Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια άρρωστη κοινωνία

Τι πάει άραγε λάθος στην κοινωνία μας…

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, της ευκολίας, των πολλών επιλογών στερούμενοι κάθε ποιότητας, της εικόνας, της εκμετάλλευσης, της εύπεπτης πραγματικότητας ενός παράλληλου, ψηφιακού σύμπαντος. Στόχος πέρα από την επιβίωση είναι το γκλίτερ, ο θαυμασμός, η λάμψη, η εφήμερη επιτυχία, ψεύτικη ζωή, ψεύτικη ευτυχία, κούφια ύπαρξη. Άδεια σαρκία τρέχουν να προλάβουν και ξεχνούν. Σηκώνονται από το κρεβάτι και ζουν όπως όπως. Ίσα να τη βγάλουμε και σήμερα. Βαθιά στον πυρήνα μας κουβαλάμε πεποιθήσεις βαθιά μίζερες, σχεδόν παθογόνες. “Έλα μωρέ, εμείς τι πάθαμε” μας είπαν όσοι μας πιπίλαγαν τα αυτιά να βρούμε μια δουλίτσα, να κάνουμε οικογένεια, να κοιτάμε πάντα τη δουλειά μας κι ας καιγόταν γύρω μας το σύμπαν. “Θα δώσουμε το κατιτίς και θα το πάρεις το χαρτί, ξέρω ‘γω έναν που δουλεύει μέσα”. Και το πήραμε το χαρτί αλλά δεν ξέραμε τι να το κάνουμε. Να τυλίγουμε σουβλάκια, απαπα, δε μας μεγάλωσαν για τέτοια.

Εμείς θα γινόμασταν όσο δεν έγιναν εκείνοι. Και γίναμε. “Εσείς η νέα γενιά δεν έχετε υπομονή, μόλις χαλάσει κάτι το πετάτε ενώ εμείς τα φτιάχναμε”. Και γιατί να το φτιάξουμε ενώ μπορούμε να πάρουμε καινούργιο; Από κάτι υλικό μέχρι και ανθρώπινες σχέσεις. Υπερκατανάλωση σε όλα τα επίπεδα. Δε σου κάνει κάτι, πας στο επόμενο• δε χρειάζεται καν να βγούμε πια από το σπίτι, όλα στην πόρτα μας με ένα κλικ. Ακόμα και ο έρωτας, με φίλτρα ή χωρίς και αν δε μας κάνει πάμε παρακάτω, άλλωστε βιαζόμαστε, πρέπει να πετύχουμε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν. Αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα από άγνοια του τι έχει ουσία τελικά. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε τη ΔΕΗ από το τελευταίας τεχνολογίας κινητό τηλέφωνο που στοίχισε όσο 5 λογαριασμοί ΔΕΗ μαζί. Φυσικά το πήραμε με δόσεις μόνο που αποφεύγουμε σχολαστικά να το αναφέρουμε, δεν είναι ότι το κρύβουμε κιόλας.

Το σούπερ μάρκετ έχει γίνει δυσβάσταχτο αλλά το βράδυ ας παραγγείλουμε σούσι. Στις ειδήσεις ακούμε για β1α και δοξάζουμε κάθε ανώτερη δύναμη (σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα πάντα) που μας γλίτωσε από αυτό αν και εμείς δεν προκαλέσαμε, δεν ανακατευτήκαμε, κοιτούσαμε τη δουλειά μας όσο ακούγαμε δίπλα μας κραυγές να καλούν σε βοήθεια. Πιστεύουμε, κάνουμε και το σταυρό μας έστω το Πάσχα που πάνε όλοι άλλωστε. Στην πραγματικότητα πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας και τις δυνάμεις του ή τις γνωριμίες και όσους μας χρωστάνε χάρη γιατί κάποτε τους εξυπηρετήσαμε. Έκαστος στο είδος του δε λένε; Έτσι μεγαλώνουμε και τα παιδιά όταν έρχονται πού κ που και μας ρωτάνε κάτι, συνήθως τις απορίες τις καλύπτουν στο ίντερνετ. Ai ανατροφή τέκνων. Και όταν πια μεγαλώσουν και αποφεύγουν να μας πουν έστω και καλημέρα ταραζόμαστε αλλά επουδενί σε μπαίνουμε σε διαδικασία εσωτερικής αξιολόγησης. Μήπως ήμασταν λάθος παλιά;

Κάποια στιγμή μπορεί να πέσουμε από τα σύννεφα κιόλας, σύντομα όμως βρισκόμαστε πάλι εκεί για να μπορούμε να πέσουμε ξανά όταν κάτι θα κλονίσει εκ νέου τον κόσμο μας. Κάπου στον κόσμο γίνεται πόλeμος και γκρινιάζουμε για τις ανατιμήσεις μέχρι να έρθει ένα voucher να μαλακώσει το αίσθημα αδικίας που πήγε να ξυπνήσει. Άλλωστε είπαμε, τα μάτια χαμηλά. Μόνο που το να κοιτάμε χαμηλά κάπως μας κούρασε και έτσι άρχισε να κρεμάει ολόκληρο το κεφάλι μπροστά. Περπατάμε καμπουριασμένοι και απορούμε γιατί το βλέμμα μας δε διασταυρώνεται με κανενός άλλου. Τσάμπα το botox και τα καλόχτενισμένα φρύδια – να ναι καλά οι selfies και τα γεμάτα νόημα post στα social media. Εκεί πρέπει να καταθέσεις άλλωστε τα διαπιστευτήρια της ευτυχίας. Ανάμεσα σε λαμπερές φωτογραφίες και βαρυσήμαντα λόγια που από κάπου ξεσηκώσαμε, βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας και αδυνατούμε να το διαχειριστούμε. “Δε μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα τη σήμερον ημέρα” σκεφτόμαστε αλλά με την πρώτη ευκαιρία κουνάμε το δάχτυλο αποδοκιμάζοντας ό,τι μας θυμίζει, έστω και εμμέσως, ότι κάπου βάλαμε φρένο στα θέλω μας και φορέσαμε δανεικό ένα κοστούμι έτοιμο. Μπήκαμε σε έναν ρόλο λες και η ζωή είναι ατελείωτη, θαρρείς και οι ευκαιρίες παρουσιάζονται ασταμάτητα και ο χρόνος τρέχει κυκλικά. Δεύτερη ζωή δεν έχει και ας ζούμε σαν να το έχουμε κανονισμένο και αυτό με έναν τενεκέ λάδι από το χωριό, αφού όλα πια έχουν την τιμή τους και εμείς φτου φτου δεν αντιμετωπίζουμε άλλα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άλλοι άνθρωποι. Τώρα που τα λέμε, τι να πουν και αυτοί οι καημένοι…

Τι πάει λάθος λοιπόν;

Όπως είπε ο Krishnamurti: “Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία”.

Όσο και αν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε, να κουμπώσουμε με τους γύρω μας κλείνοντας τα μάτια στην ουσία, δεν έχουμε πετύχει κάτι σημαντικά διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε κάτι πραγματικά νέο που θα μας πάει μπροστά και θα μας δείξει ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, αυτός της επιλογής, της δέσμευσης και των ευκαιριών από όλους για όλους. Όπως με τις ασθένειες, η σάπια κουκίδα μπορεί να προκαλέσει μόλυνση και τελικά να προβληθεί ολόκληρο το άτομο ωστόσο να θεωρεί ότι απλά έχει κατακτήσει να υπάρχει υγιής δίπλα σε κάθε λογής αρρώστια.