Όσο κυνηγάς φαντάσματα, χάνεις την ευκαιρία να εμφανιστεί κάτι αληθινό. Κλείσε τη ροή. Τράβα την πρίζα.
Ας το ξεκαθαρίσουμε. Όλα, μα απολύτως όλα είναι ενέργεια. Οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, ο χρόνος που καταναλώνουμε, η προσοχή που δίνουμε. Κάθε λεπτό που αναλώνουμε, κάθε νευρώνας που πυροδοτείται, κάθε χτύπος καρδιάς που επιταχύνεται για κάποιον ή κάτι, είναι καθαρή, ανόθευτη ενέργεια που εκπέμπουμε.
Ναι, ακόμη κι εκείνο το περίφημο άτομο, το «δεν ξέρω τι θέλω», που εμφανίστηκε φορτσάτο στην αρχή, γεμάτο υποσχέσεις και ενθουσιασμό, και τώρα έχει εξατμιστεί σαν βερνίκι νυχιών ξεχασμένο σε καλοκαιρινό καύσωνα– κι αυτό, ενέργεια ζητάει. Όχι, δε φταις εσύ για την εξαφάνισή του. Δε φταις για την ανασφάλειά του, ούτε για την ανικανότητά του να διαχειριστεί κάτι αληθινό. Φταις, ενδεχομένως, για κάτι άλλο. Φταις… που δίνεις ακόμα. Που συνεχίζεις να το τροφοδοτείς, ενώ σε έχει ήδη διαγράψει από τη ζωή του.
Γιατί η φαιά ουσία, η συναισθηματική και πνευματική ενέργεια που καταναλώνουμε σε κάθε νέα γνωριμία, σε κάθε πιθανό «κάτι», είναι ασύλληπτη. Σκέψεις που τρέχουν ασταμάτητα, σενάρια που πλάθονται στο μυαλό σαν ταινία, ελπίδες που ανθίζουν με κάθε «διαβάστηκε» ή «πληκτρολογεί…», μικρές εκρήξεις ενθουσιασμού στην αναμονή ενός μηνύματος– όλα αυτά είναι ενέργεια που επενδύεται.
Και συνήθως, στην αρχή τουλάχιστον, αυτό είναι αμοιβαίο. Υπάρχει μια ανταλλαγή, ένα πινγκ-πονγκ ενέργειας, έλξη. Μέχρι τη στιγμή που ο ένας εκ των δύο αποφασίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, να κάνει πίσω. Ή μάλλον, δεν αποφασίζει καν. Απλώς… εξαφανίζεται. Ghosting, το αποκαλούμε στην ψηφιακή διάλεκτο. Εμείς, που νιώθουμε το κεφάλι να καίει από την υπερανάλυση και το στομάχι να σφίγγεται, το λέμε «πονάει το εγώ μου και η ενέργειά μου». Κι εκεί, ακριβώς εκεί, ξεκινά το έργο. Το προσωπικό δράμα αυτομαστιγώματος.
Σταμάτα να αναρωτιέσαι «Τι έκανα λάθος;», «Μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε;». Σταμάτα να αμφισβητείς την αξία σου, την προσωπικότητά σου, την ύπαρξή σου ολόκληρη. Spoiler, για να γλιτώσεις λίγο ρεύμα στον πολύτιμο εγκέφαλό σου: Δεν έχει σημασία. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι είπες ή τι δεν είπες, τι έκανες ή τι δεν έκανες. Η πραγματική ερώτηση είναι άλλη. Η αλήθεια που πρέπει να σε ξυπνήσει είναι αυτή: το μυαλό σου καίει ρεύμα, η ψυχή σου καταναλώνει ενέργεια, η προσοχή σου είναι προσηλωμένη, αιχμάλωτη, σε κάποιον που έχει τραβήξει την πρίζα. Ενώ εκείνο το άτομο έχει αποσυνδεθεί, εσύ παραμένεις στην πρίζα, σπαταλώντας την πιο πολύτιμη πηγή σου: την ενέργειά σου.
Και κάπου εδώ μπαίνει το πιο ύπουλο κομμάτι: η τακτική κρύο – ζέστη, η απόσυρση, η επανεμφάνιση-ασανσέρ. Αυτό δεν είναι έρωτας. Δεν είναι μυστήριο. Δεν είναι ένδειξη περίπλοκης προσωπικότητας. Είναι μηχανισμός επιβεβαίωσης. Είναι ενεργειακή καβάτζα. Τραβάει λίγο την προσοχή, στέλνει ένα emoji ή ένα «τι κάνεις;» μετά από βδομάδες ίσα-ίσα για να δει αν είσαι ακόμα εκεί. Παίρνει μια γρήγορη δόση επιβεβαίωσης και φεύγει πάλι. Επιστρέφει στη σπηλιά του, ή όπου αλλού βολτάρει, γεμάτος από τη δική σου ενέργεια.
Γιατί ναι, η ενέργεια λειτουργεί σαν ναρκωτικό. Και υπάρχουν άνθρωποι που εθίζονται στο να τη ρουφάνε από άλλους. Είναι ερωτευμένοι με τη δόση που τους προσφέρεται, με το πώς τους κάνει η ενέργειά σου να νιώθουν. Είναι ο εύκολος, τεμπέλικος τρόπος να νιώσουν σημαντικοί, ζωντανοί, χωρίς να χρειαστεί να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, να δεσμευτούν πραγματικά. Κι όσο προσφέρεις απλόχερα, όσο επιμένεις να εξηγείς ανεξήγητες συμπεριφορές, να αναλύεις μηνύματά με τα φιλαράκια σου σαν να είναι απόκρυφα χειρόγραφα που κρύβουν το μυστικό του σύμπαντος, όσο τσεκάρεις τα social του ή περιμένεις εναγωνίως να εμφανιστεί μια ειδοποίηση στο κινητό σου– προμηθεύεις τη δόση.
Χωρίς να το καταλάβεις, συνεχίζεις να τον κρατάς συνδεδεμένο – ενεργό στο δικό σου σύστημα. Εκεί που δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να βρίσκεται. Εκεί που καταλαμβάνει χώρο και εμποδίζει οτιδήποτε αληθινό, υγιές και άξιο της ενέργειάς σου να σε πλησιάσει. Γιατί όσο παραμένεις κολλημένος στην ιδέα κάποιου που έχει φύγει, δεν επιτρέπεις στην ίδια τη ζωή, να σου φέρει κάτι καλύτερο. Δεν αφήνεις χώρο για μια νέα, καθαρή ενέργεια. Γιατί δεν έχει που να μπει. Το ενεργειακό σου πεδίο είναι δεσμευμένο.
Και ναι — κάποιοι επιστρέφουν. Όχι από έρωτα. Από πείνα. Εγωιστική, ψυχική, ενεργειακή πείνα. Επειδή άδειασε η καβάτζα τους. Επειδή ξύπνησε για λίγο η ανάγκη τους για επιβεβαίωση. Όχι για να δώσουν, αλλά για να ρουφήξουν. Και μετά; Φτου και απ’ την αρχή. Είναι ενεργειακά βαμπίρ — κι εσύ η πρόθυμη πηγή.
Και κάπου εδώ, σε αυτό το σημείο της σκληρής, αφυπνιστικής συνειδητοποίησης, έρχεται η απόφαση. Ή θα συνεχίσεις να τροφοδοτείς ένα φάντασμα, κάτι που σου στερεί ενέργεια και καθαρότητα, ή θα τραβήξεις εσύ την πρίζα. Την πρίζα της δικής σου ενέργειας, της δικής σου προσοχής, της δικής σου ζωής, πριν σου κάψει εντελώς το σύστημα. Θα κόψεις κάθε δίαυλο. Θα αλλάξεις πεδίο. Θα σταματήσεις να τροφοδοτείς κάτι που σε καταναλώνει. Κι όταν σταματήσεις να δίνεις, θα πάψει να έχει και λόγο να εμφανίζεται.
Κι όταν αδειάσει ο χώρος — αρχίζεις να φαίνεσαι εσύ. Να αναπνέεις εσύ. Και τότε αλλάζει το παιχνίδι. Το πεδίο καθαρίζει. Η ζωή βρίσκει δίοδο. Ο αέρας κυλά ξανά. Αυτό δεν είναι εγωισμός. Δεν είναι εκδίκηση. Είναι αυτοσυντήρηση. Είναι αφύπνιση.
Και είναι η πιο έξυπνη, δυναμική, απενοχοποιημένη ενεργειακή κίνηση που μπορείς να κάνεις. Για σένα.
Συντάκτης: Κρίστη Σταθοπούλου
