Κάθε σχέση μοιάζει λίγο με ταξίδι. Ξεκινά με ενθουσιασμό, περιέργεια και προσμονή. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που δύο κόσμοι συναντιούνται και προσπαθούν να συμβιώσουν. Κι όπως σε κάθε ταξίδι, υπάρχει πάντα το εξής ερώτημα: Πόσες αποσκευές χωράνε; Και, πιο σημαντικά, πόσο χώρο είσαι διατεθειμένος να δώσεις στον άλλον για να φέρει τις δικές του;
Οι άνθρωποι δε φτάνουν στις σχέσεις άδειοι. Ο καθένας κουβαλά μαζί του ιστορίες, εμπειρίες, πληγές και όνειρα. Κουβαλά συνήθειες, φόβους, προσδοκίες και αξίες. Όλα αυτά είναι οι αποσκευές μας— πράγματα αόρατα μεν, αλλά βαριά και καθοριστικά. Και κάθε φορά που δύο άνθρωποι προσπαθούν να συνυπάρξουν, αυτές οι αποσκευές μπαίνουν στο ίδιο δωμάτιο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Υπάρχει χώρος για όλα; Ή μήπως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ζητάμε από τον άλλον να ελαφρύνει, να αφήσει πράγματα πίσω, να προσαρμοστεί, να μικρύνει λίγο για να χωρέσει καλύτερα στη δική μας πραγματικότητα;
Η αγάπη δε μετριέται μόνο σε λόγια, σε ρομαντικές κινήσεις ή στην καθημερινή παρουσία. Μετριέται και στο πόσο χώρο αφήνεις στον άλλον να αναπνεύσει. Στο πόσο ελεύθερα μπορεί να είναι ο εαυτός του δίπλα σου, χωρίς να φοβάται ότι θα κριθεί ή θα απορριφθεί. Αυτός ο χώρος είναι ίσως το πιο σπάνιο και πολύτιμο δώρο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον.
Ξέρεις, συχνά μπερδεύουμε την αγάπη με τον έλεγχο. Νομίζουμε πως, αν αγαπάμε κάποιον, πρέπει να ξέρουμε τα πάντα για εκείνον, να έχουμε λόγο για τις επιλογές του, να τον διορθώσουμε όταν κάτι δε μας αρέσει. Όμως η ουσιαστική αγάπη βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Και η εμπιστοσύνη λέει: Σε βλέπω, σε ακούω, σε δέχομαι όπως είσαι, ακόμα κι αν δε σε καταλαβαίνω πάντα. Το να δίνεις χώρο στον άλλον δε σημαίνει πως συμφωνείς με όλα του. Σημαίνει ότι του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι ξεχωριστός. Ότι δεν τον αγαπάς παρά τα διαφορετικά του χαρακτηριστικά, αλλά μαζί με αυτά. Γιατί αυτά είναι που τον καθορίζουν, που του δίνουν χρώμα, βάθος και αλήθεια.
Αν θέλεις μια σχέση να είναι αληθινή και ζωντανή, πρέπει να μπορεί να αναπνέει. Και η αναπνοή έρχεται μέσα από την αποδοχή. Αν ο άλλος χρειάζεται να μαζευτεί ή να παίξει ρόλο για να σε ευχαριστήσει, τότε δεν είσαι μαζί με τον άνθρωπο αλλά με την εικόνα του. Και καμία εικόνα δεν αντέχει στον χρόνο.
Δυστυχώς, μεγαλώσαμε συχνά με το μοντέλο των σχέσεων που βασίζονται στη συγχώνευση. Που προτάσσουν το «εμείς» ως ανώτερο από το «εγώ» και το «εσύ». Όμως μια υγιής σχέση δεν καταργεί τις ατομικότητες. Αντίθετα, τις αγκαλιάζει. Είναι ένας κοινός χώρος όπου δύο άνθρωποι εξελίσσονται παράλληλα — όχι προς την ίδια κατεύθυνση πάντα, αλλά με σεβασμό και ενσυναίσθηση. Το να αφήνεις τον άλλον να είναι ο εαυτός του σημαίνει πως δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις για να ταιριάζει στο δικό σου καλούπι. Σημαίνει ότι είσαι πρόθυμος να τον γνωρίσεις πραγματικά, ακόμα κι όταν σε δυσκολεύει. Ότι δε ζητάς να αφήσει τις αποσκευές του απ’ έξω, αλλά κάνεις χώρο να τις ακουμπήσει δίπλα στις δικές σου.
Κι αν κάποια απ’ αυτές ανοίξει και ξεχυθούν πράγματα που δεν καταλαβαίνεις, δεν τρέχεις μακριά. Ρωτάς, ακούς και, τέλος, μαθαίνεις. Γιατί τελικά, οι σχέσεις που αντέχουν δεν είναι αυτές που δεν έχουν δυσκολίες, αλλά εκείνες που δε φοβούνται να τις κοιτάξουν κατάματα. Που αφήνουν περιθώριο να χωρέσουν δύο ολόκληροι άνθρωποι — όχι δύο μισά. Και σ’ αυτό το ταξίδι, ίσως το πιο σημαντικό δεν είναι οι αποσκευές, αλλά το να ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου κάποιον που λέει: Φέρε τα όλα. Υπάρχει χώρος.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
