Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Άλλη μια χρονιά, για κάποιους η καλύτερη και για άλλους η χειρότερη. Και με το τέλος της έρχεται ο απολογισμός. Τι έκανες φέτος; Πόσα από τα όνειρά σου εκπλήρωσες και πόσα άφησες; Προσπάθησες να εξελιχθείς και να πας παρακάτω, ή άφησες τον χρόνο να κυλήσει απλώς;
Όλοι έχουμε μπει στο τριπάκι να τα σκεφτούμε αυτά και ίσως οι περισσότεροι να μείναμε και με κάτι ανεκπλήρωτο. Να θέλαμε πράγματα που δεν έγιναν ή δεν τα κυνηγήσαμε αρκετά. Φοβηθήκαμε, διστάσαμε, μείναμε άπραγοι. Και να σου η αυτοκριτική και το μαστίγωμα. Η φωνή που σου λέει “δεν τα έκανες σωστά”, “δεν ήσουν αρκετός”.
Και κάπως έτσι έρχεται και η λεγόμενη “κατάθλιψη των εορτών”. Γιατί ο εγκέφαλός μας τείνει να δίνει προσοχή μόνο στα άσχημα, σε όσα δεν κάναμε και αγνοεί όλες τις επιτυχίες και τις προσπάθειές μας. Και μένουμε με ένα κενό, μια αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει και ακόμη δεν είναι όλα όπως θα τα θέλαμε.
Και λοιπόν; Τα πράγματα δεν έχουν χρόνο. Δεν πρέπει να γίνουν στο συγκεκριμένο περιθώριο ενός έτους όλα. Αυτόν τον χρόνο κατάφερες κάτι, τον επόμενο ίσως καταφέρεις κάτι καλύτερο. Και ίσως και κάποια χρονιά να μην καταφέρεις και τίποτα σπουδαίο, γιατί πολύ απλά δεν ήσουν έτοιμος. Όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής.
Κάθε τι στη ζωή μας έχει τη στιγμή του και η στιγμή αυτή δεν έρχεται ταυτόχρονα σε όλους. Μπορεί όλα όσα ήθελες να πετύχεις να μην ήρθαν φέτος για κάποιο λόγο. Να μην τα ήθελες όσο νόμιζες, να μην τα χρειαζόσουν όσο πίστευες ή απλά να μην ήταν τώρα η στιγμή τους. Όλα λένε γίνονται για κάποιο λόγο. Κι εδώ θα προσθέσω ότι κάποια δε γίνονται επίσης για κάποιο λόγο.
Το τέλος ενός έτους δε σημάνει το τέλος της ζωής, το τέλος της εξέλιξης και της εκπλήρωσης των επιθυμιών μας. Ίσα ίσα, μας δείχνει πως κάτι τελειώνει για να αρχίσει κάτι άλλο, διαφορετικό. Και εμείς μπορούμε να θέσουμε στόχους απ’ την αρχή, να παλέψουμε για όσα ποθούμε και βήμα βήμα να φτάσουμε στον στόχο μας.
Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι μέχρι τον Δεκέμβρη πρέπει να έχουν γίνει όλα τέλεια. Το μόνο που δημιουργεί αυτή η αντίληψη είναι άγχος. Και το άγχος δε βοηθάει συνήθως. Μας ακινητοποιεί και κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια. Μπορούμε στον απολογισμό λοιπόν της χρονιάς να εστιάσουμε σε όσα κάναμε, σε όσα πετύχαμε, μικρά ή μεγάλα. Να τα γράψουμε και να τους δώσουμε τη σημασία που τους αρμόζει. Να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας να μην στέκεται μόνο στο σκοτάδι αλλά να βλέπει προς το φως. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε κίνητρο στον εαυτό μας να πάει παρακάτω.
Ο,τι πέτυχες φέτος ήταν ακριβώς αυτό που ήταν η στιγμή σου να πετύχεις. Όλα τα άλλα θα έρθουν στον καιρό τους. Και να θυμάσαι πως αυτό που θέλουμε δεν είναι πάντοτε αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Άσε τη ζωή να ξέρει λίγο καλύτερα.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Παπαθανασίου
