Υπάρχουν λέξεις που πληγώνουν λιγότερο όταν λέγονται καθαρά κι άλλες που όσο πιο απαλά ειπωθούν, τόσο πιο σιωπηλά καταστρέφουν. Το «θέλω χρόνο» είναι μία από αυτές. Ακούγεται αθώο ίσως και προσωρινό. Λες οκ ας δώσω λίγο χώρο. Ίσως πιέζεται. Ίσως έχει ανάγκη να ξεκαθαρίσει πράγματα. Ίσως…
Και ξεκινάς τα ίσως. Εκείνα τα επικίνδυνα ίσως που τρέφονται με ελπίδα και καταλήγουν σε πόνο. Αυτό που δε σου λένε (τουλάχιστον όχι με λόγια) είναι πως πολλές φορές το “θέλω χρόνο” δεν είναι μια παύση. Είναι μια απόσυρση. Μια έξοδος από τη σχέση με ήσυχα απροσδόκητα δειλά βήματα. Σαν κάποιος να φεύγει από το δωμάτιο χωρίς να κλείσει την πόρτα για να μην ακουστεί το κρακ του τέλους. Αν το σκεφτείς, όποιος σε θέλει παλεύει. Μένει. Εξηγεί. Ζητά λύσεις όχι αποστάσεις. Δε ζητά χρόνο για να σκεφτεί αν σε αγαπά. Δεν παίρνει απόσταση για να δει αν του λείπεις. Αυτά τα πράγματα όταν υπάρχουν, τα ξέρεις. Δεν τα αναλύεις. Τα νιώθεις.
Είναι εκείνο το ένστικτο που θεριεύει μέσα σου καταλαβαίνοντας πως η αντίστροφη μέτρηση έχει πια ξεκινήσει. Βλέπεις, το «θέλω χρόνο» συχνά σημαίνει «δε νιώθω πια όπως πριν», «δεν έχω τη δύναμη να σου πω ότι τελείωσε», «θέλω να δω πώς είναι η ζωή χωρίς εσένα χωρίς να με κατηγορήσεις γι’ αυτό», «θέλω να φύγω αλλά να μη με πεις άκαρδο/η» και άλλα τόσα.
Κι εσύ; Εσύ περιμένεις. Κρατάς ανοιχτό το τηλέφωνο. Αφήνεις χώρο. Ελπίζεις. Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό σκεπτόμενος πως είναι απλά μια δύσκολη φάση. Κρατιέσαι από τις λέξεις από ένα μήνυμα από μια πιθανότητα. Κολλημένος σε εκείνο το «ενεργός τώρα» που σε καθησυχάζει ή σε εκείνο το «ενεργός πριν από ώρες» που σε τρελαίνει καθώς δεν έχεις καμία επαφή. Μπορεί ακόμα να μην το κατάλαβες, αλλά ο χρόνος που ζήτησε δεν έχει επιστροφή. Είναι το μαξιλάρι πάνω στο οποίο ξεκουράζει την απόφασή του/της να μην είναι πια μαζί σου. Είναι το ίδιο μαξιλάρι που τον περιμένει στην άδεια μεριά του κάθε βράδυ. Κι όταν περάσουν μέρες, ακόμα και εβδομάδες κι εσύ ακόμα περιμένεις, καταλαβαίνεις πως δεν ήθελε χρόνο. Ήθελε απλώς να φύγει χωρίς φασαρία.
Το θέμα δεν είναι μόνο πώς επέλεξε να φύγει, αλλά τι θα επιλέξεις να κάνεις εσύ όταν έρθει η δική σου στιγμή. Η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις αν σου αξίζει να περιμένεις κάποιον που έχει ήδη φύγει. Ή μήπως θα φύγεις κι εσύ αυτή τη φορά με ολόκληρη την αλήθεια μαζί σου; Όπως και να έχει, όποια απόφαση κι αν πάρεις, να θυμάσαι πως η αγάπη δε χρειάζεται χρόνο για να σιγουρευτεί. Χρειάζεται παρουσία, φροντίδα και ειλικρίνεια. Όποιος σε αγαπά, μένει. Όποιος σε αγαπά, δεν παίρνει χρόνο, σου δίνει τον δικό του. Γι’ αυτό λοιπόν χαμογέλα- δεν είναι κάθε τέλος τραγωδία. Μερικές φορές είναι λύτρωση. Μια σιωπηλή υπενθύμιση ότι αξίζεις κάποιον που θα μείνει χωρίς να χρειαστεί να ζητήσει χρόνο. Γιατί εσύ δεν είσαι προσωρινός σταθμός, είσαι προορισμός. Και όσοι δεν μπορούν να το δουν, καλώς φεύγουν.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
