Το όνομα αυτού: "slow living" - μια αντίσταση στην καταιγιστική καθημερινότητα

Κάποια στιγμή, θαρρώ εκεί στα early 00s, το lifestyle του πολυάσχολ@ που δεν προλάβαινει ούτε να φτύσει (με το συμπάθειο) φαινόταν τόσο ενδιαφέρον που μέσα μου παρακαλούσα να συμβεί και σε εμένα. Ξέρεις, να ξυπνάω νωρίς και να προσπαθώ να χωρέσω μέσα στη μέρα εκατομμύρια πράγματα: δουλειά, σχολή, υποχρεώσεις, διασκέδαση, κοινωνική ζωή, οικογένεια, μαθήματα capoeira (ασχολίαστο παρακαλώ). Βέβαια θα μου πεις τότε κοπελιά ήσουν πιτσιρίκι, αλλά μυαλά και άλλες αντοχές. Αμ δε! Ουδεμία σχέση είχε η ηλικία, ήταν τάση. Η έντονη καθημερινότητα ήταν συνώνυμο της επιτυχίας. Στο μεταξύ είχε αρχίσει και η αλλαγή στα κινητά και την τεχνολογία γενικά. Όλα σχεδιάζονταν με τη λογική να τα χρησιμοποιείς όταν δεν είσαι στο σπίτι ή τη δουλειά. Σιγά σιγά μπήκαν τόσο βαθιά στην καθημερινότητα μας που σε πολλές περιπτώσεις αντικατέστησαν την ανθρώπινη επαφή. Στο μεταξύ άλλαξε ολόκληρη η κοινωνία ξεκινώντας από το εργασιακό όπου το 8ωρο σχεδόν εξαφανίστηκε. Όλο αυτό το μίγμα ζυμώθηκε για καμιά 20αρια χρόνια και φτάνοντας στο σήμερα ανακαλύψαμε ένα κενό, ότι κάτι μας λείπει. Και το όνομα αυτού: slow living• μια αντίσταση στον καταιγιστική καθημερινότητα. Συγκεκριμένα ξεκίνησε στην Ιταλία τη δεκαετία του ´90 ως απάντηση στο fast food και σταδιακά επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς όπως μετακίνηση, μόδα κ.α.

Πρόκειται για μια φιλοσοφία ζωής που ενθαρρύνει να κατεβάσουμε λίγο τους ρυθμούς, να κόψουμε ταχύτητα και να απολαύσουμε τη στιγμή. Όχι, δεν εννοεί να τα κάνουμε όλα σε αργή κίνηση. Προτείνει να ζούμε με επίγνωση και όχι στον αυτόματο πιλότο. Να επιλέγουμε ό,τι κάνουμε με κριτήριο, να έχουμε πρόθεση, να είμαστε παρόντες σε ό,τι κάνουμε. Έχει μια μινιμαλιστική διάθεση. Σε καλεί να ζεις αυθεντικά, να ακούς τις ανάγκες σου. Ένας φρεσκοψημένος καφές χωρίς το κινητό στο χέρι είναι slow living. Μια βόλτα δίχως βηματομετρητή, ακουστικά στα αυτιά ή να μιλάς στο κινητό είναι slow living. Ένα γεύμα με την οικογένειά ή και μόν@ μακριά από οθόνες είναι slow living. Δίνει προτεραιότητα στο άτομο και τις ανάγκες του χωρίς ενοχές. Σε καμία περίπτωση δεν προτείνει να αποκοπείς από το σήμερα, σε προτρέπει να σκέφτεσαι και να επιλέγεις. Σε προτρέπει να κάνεις τη διαφορά, να γίνεις η αλλαγή που χρειάζεται ο κόσμος.

Μπορείς να ξεκινήσεις με κάποιες από τις παρακάτω προτάσεις:

• Πες όχι σε ό,τι δε σ’ αρέσει, δε μπορείς ή δε θέλεις να κάνεις. Λιγότερα πρότζεκτ στη δουλειά, υποχρεώσεις, συναντήσεις, ραντεβού κλπ.
• Μείωσε τις πληροφορίες που δέχεσαι μέσα στη μέρα. Λιγότερες πληροφορίες, πιο αποδοτική και ποιοτική η καθημερινότητα.
• Όταν συνειδητοποιείς ότι “τρέχεις” μέσα στη μέρα, κάνε ένα βήμα πίσω και αξιολόγησε την κατάσταση. Πάρε μια ανάσα και συνέχισε.
• Απόλαυσε τη σιωπή, είναι αντίδοτο στο θόρυβο της καθημερινότητας.
• Ξύπνα 10’ νωρίτερα ώστε να προλάβεις να αναπνεύσεις προτού ξεκινήσεις τη μέρα σου.
• Ξεσκαρτάρισμα σε όλα. Less is more. Διώξε οτιδήποτε περιττό και δημιούργησε χώρο για ηρεμία, ειλικρίνεια και βάθος.
• Συνειδητοποίησε ότι η εργασία είναι μια επιλογή. Δώσε προτεραιότητα σε ό,τι σε ενδιαφέρει πραγματικά. Δώσε προτεραιότητα σε σένα. Η εσωτερική ισορροπία θα έχει θετικό αντίκτυπο και στην εργασία μακροπρόθεσμα.
• Να είσαι παρών με όλες τις αισθήσεις σε ό,τι κάνεις. Κυριολεκτικά ζήσε τη στιγμή. Μύρισε το φαγητό πριν το φας. Δεσμεύσου και διάβασε ένα βιβλίο χωρίς να διακόπτεις την ανάγνωση για να σκρολάρεις στο κινητό. Άκου το συνομιλητή σου χωρίς να σκέφτεσαι τι θα απαντήσεις. Νιώσε.
• Σκέψου και πράξε “πράσινα” και υπεύθυνα. Ανακύκλωση, οικολογική μετακίνηση, ρούχα από δεύτερο χέρι, φρέσκα τρόφιμα εποχής είναι κάποιες επιλογές. Υποστήριξε μικρούς παραγωγούς και τοπικές επιχειρήσεις.

Με μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα μπορούμε να πετύχουμε μεγάλες αλλαγές στη ζωή. Η στροφή στην ποιότητα, σε κάθε πτυχή της ζωής, θα φέρει συνολική ποιότητα που σίγουρα θα έχει θετικό αντίκτυπο στην υγεία. Εξάλλου αυτή είναι η βασική αρχή του slow living: να ζεις αυθεντικά και με επίγνωση, όχι στον αυτόματο πιλότο, μηχανικά.

Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό γιατί είναι μακριά απ’ ότι ξέρουμε και έχουμε συνηθίσει. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε ακατόρθωτο. Δεν είναι μια μόδα που θα περάσει και θα γυρίσουμε πίσω στο οικείο, όσο και αν μας φθείρει αυτό. Είναι ανάγκη και ήρθε για να μείνει.

Όλα είναι μια απόφαση μακριά.