Αγάπη! Μια λέξη τόσο “εύκολη” και χιλιο-ειπωμένη που φαντάζει γνωστή, οικεία. Όλοι λέμε «σ’αγαπω», όλοι θέλουμε να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Αν όμως επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στην ερώτηση τι είναι αγάπη, πώς ορίζεται, οι περισσότεροι θα μείνουμε βουβοί. Τι είναι αλήθεια αγάπη; Πώς ξέρω ότι αγαπάω κάποιον και πως αισθάνομαι ότι κάποιος άλλος με αγαπά;
Ο καθένας θα μπορούσε να δώσει και από έναν διαφορετικό ορισμό, με βάση τις προσλαμβάνουσες που έχει, τις πεποιθήσεις, την ηλικία του, τις εμπειρίες του, το κοινωνικό πλαίσιο κ.ο.κ.
Άλλος, για παράδειγμα, θα πει ότι αγάπη είναι να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν και άλλος ότι αυτή η συνθήκη κάθε άλλο είναι παρά αγάπη.
Πόσα τραγούδια, ποιήματα, ταινίες και κάθε είδους καλλιτεχνικές δημιουργίες έχουν προσπαθήσει να αποτυπώσουν την αγάπη. Να την υμνήσουν, να την εξηγήσουν, να την εκφράσουν.
Και σε πόσες συζητήσεις μιλάμε για αυτή. Όλοι αυτή ψάχνουμε και για αυτή παλεύουμε.
Ακόμη και στην ψυχοθεραπεία, πάντα με αυτό ξεκινάμε και γύρω από αυτό περιστρεφόμαστε. Την αγάπη για τον εαυτό μας. Να μας συμπονέσουμε, να μας χωρέσουμε, να μας δεχτούμε, να μας φροντίσουμε. Εμείς για εμάς, για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε και να δεχτούμε και την αγάπη που έρχεται απ’ έξω.
Η αγάπη όμως δεν έχει καλούπια. Αλλάζει μορφές, μετουσιώνεται και αναπροσαρμόζεται. Άλλο θεωρούμε αγάπη στα 5, άλλο στα 20 και άλλο στα 50. Όσο μεγαλώνουμε τόσο μαθαίνουμε και ωριμάζουμε και έτσι αλλάζει και ο τρόπος που σχετιζόμαστε και τα πράγματα που θέλουμε από μια σχέση για να νιώσουμε ασφαλείς.
Στα παιδικά μας χρόνια, αγαπάμε εύκολα. Αρκεί ένα χαμόγελο, μια κοινή έλξη για το ίδιο παιχνίδι, την ίδια δραστηριότητα και αμέσως κάνουμε κολλητούς φίλους. Απ’ τους γονείς μας αναγνωρίζουμε την αγάπη με βάση το αν μας προσφέρουν αυτά που έχουμε ανάγκη, αν μας αγκαλιάζουν, αν μας φέρονται όμορφα.
Στην εφηβεία και την πρώιμη ενηλικίωση τα πράγματα αλλάζουν. Αρχίζουμε να αποζητάμε περισσότερα πράγματα ως ένδειξη αγάπης. Μας ενδιαφέρει να είναι ο άλλος δίπλα μας, να μας στηρίζει, να μας καταλαβαίνει.Αντίστοιχα αν κάνουμε κι εμείς τα ίδια για εκείνον θεωρούμε ότι τον αγαπάμε. Ακόμη όμως η έννοια δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως.
Υπάρχουν εγωιστικά κίνητρα πίσω απ’ την αγάπη. Η αυτό αγάπη δεν έχει εγκαθιδρυθεί και έτσι μπορεί να δεχθούμε λάθος και επικίνδυνες συμπεριφορές και να τις μετονομάσουμε σε αγάπη. Μας διακατέχει μια υπερβολή. Θεωρούμε αγάπη την πλήρη καταπάτηση της ελευθερίας, τις βαρύγδουπες εκδηλώσεις της, τον πόνο, τις τοξικές συμπεριφορές. Υπάρχει μια τάση για τα άκρα και είναι λογικό σε αυτές τις ηλικίες.
Όταν όμως ωριμάζουμε και περνάει η πρώτη νιότη και τα “πάρτι” των ορμονών μας, βλέπουμε αλλιώς τις σχέσεις και γενικά τη ζωή. Παύουμε να θεωρούμε αγάπη το να πονέσει κάποιος για εμάς, να μας παρακαλάει, να κάνει ακρότητες για να μας τραβήξει την προσοχή. Όλα αυτά πλέον φαντάζουν κάπως μη υγιή, μας τρομάζουν.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι την αγάπη μπορούμε να τη νιώσουμε καθημερινά, οποιαδήποτε στιγμή χωρίς να κάνει “φασαρία”. Ζητάμε απ’ τους άλλους ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, ασφάλεια, νοιάξιμο, κατανόηση. Παράλληλα όμως ζητάμε και όρια, προσωπικό χώρο, “αέρα” ελευθερίας. Δε θεωρούμε πια ότι αγάπη είναι το “πνίξιμο”. Παύουμε να λέμε σ’αγαπώ σε ανθρώπους που απλά θέλουμε να μας δώσουν προσοχή για να μας ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση. Παύουμε να λέμε σ’αγαπώ για να ακούσουμε “κι εγώ” και να νιώσουμε σημαντικοί.
Λέμε σ’αγαπώ, γιατί νιώθουμε μια βαθιά σύνδεση. Μας ενδιαφέρει να είναι ο άλλος καλά, υγιής, ευτυχισμένος χωρίς να είμαστε “γαντζωμένοι” επάνω του. Χωρίς να περιμένουμε με το ζόρι να μας αγαπήσει πίσω. Λέμε σ’αγαπώ και βάζουμε θαυμαστικό. Δεν περιμένουμε καμία απάντηση.
Δε μας ενδιαφέρει η απάντηση γιατί δε θα αλλάξει τη δική μας κατάσταση. Δε θα ξε – αγαπήσουμε. Αν η αγάπη ήρθε τότε δύσκολα φεύγει. Ίσως και ποτέ. Γιατί η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα. Είναι τρόπος ζωής, είναι κινητήριος δύναμη, είναι το κίνητρο για να ξυπνήσουμε το πρωί. Και όχι δεν έχει έναν οικουμενικό ορισμό γιατί πολύ απλά δεν μπαίνει σε κουτάκια. Είναι παντού αρκεί να κάνεις ησυχία για να την ακούσεις.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Παπαθανασίου
