Δε στάλθηκε μήνυμα. Δεν έγινε κλήση. Δεν υπήρξε καμία ξεκάθαρη κίνηση προσέγγισης.Όχι απαραίτητα από αδιαφορία. Ίσως πιο πολύ από φόβο. Από εκείνο το «κι αν δε θέλει να με ακούσει;». Ή το «κι αν φανώ αδύναμος;». Και τότε εμφανίστηκαν τα stories. Ως ένας τρόπος να πεις χωρίς να μιλήσεις. Να δείξεις χωρίς να εκτεθείς. Ένα τραγούδι. Όχι τυχαίο. Ένα που έπαιζε σε κοινές στιγμές σε παλιά βράδια. Ένα quote. Όχι γενικό. Μια φράση που κουβαλάει νόημα που κάποιος θα καταλάβει. Μια φωτογραφία ένα βλέμμα μια λεπτομέρεια. Μια νυχτερινή έξοδος που μας δείχνει λαμπερούς, καλοντυμένους, γεμάτους αυτοπεποίθηση ενώ στην πραγματικότητα κάτι σιγοκαίει μέσα μας. Όλα με αποδέκτη, χωρίς όμως να τον κατονομάζουν.
Κι από την άλλη πλευρά τι; Οι προβολές. Η σιωπηλή επιβεβαίωση. Το είδα που λέει περισσότερα από ένα μου λείπεις. Η απουσία αντίδρασης που ίσως είναι κι αυτή μια απάντηση. Έτσι δημιουργείται ένας καινούργιος τρόπος επικοινωνίας. Έμμεσος, υπόγειος, φορτωμένος υπονοούμενα.Ένας χώρος όπου τα συναισθήματα κυκλοφορούν ντυμένα με φίλτρα και λεζάντες. Όπου η καρδιά χτυπάει στα κρυφά κι η επιβεβαίωση έρχεται με views όχι με λόγια. Είναι ένας σύγχρονος διάλογος. Σιωπηλός αλλά γεμάτος θόρυβο μέσα μας. Προσωπικός αλλά δημόσιος. Αληθινός αλλά ποτέ ξεκάθαρος. Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά τα μισόλογα και τις ψηφιακές σκιές κάποιοι συνεχίζουν να ελπίζουν. Ότι ο άλλος θα καταλάβει. Ότι κάπου, κάπως, μια λέξη, μια μελωδία, ένα story, θα φτάσoυν εκεί που πρέπει.
Και ίσως εκεί κρύβεται η πιο παράξενη μορφή σύνδεσης της εποχής μας. Όχι στις συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, όχι στις ξεκάθαρες εξηγήσεις, αλλά στα τυχαία stories που δεν είναι ποτέ τυχαία. Στην ανάγκη να ειπωθεί κάτι αλλά έμμεσα. Στην επιθυμία να δει κάποιος να καταλάβει να αναγνωρίσει το μήνυμα πίσω από την εικόνα. Γιατί κάποιες φορές ένα απλό είδε το story σημαίνει: είδε πως δεν έχω πάψει να νιώθω. Κι ένα δεν απάντησε, καλώς ή κακώς, δεν είναι πιο βαρύ από μια ευθεία απόρριψη.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η άμεση επικοινωνία συχνά μας τρομάζει. Προτιμάμε να εκφραστούμε μέσα από μουσικές λέξεις άλλων ένα στιγμιότυπο 15 δευτερολέπτων. Γιατί είναι πιο ασφαλές. Γιατί δε χρειάζεται να εκτεθούμε εντελώς. Και γιατί βαθιά μέσα μας θέλουμε να νιώσουμε ότι κάποιος καταλαβαίνει χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσουμε τίποτα. Ίσως τελικά τα stories δεν είναι απλώς στιγμιότυπα της ζωής μας. Είναι ο τρόπος που προσπαθούμε να συνδεθούμε όταν δεν τολμάμε να το κάνουμε αλλιώς. Και όσο υπάρχουν βλέμματα που στέκονται λίγο παραπάνω, αντιδράσεις που δεν έγιναν αλλά ένιωσαν και λέξεις που μιλούν χωρίς να γράφονται, τότε η επικοινωνία όσο σιωπηλή κι αν είναι παραμένει ζωντανή. Αόρατη αλλά παρούσα. Σαν όλα αυτά που νιώθουμε αλλά δεν είπαμε ποτέ.
Κι αν κοιτάξεις καλά ίσως καταλάβεις. Τα stories δεν είναι μόνο για την εικόνα τους. Είναι για όσα κρύβουν για όσα δεν τολμάμε να πούμε για όσα μένουν εκεί στον αέρα περιμένοντας να τα διαβάσει κάποιος. Για εκείνη τη σιωπηλή κραυγή που λέει «είμαι εδώ». Και για εκείνη την αόρατη σύνδεση που μας κρατάει σε επαφή, χωρίς να το λέμε ποτέ φωναχτά. Κι αν με ρωτάς για τον κόσμο που ζούμε; Τότε θα σου πω πως ναι, τα ίδια αυτά stories μας έκαναν δειλούς, μπροστά στην αλήθεια φοβισμένους, και καθόλου επαναστάτες μπροστά στο συναίσθημα και ειλικρινά δεν ξέρω τι από όλα είναι χειρότερο!
Βλέπεις, αλλάζουν ραγδαία οι εποχές και μαζί τους και η ανθρώπινη φύση.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
