τους δικούς του κώδικες με τους οποίους ανταλλάζουν μηνύματα, κάνουν χιούμορ, παρηγοριούνται. Ξέρουν τι σημαίνει η σιωπή του άλλου, ο μορφασμός του, το κατσούφιασμα, ο τόνος της φωνής. Οι τσακωμοί δεν είναι απειλή για τη σχέση αλλά ευκαιρία να μάθει ο ένας τον άλλον πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά.
Με την πάροδο των 5 χρόνων χτίζουν αναμνήσεις και κοινές εμπειρίες και καλλιεργούν τις δικές τους ρουτίνες που τούς φέρνουν πιο κοντά. Ένα inside joke, ένα τραγούδι που έχουν ταυτίσει με κάτι, μια μυρωδιά, μια ταινία, μια μπλούζα. Ό,τι τούς ενώνει και ξέρουν μόνο εκείνοι.
Όλα αυτά δημιουργούν μια ανθεκτικότητα στο ζευγάρι και το οπλίζουν με όσα χρειάζονται για να ανταπεξέλθει των δυσκολιών και να υπερκεράσουν προβλήματα και εμπόδια.
Εννοείται πως κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει και να υποσχεθεί το για πάντα. Ούτε ότι τα επόμενα 5, 10, 20 χρόνια θα είναι εύκολα. Αλλά, όταν δύο άνθρωποι καταφέρουν να χτίσουν στέρεα θεμέλια, βαθιά και ουσιαστικά, τότε ανεβάζουν κατακόρυφα τις πιθανότητες να αντέξουν στον χρόνο. Κι όταν αντέξουν θα βιώσουν πολλές φορές άνοιξη στη σχέση τους. Με την αγάπη να ανθίζει μετά από κάθε βαρυχειμωνιά και κρύο.
Συντάκτης: Χριστιάνα Δεμέναγα
