Καταδίκη για ηθική αυτουργία σε ψευδή κατάθεση επέβαλε το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στον Γιώργο Κιμούλη, σε μια υπόθεση που είδε το φως της δημοσιότητας το 2021 και προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης κρίθηκε ένοχος έπειτα από μήνυση της Ζέτας Δούκα, με ποινή φυλάκισης 20 μηνών με αναστολή και πρόστιμο 3.000 ευρώ. Ίδια ποινή επιβλήθηκε και στον τεχνικό του θεάτρου που κατέθεσε υπέρ του Κιμούλη. Μια απόφαση που δεν είναι απλώς δικαστική, αλλά και ένα δυνατό χαστούκι σε όσους νομίζουν ότι η αλήθεια μπορεί να κουκουλωθεί με νομικά τερτίπια.
Το χρονικό της διαμάχης
Η ιστορία ξεκίνησε το 2021, όταν η Ζέτα Δούκα, σε μια συνέντευξη που έγινε viral, κατήγγειλε τον Κιμούλη για την ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία που είχε υποστεί κατά τη διάρκεια συνεργασίας τους σε θεατρική παράσταση το 2008. Στο πλευρό της στάθηκαν από την πρώτη στιγμή η Δώρα Χρυσικού και ο Νίκος Ψαρράς, επιβεβαιώνοντας τις καταγγελίες, με αποτέλεσμα να πάρει μεγάλες διαστάσεις η υπόθεση. Τότε ο Κιμούλης αντέδρασε καταθέτοντας αγωγή, διεκδικώντας αποζημίωση 700.000 ευρώ για ηθική βλάβη από τους ηθοποιούς, καλώντας ως μοναδικό μάρτυρα έναν τεχνικό θεάτρου. Η Δούκα, ωστόσο, δεν έμεινε άπραγη, καταγγέλλοντας την κατάθεση του τεχνικού ως ψευδή, κάτι που οδήγησε στην πρόσφατη καταδίκη και των δύο.
Η απόφαση, που εκδόθηκε στις 11 Ιουλίου 2025, δεν αναγνώρισε ελαφρυντικά στον Κιμούλη ή στον μάρτυρά του, όμως τον αθώωσε για την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης λόγω της πρόσφατης αλλαγής του σχετικού νόμου. Και οι δύο έχουν δικαίωμα έφεσης, αλλά το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: η δικαιοσύνη δεν παίζει. Κι εμείς από την πλευρά μας, αυτή τη δικαιοσύνη θέλουμε.
Η ηθική διάσταση και το #MeToo
Πρέπει να σταματήσουμε τις δικαιολογίες και να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα ωμά. Αυτή η υπόθεση, μαζί με άλλες εξίσου σημαντικές που βγαίνουν στη φόρα ανά διαστήματα, είναι ιδιαίτερα σοβαρές για να θεωρηθούν απλώς προσωπικές κόντρες. Από τη στιγμή που ξεκίνησε τη δράση του το κίνημα #MeToo, έχουν βγει στη φόρα αμέτρητες υποθέσεις που αφορούν κακοποιητικές συμπεριφορές σε χώρους όπως το θέατρο, όπου η εξουσία συχνά καλύπτει βρώμικα μυστικά.
Η Δώρα Χρυσικού δήλωσε πρόσφατα ότι η στήριξή της στη Δούκα ήταν μονόδρομος, γιατί η σιωπή δεν είναι επιλογή όταν είσαι μάρτυρας αδικίας. Και εδώ έρχεται το ερώτημα: πώς θα στεκόταν ένας ηθικός άνθρωπος μπροστά σε τέτοια ζητήματα; Θα υπερασπιζόταν το δίκιο, χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος – αυτό άλλωστε είναι η δικαιοσύνη. Αν η Δούκα και ο καθένας στη θέση της, έχει υποστεί όσα καταγγέλλει, τότε η φωνή του πρέπει να ακούγεται και όχι να πνίγεται από νομικές μανούβρες. Και βλέποντας τη μεγάλη εικόνα αν ο Κιμούλης κι ο κάθε Κιμούλης είναι αθώος, οφείλει να το αποδείξει με αδιάσειστα στοιχεία.
Το μήνυμα της καταδίκης και η ανάγκη για αλλαγή
Το ιδανικό εξαρχής, θα ήταν να μην υπήρχαν περιστατικά που οδηγούν σε τέτοιου είδους υποθέσεις. Εφόσον υφίστανται όμως, καλό είναι να παραδειγματιστούμε και να καταλάβουμε ότι υπάρχουν όρια τόσο σε συμπεριφορές όσο και στην ανοχή που μπορεί να δείξει κάποιος. Η Ζέτα Δούκα είχε το θάρρος να μιλήσει, κάτι που δεν είναι εύκολο σε έναν χώρο όπου η σιωπή είναι ο κανόνας. Ο Γιώργος Κιμούλης είχε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά όχι με τρόπους που η δικαιοσύνη καταδικάζει.
Η υπόθεση Κιμούλη-Δούκα είναι ένα σκληρό καμπανάκι που μας θυμίζει ότι η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, πρέπει να λέγεται. Και ότι η δικαιοσύνη, όσο κι αν αργεί, τελικά έρχεται. Ας ελπίσουμε ότι τέτοιες ιστορίες θα μας κάνουν να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και, πάνω απ’ όλα, να αλλάξουμε. Γιατί, στο τέλος, δεν είναι μόνο θέμα δικαιοσύνης – είναι θέμα ανθρωπιάς.
Συντάκτης: Κρίστη Σταθοπούλου
