Τρία χρόνια. Τόσο μπορεί να κρατήσει ένα μεγάλο «διάλειμμα» από τη δουλειά. Μια εγκυμοσύνη, ένας τοκετός, μια λοχεία που σου δείχνει ότι η ζωή αλλάζει με τόσο γρήγορους ρυθμούς, που ούτε ο καλύτερος μαθηματικός δεν μπορεί να υπολογίσει. Και ξαφνικά, μετά από βρεφικά κλάματα, πάνες, θηλασμούς, παιδικές χαρές αλλά και παιδικές αρρώστιες και φυσικά τα αμέτρητα «μαμά έλα», που μεταξύ μας δε σταματάνε ποτέ, έρχεται η ώρα να ξαναφορέσεις τα παπούτσια της δουλειάς.
Η μεγάλη επιστροφή
Η πρώτη μέρα πίσω στη δουλειά μοιάζει με σκηνή από ταινία. Καταρχάς, χτυπάει ένα ξυπνητήρι που δεν ξέρεις ποιανού είναι. Σηκώνεσαι, κοιτάς την ντουλάπα κι αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που φορούσε αυτά τα χωρίς λεκέδες και μύξες ρούχα. Βάζεις ό,τι σου κάνει, γιατί και να έχεις χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης, το σώμα έχει αλλάξει. Ενώ παράλληλα παλεύεις με ένα μαλλί που έχει συνηθίσει σε «κότσο-παραλίας». Αρπάζεις το γιγάντιο θερμός με τον καφέ και τρέχεις μη σε σταματήσουν τίποτα κλάματα. Η μόνη σκέψη είναι «πάμε και ό,τι γίνει».
Οι νέες ισορροπίες
Το δύσκολο δεν είναι μόνο η προσαρμογή στη δουλειά. Είναι και η μαγική πρόκληση να είσαι ταυτόχρονα εργαζόμενη και γονιός. Να ξέρεις ότι αφού κάνεις τη δουλειά σου, πρέπει να τρέξεις να πάρεις το παιδί, να προλάβεις να μαγειρέψεις, να γίνουν όλες οι δραστηριότητες και φυσικά ο ύπνος. Και ξανά μανά το ίδιο την επόμενη ημέρα.
Ακούγεται εξαντλητικό και είναι. Αλλά την ίδια στιγμή έχεις μια περίεργη χαρά. Γιατί όσο και να αγαπάς το παιδί σου, το να μπεις πάλι σε έναν χώρο με ενήλικες που κάνουν συζητήσεις για οτιδήποτε εκτός από πιπίλες, πάνες, αλεσμένες τροφές και νάνι-τραγούδια, είναι αναζωογονητικό.
Ο φόβος του «έχω μείνει πίσω»
Μετά από τρία χρόνια δε γίνεται να μη σε ταλαιπωρεί αυτή η σκέψη. Μήπως έχω μείνει πίσω, μήπως είμαι μια βαρετή προσωπικότητα που ξέρει μόνο να γκαγκουλίζει, μήπως δεν μπορέσω να προσαρμοστώ γιατί δε θα έχω την απαραίτητη όρεξη κι ενέργεια; Βλέπεις τους άλλους συναδέλφους να μιλάνε για νέες εφαρμογές, νέα trends, νέες τακτικές και νιώθεις λίγο γερασμένη.
Εδώ όμως είναι το μυστικό. Μπορεί να έχεις χάσει updates στη δουλειά αλλά έχεις μάθει updates στη ζωή. Που αυτά κάνουν τη διαφορά. Αν μπορείς να βάλεις για ύπνο ένα μωρό ενώ γύρω του γίνεται χαμός, αν μπορείς να διαχειριστείς τα κλάματά του επειδή δεν ξέρει ούτε αυτό τι του συμβαίνει, αν μπορείς να το ηρεμήσεις όταν παθαίνει ακόμα ένα tantrum, τότε πίστεψέ με, μπορείς να τα βγάλεις πέρα με οποιαδήποτε κρίση ή απαίτηση ή παράξενη συμπεριφορά στη δουλειά. Η μητρότητα είναι το καλύτερο multitasking.
Το guilty pleasure της επιστροφής
Κάπου εδώ ας πούμε και την αλήθεια. Η δουλειά έχει και μια δόση απόδρασης. Γιατί όσο και αν το αγαπάς αυτό το μικρό πλασματάκι, υπάρχει μια τρελή ευχαρίστηση στο να πίνεις ζεστό τον καφέ σου, στο να πηγαίνεις τουαλέτα μόνη σου και στο να μιλάς με ενήλικες για θέματα εκτός εκείνων που αφορούν στο πώς ζει, μεγαλώνει, γελάει, κατουράει, χαίρεται, μιλάει ένα μωρό.
Η επιστροφή στη δουλειά μετά από τρία χρόνια εγκυμοσύνης και λοχείας είναι σαν να μπαίνεις σε καινούργιο κεφάλαιο βιβλίου που είχε μείνει ανοιχτό. Δεν είναι εύκολο, έχει κούραση, έχει ενοχές, πάντα αυτές οι ενοχές αλλά έχει και μια αίσθηση ότι ξαναβρίσκεις τα κομμάτια του εαυτού σου που είχαν μπει σε μια άκρη. Ενός εαυτού τόσο ίδιου αλλά και τόσο διαφορετικού.
Και κάπως έτσι μαθαίνεις ότι μπορείς να είσαι και γονιός κι εργαζόμενη, ότι δεν υπάρχει τέλεια ισορροπία αλλά υπάρχει προσπάθεια και ότι η φράση «δουλεύω σαν τρελή» έχει πλέον διπλή σημασία. Στη δουλειά και στο σπίτι.
Και να σου πω και κάτι; Καλώς όρισες πίσω στη δουλειά!
Συντάκτης: Βενετία A.
