Άσε με σήμερα να μην είμαι καλά

Υπάρχουν εκείνες οι μέρες που δεν αντέχεις εσένα, δεν αντέχεις τους γύρω σου. Είχες μία δύσκολη μέρα στη δουλειά· μπορεί να σου συμπεριφέρθηκαν με αδικία, μπορεί απλά να κουράστηκες. Από όλους και από τα πάντα. Και το μόνο που έχεις μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι να βγάλεις μια μεγάλη, εκτονωτική κραυγή και μετά όλα να σωπάσουν, και να έρθει η προσωπική σου γαλήνη.

Είναι αυτή η στιγμή που όλα έχουν καταλήξει να είναι ένα ενοχλητικό βουητό γύρω σου, μια ηχορύπανση. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πλέον τίποτα σωστά. Θες απλά να κλείσεις τα αυτιά σου με τα δυο σου χέρια σφιχτά και να πεις «ΦΤΑΝΕΙ. Θέλω λίγη ανακούφιση».

Θες να μείνεις απλά στην ασφάλεια του κρεβατιού σου ή του καναπέ σου. Μόνος με τον εαυτό σου. Ενώ οι γύρω σου και οι ρυθμοί της ζωής απαιτούν το αντίθετο. Όμως είναι εντάξει αυτό. Είναι εντάξει να θες τον χρόνο σου, είναι εντάξει να θες την ησυχία σου. Και δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις γι’ αυτό. Δε σε κάνει λιγότερο καλό φίλο, σύντροφο ή γονιό. Μόνο καλύτερο άνθρωπο. Η εσωτερική σου ξεκούραση έχει την ίδια σημασία με τη σωματική σου. Δεν πρέπει να την παραμελείς ούτε να απολογείσαι γι’ αυτήν.

Είναι οι μέρες που απλά ξυπνάς και δε θες να σηκωθείς από το κρεβάτι – κι ας μην προέκυψε κάτι· απλά το σώμα και το μυαλό σου δε σου δίνουν το σήμα για να σηκωθείς. Παραπονιούνται μαζί σου. Και μέσα σου ούτε εσύ θες να σηκωθείς, κι ας το απαιτούν οι υποχρεώσεις. Όμως δεν πειράζει. Τίποτα δεν πάει λάθος με εσένα.

Μπορεί όλοι να σου λένε και να απαιτούν το αντίθετο. Όμως ναι. Χρειάζεσαι αυτόν τον χρόνο να χαθείς. Μόνο για σένα. Δε σημαίνει πως δε θες τους υπόλοιπους, αλλά σημαίνει πως θες λίγο παραπάνω τη γαλήνη της ψυχής σου.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που το σέβονται αυτό. Και όσοι τους έχουμε, είμαστε πολύ τυχεροί.

Μας νοιάζονται και –το κυριότερο– μας σέβονται. Σέβονται εμάς και τα όριά μας. Δεν παίρνουν προσωπικά τις ήσυχες φάσεις μας. Είναι εκεί να βοηθήσουν διακριτικά και να εξακολουθούν να μας αγαπάνε. Και εμείς, με τη σειρά μας, αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπάμε λίγο περισσότερο. Είναι το στήριγμά μας και η υπενθύμιση της επιστροφής μας. Και εμείς επίσης είμαστε εκεί, για όταν χρειάζονται το δικό τους διάλειμμα.

Αυτές οι σχέσεις έχουν και τις βαθύτερες βάσεις. Δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Διότι έχουν ένα πολύ βασικό: τον αλληλοσεβασμό.

Να σέβεστε τα «θέλω» και τις στιγμές του άλλου είναι μία ανεκτίμητη αξία σε κάθε είδους σχέση. Επίσης, σε αυτές τις σχέσεις λείπει –ευτυχώς– ένα μεγάλο αγκάθι: η ανασφάλεια. Χωρίς αυτήν, ξέρεις πως ο άλλος θα γυρίσει σε εσένα. Αφού ποτέ δεν έφυγε στην ουσία. Είσαι εκεί για να του υπενθυμίσεις πως είναι εντάξει να χρειάζεται την ησυχία του και είναι εντάξει για λίγο να μην είναι καλά. Όμως είσαι εδώ για να μιλήσει, για να ζητήσει βοήθεια, και –αν η ήσυχη γαλήνη του μετατρέπεται σε σκοτάδι– είσαι εδώ για να βρείτε το φως ξανά, μαζί.