Δεν είναι μόνο το ότι περιμένεις. Είναι το πώς νιώθεις όσο περιμένεις. Μπορεί να είναι ένα μήνυμα που δεν απαντήθηκε. Μια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε. Ένα «θα σου πω» που δεν ήρθε ποτέ. Μια σχέση μια ευκαιρία μια απλή κουβέντα που έμεινε στη μέση.
Στην αρχή είσαι ήρεμος. Κρατάς την ψυχραιμία σου. Προσπαθείς να δείξεις κατανόηση. Ο καθένας έχει τα θέματά του σκέφτεσαι. Δε θες να δείξεις ανυπόμονος. Δε θες να γίνεις βάρος. Αλλά όσο περνούν οι ώρες οι μέρες οι εβδομάδες αρχίζει κάτι να βαραίνει μέσα σου. Δεν είναι πια απλά αναμονή. Είναι ανασφάλεια. Είναι απογοήτευση. Είναι ερωτήματα που δε σταματούν. Τι συμβαίνει; Γιατί δε σου απαντάει; Μήπως δε σε σκέφτεται; Μήπως ποτέ δε σε σκέφτηκε όσο εσύ;
Σιγά σιγά η σιωπή του άλλου γίνεται φωνή μέσα σου. Και σου λέει πράγματα που δε θες να ακούσεις. Σου λέει ότι ίσως δεν ήσουν τόσο σημαντικός. Ότι ίσως έδωσες περισσότερα από όσα έπρεπε. Ότι ίσως πιάστηκες κορόιδο. Κι αυτό πονάει. Γιατί εσύ ήσουν εκεί. Με την παρουσία σου. Με την καλή σου πρόθεση. Με τη διάθεση να περιμένεις.Ήσουν αληθινός. Και τώρα; Τώρα είσαι μόνος. Σε ένα περίμενε που μοιάζει με παύση. Όχι από αυτές τις μικρές που διαρκούν λίγο και σε προχωρούν. Αλλά από τις άλλες τις επικίνδυνες. Που σε καθηλώνουν σε μπλοκάρουν σε κρατούν πίσω.
Πόσες φορές περίμενες κάποιον να σου δείξει πως νοιάζεται; Να κάνει το βήμα να μιλήσει να εξηγήσει να ξεκαθαρίσει; Και πόσες φορές έμεινες εσύ με τα ερωτηματικά; Και κάθε φορά υπόσχεσαι στον εαυτό σου: Την επόμενη φορά δε θα περιμένω τόσο. Θα φύγω πιο γρήγορα. Θα με προστατεύσω. Αλλά να, που πάλι βρίσκεσαι εδώ. Να περιμένεις. Να ελπίζεις. Να βάζεις τον άλλον πιο πάνω από σένα.
Μα ξέρεις τι; Η αναμονή δεν είναι απόδειξη δύναμης. Δεν είναι υπομονή όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση. Δεν είναι πίστη όταν είσαι μόνος. Το να περιμένεις κάποιον που δεν έχει αποφασίσει αν σε θέλει δε σε κάνει δυνατό. Σε εξαντλεί. Σε κουράζει. Σε μικραίνει. Κι εσύ δεν είσαι για να μικραίνεις. Δε γεννήθηκες για να χωράς στα περιθώρια των άλλων. Δε σου αξίζει να είσαι δεύτερη σκέψη ή καθόλου σκέψη.
Η καρδιά σου δεν είναι αίθουσα αναχωρήσεων. Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος. Η αξία σου δε μετριέται με την υπομονή σου αλλά με το πώς φροντίζεις τον εαυτό σου. Και να σου πω κάτι ακόμα; Η μεγαλύτερη νίκη σου αυτή που θα σε κάνει να νιώσεις υπερήφανος για τον εαυτό σου είναι να μην ξεχάσεις ποτέ πως η αξία σου δεν καθορίζεται από το αν κάποιος αποφασίσει να σε επιλέξει. Ούτε από το αν σε κάνει προτεραιότητα ή όχι. Η αξία σου είναι σταθερή. Είναι εκεί ακόμα κι όταν οι άλλοι φεύγουν αργούν σιωπούν. Για αυτό την επόμενη φορά που θα σε κρατήσουν στο περίμενε θυμήσου: Δε χρειάζεται να περιμένεις κανέναν που δεν κάνει χώρο για σένα. Όχι από θυμό. Αλλά από αγάπη.
Για σένα.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
