Υπάρχουν έρωτες που φωτίζουν τη ζωή μας σαν πυγολαμπίδες σε καλοκαιρινό σκοτάδι. Άλλοι, μένουν θαμποί, μισο-ειπωμένοι ή εντελώς σιωπηλοί. Είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, εκείνοι που δεν έλαβαν ποτέ μορφή, δεν αγγίχτηκαν, δεν εξομολογήθηκαν ποτέ πέρα από την ψυχή μας. Είναι τα μηνύματα που δε στείλαμε ποτέ, τα οποία στοιχειώνουν το μέσα μας σαν τραγούδι που ξεχνάς τα λόγια, αλλά ποτέ τη μελωδία.
Όλοι έχουμε ένα τέτοιο “μήνυμα”. Γραμμένο, σβησμένο, ξαναγραμμένο. Μια δήλωση αγάπης που κόλλησε στον λαιμό, ένα βλέμμα που δε μεταφράστηκε ποτέ σε λέξεις. Ένα όνομα που εμφανίζεται ακόμα στην οθόνη μας και μας κάνει να διστάζουμε, να αναπνέουμε πιο γρήγορα για ένα δευτερόλεπτο, και μετά να το προσπερνάμε. Γιατί; Από φόβο, από ανασφάλεια, από την ιδέα ότι ίσως ο άλλος δεν ένιωσε το ίδιο, ή ίσως ένιωσε αλλά δεν ήταν “η σωστή στιγμή”.
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες δεν είναι λιγότερο αληθινοί. Αντίθετα, μερικές φορές μοιάζουν ακόμα πιο δυνατοί, ίσως γιατί δεν μπήκαν ποτέ στον ρεαλισμό της καθημερινότητας. Δε δοκιμάστηκαν από τον χρόνο, τη φθορά, τη ρουτίνα. Είναι σαν πίνακες που δε ζωγραφίστηκαν ποτέ, αλλά υπάρχουν ολόκληροι στο μυαλό μας. Και κάθε φορά που τους θυμόμαστε, τους χρωματίζουμε λίγο ακόμα. Μπορεί και να τους εξιδανικεύουμε- αλλά τι σημασία έχει; Αυτός είναι ο ρόλος τους: να υπάρχουν σαν αποδείξεις ότι κάποτε κάτι μέσα μας θέλησε να αγαπήσει χωρίς να απαιτεί τίποτα πίσω.
Οι άνθρωποι που μας ενέπνευσαν αυτά τα μηνύματα δε φταίνε απαραίτητα. Δε γνωρίζουν καν, τις περισσότερες φορές, τι κουβαλούν μαζί τους στη μνήμη μας. Είναι απλώς παρόντες στις πιο ιδιωτικές μας στιγμές: σε ένα τραγούδι που τους θυμίζει, σε μια μυρωδιά που ανασύρει το πρόσωπό τους, σε ένα όνειρο που ξυπνάμε απότομα και για λίγα δευτερόλεπτα ξεχνάμε ότι όλα ήταν μονάχα στο μυαλό μας.
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες μάς διδάσκουν. Μας μαθαίνουν να παρατηρούμε καλύτερα, να νιώθουμε βαθύτερα, να επιθυμούμε πιο συνειδητά. Μας δίνουν λέξεις για ποίηση, νότες για μουσική, αφορμές για ενδοσκόπηση. Αν και δεν ολοκληρώθηκαν, ήταν υπαρκτοί. Και αυτή η ύπαρξη, έστω και εσωτερική, είναι συχνά αρκετή για να αλλάξει τη ζωή μας.
Υπάρχει και η μελαγχολία τους. Μια γλυκιά θλίψη που δε ζητά εξηγήσεις. Ένας σιωπηλός πόνος που δεν είναι τραύμα, αλλά μνήμη. Μνήμη του τι θα μπορούσε να είναι, αν τολμούσαμε. Αν είχαμε μιλήσει εκείνο το βράδυ. Αν δεν είχαμε φοβηθεί την απόρριψη. Αν είχαμε πατήσει “αποστολή”. Όμως δεν το κάναμε. Και αυτό είναι μέρος της ιστορίας. Ίσως, με τον τρόπο τους, αυτοί οι έρωτες μας ωθούν να αγαπάμε αλλιώς στο μέλλον. Πιο γενναία. Πιο ειλικρινά. Ίσως ο επόμενος να λάβει το μήνυμα που δε στάλθηκε στον προηγούμενο. Ίσως, μέσα από τη σιωπή του παρελθόντος, να γεννηθεί η φωνή του μέλλοντος.
Υπάρχουν και εκείνες οι φορές που, χρόνια μετά, συναντάς τυχαία το πρόσωπο του ανεκπλήρωτου έρωτα. Μιλάτε για λίγα λεπτά, ευγενικά, με αμηχανία ή νοσταλγία. Και τότε συνειδητοποιείς πως ίσως ήταν καλύτερα που έμεινε ανεκπλήρωτος. Όχι γιατί δεν ήταν όμορφος — αλλά γιατί όλη του η δύναμη βρισκόταν στο “αν”. Το “αν” που μας συντροφεύει σαν μυστικό φυλαχτό. Σε έναν κόσμο που μας ζητά συνεχώς να επιβεβαιώνουμε, να εκφραζόμαστε, να διεκδικούμε, ίσως είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι κάποια πράγματα είναι όμορφα ακριβώς επειδή έμειναν ανολοκλήρωτα. Όπως τα ποιήματα που σταματούν στην πιο δυνατή τους στροφή. Όπως τα φιλιά που δε δόθηκαν ποτέ, αλλά καίνε περισσότερο από εκείνα που δόθηκαν.
Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε όλα τα μηνύματα που δε στείλαμε ποτέ, θα είχαμε μπροστά μας μια συλλογή από τις πιο αυθεντικές μας στιγμές. Εκείνες που δείχνουν ποιοι πραγματικά ήμασταν, χωρίς φίλτρα, χωρίς προσδοκίες. Ένα αρχείο της καρδιάς μας, γεμάτο από αυτό που δεν έγινε, αλλά που παραμένει πολύτιμο γιατί τολμήσαμε να το αισθανθούμε.
Ίσως τελικά αυτή είναι η ωραιότερη μορφή αγάπης: εκείνη που δε ζητά ανταπόκριση, που δεν πιέζει για εξέλιξη, που αρκείται στο να υπάρχει μέσα μας. Να μας εμπνέει, να μας μαλακώνει, να μας κάνει ανθρώπινους. Κι αν ποτέ σταθούμε ξανά μπροστά σε εκείνη την οθόνη, με το δάχτυλο να αιωρείται πάνω από την “αποστολή”, ίσως να σκεφτούμε: “Γιατί όχι τώρα;”. Ή ίσως όχι. Ίσως επιλέξουμε να κρατήσουμε κι αυτό το μήνυμα για τη συλλογή των ανείπωτων. Κι αυτό είναι εντάξει.
Γιατί κάποιες φορές, οι πιο δυνατές εξομολογήσεις είναι εκείνες που έγιναν μόνο μέσα μας.
Συντάκτης: Αναστασία Αργυρίου
