Πώς να μυήσεις το παιδί σου στο skincare routine

Skincare routine.

Μαγεία. Ειδικά αν το κάνεις δώρο στον εαυτό σου μέρα από μια απαιτητική μέρα. Ξύπνα νωρίς, τρέξε να προλάβεις, δούλεψε, πήγαινε τα παιδιά σε σχολεία και δραστηριότητες, μαγείρεψε, πλύνε, διάβασε τα μαθήματα της επόμενης ημέρας, φρόντισε το σπίτι, το σύντροφό σου, μίλα με φίλους, ολοκλήρωσε την προετοιμασία για την επόμενη μέρα και τέλος, πέσε ξερή στο κρεβάτι. Στο μεταξύ και η θυγατέρα (κυρίως) αντιγράφει ότι βλέπει. Μπαίνει στον αυτόματο και αδυνατεί να δει την ανάγκη της. Ποια είναι η ανάγκη; Μια μικρή πράξη καλοσύνης απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Η καθημερινότητα έχει γίνει πλέον τόσο απαιτητική που το ταλαίπωρο σαρκίο και η ακόμα πιο ταλαίπωρη ψυχή μας δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Καλούνται να ανταπεξέλθουν σε συνθήκες που μοιάζει ανέφικτο να το καταφέρουν.

“Πω πω, δες εδώ μαύρες σακούλες”

“Κοίτα τη ρίζα που έχει κατέβει 2 δάχτυλα”

Έτσι αναφερόμαστε πολλοί εξ ημών στο είδωλο που καθρεφτίζεται απέναντι μας. Φταίνε τα μάτια για τις σακούλες; Όχι. Φταίνε οι τρίχες για τη διχρωμία της κόμης; Οχι. Και το παιδί εννοείται τα βλέπει όλα αυτά, βλέπει τη σκληρότητα που δείχνουμε (καταναγκαστικά συνήθως) απέναντι στον εαυτό μας και συγχρόνως έχουμε την απαίτηση από εκείνα να φερθούν διαφορετικά. Φυσικά αυτό δεν είναι κανόνας, νομίζω είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που μπορεί να ισχύσει μια συνθήκη χωρίς αναπροσαρμογές. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα τέκνα, που σε πλήρη αντιδιαστολή με τους γονείς τους, είναι προσανατολισμένα στην αυτοφροντίδα. Ίσως από αντίδραση ή ίσως απλά είναι έτσι η φτιαξιά τους.

Όλα αυτά λοιπόν τα συλλογίζομαι κάθε φορά που με βλέπω στον καθρέφτη και διαπιστώνω τις τέλειες ατέλειες μου και μετά βλέπω το παιδί μου που μάλλον ανήκει στην “άλλη” κατηγορία, σε εκείνα τα παιδιά που πάνε κόντρα σε ό,τι βλέπουν. Την ενδιαφέρει η εικόνα της, όχι όμως σε υπέρμετρο βαθμό. Δεν πιστεύω ότι ξεπερνά το όριο – αν υπάρχει βέβαια κάποιο σε ό,τι αφορά την αυτοφροντίδα. Την παρακολουθώ να κοιτάει το είδωλο της και να προσπαθεί να το εξελίξει, να το αναβαθμίσει. Καλώς ή κακώς, είναι απ’ τα παιδιά που έχουν ελεύθερη (όχι ανεξέλεγκτη) πρόσβαση τόσο στην τηλεόραση όσο και στο διαδίκτυο και τα ερεθίσματα που λαμβάνει δεν έρχονται μαζί με το φίλτρο που θα χρειαστεί ώστε να τα επεξεργαστεί. Βάλλεται από άπειρες πληροφορίες και αστραφτερές εικόνες που ίσως θα ταυτιστεί και θα επιδιώξει να μοιάσει. Σε αυτό το σημείο μπαίνει ο γονέας που θα διαδραματίσει το ρόλο του φίλτρου. Ίσως ακουστεί λίγο εκκεντρική η θέση μου, αλλά πραγματικά παρακολουθώντας τον ρυθμό της κοινωνίας και έχοντας κάποια χρόνια εμπειρίας σε αυτό τον πλανήτη νομίζω πως έχω καταλήξει. Αποφάσισα λοιπόν να της ανοίξω το δρόμο προς την αυτοφροντίδα και να την καθοδηγήσω ούτως ώστε να μάθει πως και γιατί είναι καλό να φροντίζουμε τον εαυτό μας.

Όταν βγαίνω στην αγορά, με συνοδεύει και κάθε βόλτα στα μαγαζιά είναι ένα μικρό μάθημα. Συζητάμε για τα προϊόντα και τι προσφέρει το καθένα αφού πρώτα έχουμε προσδιορίσει τι ψάχνουμε. Τη μια μέρα μπορεί να ασχολούμαστε με τρίχες. Κυριολεκτικά. Πάμε στο κατάστημα με τα είδη περιποίησης μαλλιών και βλέπουμε εκατοντάδες λαμπερά και πολύχρωμα μπουκάλια. Ποιο είναι το κατάλληλο; Έτσι ξεκινάει μια συζήτηση γύρω από τα μαλλιά, το βούρτσισμα, το χτένισμα και το τι πάει στον καθένα. Κάποτε φοβόταν να τη χτενίσω γιατί πονούσε, τώρα όμως που έχει μεγαλώσει τα φροντίζει μόνη της και είμαι εκεί και παρακολουθώ. Παρεμβαίνω όταν δεν μπορεί να το χειριστεί μόνη της.

Άλλη φορά μπορεί να πάμε σε κατάστημα με είδη περιποίησης προσώπου και σώματος. Αυτή η πίστα είναι δυσκολότερη γιατί βλέπει και τα προϊόντα μακιγιάζ και ξεσηκώνεται (τι πιο αναμενόμενο). Δεν έχει κραγιόν, έχει όμως αρκετά “βούτυρο κακάο” που έλεγε και η μάνα μου. Έχοντας ξεκάθαρο το στόχο μέσα μου και με τα κατάλληλα λόγια της εξηγώ γιατί δεν μπορεί να ξεκινήσει από τώρα το μακιγιάζ και τη “σπρώχνω” σιγά σιγά στην περιποίηση και την καθαριότητα. Αυτή είναι η βάση της αυτοφροντίδας. Όπως όταν ήταν μωρό• μετά από το μπάνιο της κάναμε μασάζ με ενυδατική κρέμα αρώματος “μωρουδίλας” και ξαφνικά της τα κόψαμε μαχαίρι. Γιατί άραγε; Δεν είχε πια ανάγκη το χάδι και την περιποίηση τόσο σωματικά όσο και πνευματικά; Ποτέ δεν είναι αργά για να επιστρέψεις σε μια καλή πρακτική. Μετά από παύση κάποιων χρόνων ξαναγυρίσαμε στο μασάζ και την ενυδατική κρέμα, μόνο που τώρα την απλώνει μόνη της. Όπως μόνη της πρώτα ψεκάζει με ένα σκεύασμα και μετά βουρτσίζει τα μαλλιά της μέχρι να λυθεί και ο τελευταίος κόμπος. Μετά τα πλέκει σε πλεξούδες ώστε το πρωί που θα ξυπνήσει να έχουν σχηματιστεί όμορφες μπούκλες. Και εγώ στέκομαι δίπλα της και κλαίω σιωπηλά που δε με αφήνει να τη βοηθήσω όπως τότε που ήταν μικρούλα αλλά ταυτόχρονα φουσκώνω από υπερηφάνεια που φροντίζει τόσο καλά τον εαυτό της.

Και είναι και κάτι ακόμα που με οδηγεί σε αυτό το δρόμο• φοβάμαι τις απαγορεύσεις. Σαφώς και θέτω όρια, ειδικά σε ό,τι αφορά την ασφάλεια της, αλλά δε γίνεται να την αποκλείω απ’ ότι θεωρώ ότι δεν είναι ακόμα η ηλικία της. Φοβάμαι πως αν της κλείσω το δρόμο τώρα, κάποια στιγμή θα βρεθεί μια χαραμάδα και τότε θα ορμήσει με όλη της τη δύναμη. Άκριτα. Το απαγορευμένο έχει μια γεύση αλλιώτικη. Πιο έντονη, πιο δυνατή. Σε συγκλονίζει τόσο που μπορεί η κρίση να θολώσει και τότε να βρεθείς να κάνεις βήματα προς μια λάθος κατεύθυνση. Προτιμώ να στέκομαι δίπλα της, να το ξέρει και εκείνη ότι είμαι εδώ για οτιδήποτε χρειαστεί και να βρίσκουμε παρέα τι ταιριάζει στην ανάγκη της.

Οποία και αν είναι αυτή ανάλογα πάντα με τη φάση και την ηλικία που βρίσκεται.

Είμαστε συνοδοιπόροι, και εγώ ως πιο έμπειρη είμαι ο οδηγός της σε έναν κόσμο που απλώνεται χαοτικός μπροστά της. Πάντα χέρι χέρι κουβεντιάζοντας για τρίχες και βερνίκια τώρα μπορεί αύριο μεθαύριο, ακόμα πιασμένες χέρι χέρι, να συζητάμε άλλα, πιο σπουδαία και εκείνη να μην έχει μαύρους κύκλους ή δύο δάχτυλα ρίζα στο μαλλί.