Ζούμε σε μια κοινωνία όπου, όσο και αν θέλουμε να πετάξουμε την ταμπέλα του τέλειου σώματος από πάνω μας, η ίδια ταυτόχρονα δε μας βοηθάει με αυτό. Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η τηλεόραση, το marketing, ακόμα και η ίδια μας η οικογένεια, μας προβάλλουν κάποια πρότυπα για ένα ιδανικό σώμα. Επίσης, στην προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν τον διαχωρισμό που γίνεται σε αυτό και το body shaming, μας σερβίρουν και σαν συνοδευτικό από δίπλα πως είναι εντάξει να μην έχεις αυτό το σώμα.
Ως εδώ καλά. Κι όμως, το κάθε σώμα είναι μοναδικό και υπέροχο όπως είναι. Τι γίνεται όμως όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το ίδιο μας το κορμί; Τι γίνεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πίεση από τον ίδιο μας τον εαυτό σε κάτι τόσο δικό μας, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξένο, αλλά και την πίεση από το γύρω περιβάλλον να το αποδεχτούμε όπως είναι, ή να το αλλάξουμε προς το καλύτερο;
Κάθε μέρα είναι ένας καινούργιος αγώνας με το μέσα μας και το έξω μας. Κάθε μέρα μία φαντασίωση για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα επίπεδη κοιλιά, αν τα πόδια μου δεν ήταν τόσο λεπτά, αν τα μπράτσα μου δεν ήταν χαλαρά, αν… Πώς είναι άραγε να ζεις σε ένα κορμί το οποίο αποστρέφεσαι, την ίδια στιγμή που νιώθεις ενοχές γι’ αυτό;
Ο κόσμος σε αντιμετωπίζει σαν αδύναμο. Αν το σώμα σου δεν έχει άψογες αναλογίες, πιστεύει ότι δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κάνει όλος ο κόσμος. Αν είσαι πολύ αδύνατος, δεν μπορείς να σηκώσεις βαριά αντικείμενα. Αν έχεις παραπάνω κιλά, για κάποιον λόγο είναι δεδομένο ότι θα κουράζεσαι εύκολα.
Έπειτα, καλείσαι να ζήσεις με τον εφιάλτη αυτό του να αγοράζεις καινούργια ρούχα. Νιώθεις ότι τίποτα δε σε κολακεύει και ταυτόχρονα σκέφτεσαι πώς θα σε κρίνουν οι άλλοι μέσα σε αυτά. Μία απλή βόλτα στα μαγαζιά μπορεί να καταλήξει σε μελαγχολία. Μπορεί να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Για τώρα. Σε δύο μέρες αυτό μπορεί να αλλάξει. Το καινούργιο ρούχο, όμως, σύντομα γίνεται απαίσιο και τα 3 κιλά που πήρες ή έχασες να μην είναι πλέον αρκετά. Μαζί με τη γνώμη σου να αλλάζει και η διάθεσή σου. Μέρες ατελείωτες περνάς μέσα στο σπίτι γιατί αυτό που αντικρίζεις ως αντανάκλασή σου δε σε ικανοποιεί, δε σε ευχαριστεί. Και δυστυχώς, η εσκεμμένη απομόνωση είναι ένα συχνό φαινόμενο.
Δεν μπορείς να χαρείς όπως οι υπόλοιποι, νιώθεις μόνιμα ότι κάτι σε κρατάει πίσω. Ένα μπάνιο στη θάλασσα, μία βραδινή έξοδος δεν είναι ποτέ όπως την ονειρεύεσαι, γιατί δεν είσαι και εσύ όπως σε ονειρεύεσαι. Γιατί υπάρχει αυτός ο μόνιμος εχθρός, ο καθρέφτης. Όσο κι αν θες να τον αποφύγεις, πάλι εκεί καταλήγεις. Από ένα σημείο και μετά η ίδια σου η όψη σε τρομάζει. Αλλά και πάλι εκεί θα καταλήξεις. Θα σκανάρεις από πάνω μέχρι κάτω και θα απαριθμήσεις ελαττώματα, προσπερνώντας όλα τα όμορφα που σου χάρισε η φύση.
Είναι και το μαρτύριο του να τρως δημόσια. Με παρέα. Μία απλή έξοδος σε ένα εστιατόριο πλέον μοιάζει με ιερά εξέταση, νιώθοντας πως όλοι μετράνε τις μπουκιές σου και αργά ή γρήγορα θα σχολιάσουν την ποσότητά τους. Είτε θα τις κρίνουν από μέσα τους, είτε ξεδιάντροπα μπροστά σου ή πίσω από την πλάτη σου.
Κανείς δε μιλάει για εκείνη την πίεση που νιώθεις στο «μία χαρά είσαι» ενώ εσύ θα ήθελες ακόμα καλύτερα. Θα ευχόσουν να το έβλεπες και εσύ αυτό το «μια χαρά». Και ξέρεις ότι μόνο από εσένα εξαρτάται. Μόνο εσύ μπορείς να βρεις τη χαμένη αγάπη για το σώμα σου. Μόνο εσύ έχει σημασία να το αποδεχτείς και κανένας άλλος. Ακούγεται κλισέ, όμως το σώμα μας είναι ο ναός μας και μόνο εμείς μπορούμε να το λατρεύουμε. Είναι ένα από τα εργαλεία για να χαρούμε και την υπόλοιπη ζωή. Τώρα, νιώθεις πως έχασες την πίστη σου σε αυτό. Αλλά μην απελπίζεσαι, υπάρχουν τρόποι να τη βρεις. Είναι μέσα σου. Είναι εκεί, σε περιμένει.
Αρκεί να αποφασίσεις ότι το σώμα σου δεν είναι το κλουβί σου αλλά τα φτερά σου. Κι αν ποτέ νιώθεις πως χάνεσαι σε αυτό και δεν μπορείς να γυρίσεις, μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Η σωστή καθοδήγηση πάντα θα μας μαθαίνει να πετάμε.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
