Κάθε γυναίκα που αποφασίζει να αποκτήσει παιδί δίνει τον δικό της, μοναδικό αγώνα. Είναι μια απόφαση που εμπεριέχει σωματικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές προκλήσεις – και αξίζει σεβασμό, χωρίς συγκρίσεις. Δεν είναι σκοπός μου να σταθώ σε αυτό το κεφάλαιο, γιατί για την καθεμία από εμάς είναι προσωπικό και ιερό.
Θέλω, όμως, να μιλήσω για εκείνη τη στιγμή που κρατάς ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια σου. Για την πρώτη χοριακή που επιβεβαιώνει ότι κάτι μέσα σου αλλάζει για πάντα. Και κυρίως, θέλω να μιλήσω ειλικρινά για όλα όσα δε λέγονται αρκετά – για την εμπειρία της εγκυμοσύνης όταν δεν είναι “η πιο όμορφη περίοδος της ζωής σου”. Το περιμένεις, ωστόσο και το προσδοκάς, καθώς όλοι λένε πως η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας, η πιο ευτυχισμένη. Επιμένουν όλοι τόσο πολύ, μάλιστα, που κανείς δεν τολμάει να πει το αντίθετο. Κι αν δεν είναι; Αν δεν είναι, νιώθεις άσχημα. Πως κάτι δεν πάει καλά με εσένα.
Μην ανησυχείς. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη. Θέλω –έχω ανάγκη– να μοιραστώ πώς έζησα εγώ όλο αυτό το θέμα με την εγκυμοσύνη, μόνο και μόνο για να ακουστεί κι αυτή η πλευρά. Μπορεί να θυμώσεις, μπορεί να με βρίσεις. Μπορεί όμως και να καταλάβεις, να ταυτιστείς, να συνδεθείς με όσα έχω να σου πω.
Ήταν Κυριακή, 16 Μαΐου, στις 7 το πρωί, όταν αντίκρισα έναν μικρό σταυρό στο τεστ εγκυμοσύνης. Ήταν θετικό. Επιτέλους. Δεν έκλαψα, δεν τρόμαξα, δεν αγχώθηκα. Απλά ηρέμησα. Τα κατάφερα. Μπόρεσα κι εγώ να τα καταφέρω. Ήμουν ικανή. Ήμουν αρκετή. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πω δε θα το απολαύσω. Άξιζαν τον κόπο όλα όσα πέρασα για να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Τώρα θα αράξω στις δάφνες μου. Ή, τέλος πάντων, κάπως έτσι πάει η φράση.
Για να σιγουρευτούμε για το θετικό αποτέλεσμα, έκανα μια Β’ χοριακή. Μου πήραν αίμα. Μου τρύπησαν τη φλέβα, δηλαδή. Έκτοτε μου πήραν αίμα περίπου άλλες 28 φορές. Τα χέρια μου ήταν μελανιασμένα όλους τους μήνες. Από την ταλαιπωρία, κάποιες φορές, που η φλέβα δεν έδινε αίμα, μου έπαιρναν και από το άλλο χέρι για να φτάσει η ποσότητα για τις εξετάσεις. Ξέρω, για καλό γίνεται.
Το φαγητό έγινε ένας εφιάλτης. Είχα προσπαθήσει να χάσω βάρος για να έχω περιθώρια να πάρω κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν ήταν αρκετό, όμως, όλο αυτό. Όχι λιπαρά, όχι ζάχαρη, όχι πολλούς υδατάνθρακες, όχι junk, όχι υπερφαγικά επεισόδια. Όχι, όχι, όχι. Εγώ έχανα βάρος και το μωρό έπαιρνε παραπάνω από όσο έπρεπε. Τρόμος. Πολύ μεγάλο μωρό σημαίνει πρόβλημα με το σάκχαρο, σε κάποιες περιπτώσεις σαν τη δική μου. Ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και ακόμα περισσότερα «όχι». Δεκαέξι ρώγες σταφύλι είναι το σωστό ή δεκαεπτά; Δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ.
Οι κρίσεις πανικού στη θέα του φαγητού ήταν πολύ συχνές. Τα μάτια μου μόνιμα πρησμένα από το κλάμα. Το άγχος να χτυπάει κόκκινο και οι πονοκέφαλοι να είναι ασταμάτητοι. Φυσικά και όχι στα συνεχόμενα παυσίπονα. Εγώ να αδυνατίζω κι εκείνη να παχαίνει. Γιατί μέσα σε όλα, έμαθα πως περιμένω κορίτσι. Και μόνο στη σκέψη πως θα φέρω στον κόσμο μια γυναίκα που θα παλεύει με δίαιτες σε όλη της ζωή, επειδή εγώ στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τόλμησα να φάω παστίτσιο και παγωτό, με στοίχειωνε. Ακόμα με στοιχειώνει.
Κι άλλες εξετάσεις. Κι άλλα κλάματα. Κι όλοι να σε ρωτούν αν έχεις ετοιμάσει το δωμάτιο. Αν έχεις ψάξει για καρότσι. Αν θα βάψεις ροζ τους τοίχους. Ή αν έχεις αποφασίσει όνομα. Απαντούσα πως απλά θέλω να γεννήσω, να τελειώνω. Και με κοιτούσαν σαν να διέπραττα ύβρη. Δεν ήξεραν την αλήθεια μου, ούτε την πραγματικότητα την οποία ζούσα. Δεν ήξεραν ότι πάω στον γιατρό για υπέρηχο, όχι για να δω πώς μεγάλωσε το μωρό μου, αλλά για να δω αν ζει κι αν πάχυνε. Όταν όλη σου η ζωή ακροβατεί ανάμεσα στην κανονικότητα και στις διατροφικές διαταραχές, το άγχος της διατροφής στην εγκυμοσύνη δε σε αφήνει να χαλαρώσεις ποτέ. Ξέρω, ξέρω… Για καλό στα λένε οι γιατροί.
Και η λίμπιντο; Ναι, τι; Τι είναι αυτό; Όλες μου έλεγαν πως η διάθεση για σ#ξ θα εκτοξευθεί. Πώς να γίνει αυτό, όταν μόνιμα ζεις πνιγμένη στα κλάματά σου; Και ξαφνικά, μια μέρα που τόλμησα να χορέψω λίγο και να κάνω σ#ξ, μια αιμορραγία ήρθε για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κομμένος ο χορός. Κομμένο και το σ#ξ. Και καλά, το σ#ξ κόβεται. Ο χορός πώς γίνεται να κοπεί;
Τα έλεγα στον εαυτό μου, μήπως και γελάσω. Μήπως σταματήσω να κλαίω. Ξέρω, ξέρω… Όλα αυτά στα λένε για το καλό του παιδιού σου. Όπως ξέρω ότι παρακαλούσα τον γιατρό να γεννήσω. Να λυτρωθώ. Να ηρεμήσω. Να σταματήσω τα φάρμακα, τις ενέσεις για το σάκχαρο, την αυστηρή διατροφή και την υπερβολική έλλειψη κίνησης.
Μέχρι που εκείνη την Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου, αντίκρισα μπροστά μου το πιο υπέροχο πλάσμα του κόσμου. Και το είχα δημιουργήσει εγώ. Τα είχα καταφέρει. Μου έλεγαν πως όταν γεννήσεις θα τα ξεχάσεις όλα. Πόνους, στεναχώριες, άγχος.
Και να σου πω και κάτι; Τίποτα δεν έχω ξεχάσει, κι ας έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Αλλά αυτή είμαι εγώ. Κι αυτή είναι η δική μου εμπειρία.
Συντάκτης: Βενετία A.
