Έχω συγκεκριμένες αγαπημένες ατάκες και σκηνές από ελληνικές και ξένες σειρές, τις οποίες παίζω πολύ συχνά στο μυαλό μου, γελώ μόνη μου ή με παρέα και ανασύρω σε τακτά χρονικά διαστήματα, όταν ταιριάζουν με το περιβάλλον και το περικείμενο. Πολλές από αυτές είναι από το «Είσαι το ταίρι μου», μια σειρά αγαπημένη, που όσες φορές κι αν τη δω σε επανάληψη, γελώ μέχρι δακρύων. Και προβληματίζομαι, ταυτόχρονα. Για όλα εκείνα που μάς έδωσε και μάς έμαθε.
Η πραγματική φιλία μπορεί να υπάρξει ακόμα και μεταξύ δύο ετεροκλήτων ατόμων
Πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ήταν ο Γρηγόρης με τον Λάζαρο; Οργανωμένος, πειθαρχημένος και αθεράπευτα ρομαντικός ο πρώτος, χιουμορίστας, αργόσχολος και μεγάλο πειραχτήρι ο δεύτερος. Ο Λάζαρος έκανε χαλάστρες στον συγκάτοικό του ουκ ολίγες φορές, τον έστησε, τον έκανε σοβαρή καζούρα και δεν καταλάβαινε όταν τού έλεγε ότι ενοχλείται από συμπεριφορές. Έχει, όμως, κανέναν που αμφισβητεί την άδολη και ανιδιοτελή αγάπη που ένωνε αυτούς τους δύο; Τη διάθεση αυτοθυσίας και προσφοράς που τούς χαρακτήριζε; Το χιούμορ που αποφόρτιζε σχεδόν όλους τους διαπληκτισμούς τους; Όλων λεχθέντων, ο αξιαγάπητος νεαρός με την περίεργη μοϊκάνα και τον Μήτσο του, είχε μια υπέροχη μοναδική φιλία με το έτερό του ήμισυ και μάς χάρισαν ένα από τα πιο εμβληματικά δίδυμα κολλητών στην τηλεόραση.
Κάποιες φορές είναι καλύτερα να παρατηρείς και να μη μιλάς, δε γίνεσαι στόχος και όλοι μιλούν και δρουν πιο ελεύθερα
Τρανό παράδειγμα ο παππούς, λεβέντικη και δυσπρόσιτη μορφή, λιγομίλητη στην αρχή αλλά πειραχτήρι στην πορεία. Έβλεπε πολλά (με το πούρο στο στόμα), άκουγε και καταλάβαινε πολύ περισσότερα αλλά μιλούσε ελάχιστα. Το καυστικό του χιούμορ είχε τη δυνατότητα να αποφορτίζει αλλά και να ψέγει. Μεγάλο προσόν το χιούμορ, τελικά. Διότι εκεί που τα λες όλα χιουμοριστικά και οι άλλοι δε σε παίρνουν σοβαρά, εσύ καταφέρνεις να λες αλήθειες και να τσιμπάς με το γάντι.
Οι οικογένειες δεν είναι τέλειες, και για να είμαστε ειλικρινείς, δε χρειάζεται να είναι
Ακόμα κι αν φαίνεται από το εξωτερικό περίβλημα, μπορεί να κρύβονται πολλές αδυναμίες και ατέλειες. Η οικογένεια Μπεζαντάκου, με το τέλειο σπίτι, την οικογενειακή επιχείρηση και την οικιακή βοηθό, φαντάζει ως αψεγάδιαστη. Κρύβει, όμως, πολλά μυστικά. Τις εντάσεις που κλυδωνίζουν την καθημερινή ηρεμία, την πίεση που δέχονται κάποιοι πανταχόθεν και κάποτε ξεσπούν, την επιμονή να ακολουθούνται οι άτυποι κανόνες της κοινωνίας για να μην πει τίποτε ο κόσμος.
Η υπερβολική πίεση οδηγεί σε αντιδράσεις
Προϊόντος του χρόνου, το άτομο που καταπιέζεται ασφυκτιεί, πνίγεται, νιώθει ότι δεν αναπνέει και αντιδρά. Ο Παναγιώτης, ο συμπαθητικός, χαμηλών τόνων σύζυγος της Αννέτας αντέχει και υπομένει για πολλά χρόνια τις απαιτήσεις, τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς της συζύγου του και προς τον ίδιο και προς τον Μιλτιάδη, τον μικρό γιο τους. Όταν, όμως, έρχονται σε επαφή με την εξωκαρδιά, πληθωρική Στέλλα, το απολαμβάνουν στο έπακρο και αποζητούν την ανεμελιά και τη φρεσκάδα της συντροφιάς της. Ο καημένος ο Μιλτιάδης διψά για διασκέδαση αλλά φοβάται τόσο πολύ τη μητέρα του που βρίσκει τη μέση λύση: μεταφράζει στα Αρχαία το τραγούδι «Σήκω χόρεψε κουκλί μου», το παρουσιάζει ενώπιον κοινού και εξοργίζει τη μητέρα του. Όχι τόσο όταν έμαθε να φτύνει ή όταν χειροδίκησε σε συμμαθητή του, αλλά η Αννέτα έμεινε άφωνη και εννοείται εκνευρισμένη με τη Στέλλα.
Το χιούμορ σώζει
Δε χρειαζόμασταν τη σειρά για να το μάθουμε, βέβαια, αλλά μάς το υπενθύμισε με πολύ όμορφο τρόπο. Η Τούλα με το πηγαίο χιούμορ της, τον αυθορμητισμό και το σκέρτσο της, καταφέρνει να αποφορτίζει τις δύσκολες στιγμές. Όταν πεινά, όταν κάνει δίαιτα, όταν επισκέπτεται απρόοπτα την Αυστραλία ο Νίκος, όταν ανακαλύπτει τον έρωτα Στέλλας και Σωτήρη. Το δυνατό της γέλιο ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μας όταν γνωρίζει την οικογένεια Μπεζαντάκου ή όταν ξινίζει με τη Βίκυ. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Λάζαρος. Δεν παίρνει σχεδόν τίποτα στα σοβαρά, επιλέγει συνειδητά να βλέπει την εύθυμη πλευρά της ζωής, γελά με χαρακτηριστικότατο γέλιο, έχει ως καλύτερο φίλο το ιγκουάνα του, το οποίο και συμβουλεύεται και παίρνει σοβαρά τις «απαντήσεις» του και θίγεται όταν το προσβάλλουν.
Να λες τα σ’ αγαπώ σου
Η τελευταία σκηνή, η εμβληματική, με τη μηχανή να κατεβαίνει την Κηφισίας και ο Σωτήρης να λέει στη Στέλλα να σκάσει για να δει την επιγραφή- δήλωση της αγάπης του, είναι η πεμπτουσία της σειράς. Καταρρίφθηκαν τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς και απέδειξε ότι η ομορφιά δεν είναι σε συνάρτηση με την εξωτερική εμφάνιση αλλά είναι η ίδια η παρουσία, η αύρα, η θετική ενέργεια που εκπέμπεται. Η Στέλλα γίνεται ζευγάρι με τον Σωτήρη όχι επειδή είναι η πιο όμορφη αλλά επειδή έχει χιούμορ, ζεστασιά, ανθρωπιά, αυτοπεποίθηση. Παραμένει ακομπλεξάριστη μέχρι τέλους, αυτοσαρκάζεται αλλά δε δέχεται την προσβολή, αστειεύεται αλλά δεν κοροϊδεύει. Δεν αλλάζει για κανέναν και αυτό την καθιστά μοναδική. Κι αυτό νικάει οποιαδήποτε εξωτερική ομορφιά.
Παρόλο που πλασάρεται ως κωμωδία, με μια σειρά από φάρσες και παρεξηγήσεις, το «Είσαι το ταίρι μου» κατάφερε να πετύχει κάτι πρωτοποριακό. Ανέδειξε ποικίλα θέματα ταυτότητας, διακρίσεων, στερεοτύπων, οικογενειακών και συζυγικών σχέσεων, αποδοχής και κοινωνικών ρόλων. Αν κρατώ ένα από τα πόσα πολλά μού έμαθε η Στέλλα ή η Βίκυ, είναι να μη φοβάμαι τις αλλαγές, να είμαι έτοιμη για το απρόσμενο και να μπορώ να προσαρμοστώ σε ό,τι καινούργιο φέρνει η ζωή.
Συντάκτης: Χριστιάνα Δεμέναγα
