Να σου πω και κάτι; Οι φίλοι είναι για να σου στέκονται σε όλα.
Όλοι περνάμε διάφορες φάσεις στην ενήλικη ζωή μας. Υπάρχουν περίοδοι που τα έχουμε όλα και άλλες που νομίζουμε ότι τα έχουμε χάσει όλα. Όταν όλα, λοιπόν, σου πάνε καλά, έχεις και πολλούς ανθρώπους γύρω σου για να τα μοιραστείς. Τι γίνεται όμως όταν η καθημερινότητά σου καταρρέει και μαζί της παίρνεις και εσύ την κάτω βόλτα;
Εργάζεσαι, έχεις τα χόμπι σου, έχεις τη σχέση σου και φυσικά έχεις τους φίλους σου. Βγαίνετε για φαγητό, για ποτό, για ατελείωτους καφέδες όλοι μαζί. Σε αυτούς τους καφέδες γίνονται οι πιο επικές συζητήσεις. Ξεκινάς από το πόσο ήρθαν τα κοινόχρηστα και καταλήγεις να συζητάς για το αν η ανθρωπότητα θα μπορούσε να επιβιώσει αν τη χτυπούσε ένα μετεωρίτης. Σε αυτούς τους φίλους θα εστιάσουμε. Και θα εστιάσουμε τόσο, που θα θολώσει κάπως το πλαίσιο της φιλίας.
Κάνε εικόνα αυτό: Έχεις χωρίσει. Έχεις προβλήματα στην εργασία σου. Όλοι γύρω σου έχουν τη ζωούλα τους και την καθημερινότητά τους και νιώθεις ο πιο μόνος άνθρωπος στη γη. Ωστόσο, θέλεις να βγεις, να πιεις και να καυλαντίσεις χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. “Φίλε, έλα απόψε που πονάω” είναι η φράση που κερδίζει και αυτό το φιλαράκι είναι στην πόρτα σου για να ζήσετε μια ακόμα αξέχαστη βραδιά. Περνάτε περίπου την ίδια φάση και σας τυλίγει μια μοναξιά. Άρα, αξέχαστο βράδυ.
Τα πρώτα ποτά είναι κυριλέ. Μιλάτε, γελάτε και λέτε τα δικά σας, σχολιάζοντας πάντα τους γύρω. Και τις παρέες με τους singles αλλά και τα ζευγάρια. Το να αγγίζετε ο ένας τον άλλο είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν υπάρχει ντροπή και αμηχανία. Είστε πάντα έτσι. Το να περάσει το χέρι από τη μέση, χαϊδεύοντας λίγο την πλατούλα, δεν είναι κάτι παράξενο. Να μιλάτε ο ένας στο αυτί του άλλου τόσο κοντά ώστε να νιώθετε την ανάσα ή, κάπως καταλάθος, τη γλώσσα, πάλι δεν είναι κάτι για εσάς.
Κι όμως! Σήμερα είναι.
Γιατί εκεί, στην τρίτη βότκα, το βλέμμα αλλάζει ξαφνικά. Δεν ακούτε τη μουσική, απλά χορεύετε για να αγγίζετε ο ένας τον άλλον. Τα αγγίγματα πλέον δεν είναι και τόσο φιλικά. Με τόσο ποτό δε θα θυμάστε ποιος έκανε την πρώτη κίνηση και δε θα έχει και καμία σημασία.
Πάμε!
Και το φιλί είναι τόσο παθιασμένο, λες και φιλάς πρώτη φορά άνθρωπο μετά από αιώνες. Αλλά τα χείλη είναι τόσο γνωστά. Τα έχεις δει πασαλειμμένα με σος από το σουβλάκι. Γελάς με αυτή τη σκέψη. Γελάτε μαζί γιατί μάλλον κάνατε την ίδια σκέψη ή γιατί είναι αμήχανο όλο αυτό, όσο ποτό και να υπάρχει στις φλέβες σας πια. Είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθείτε σε ένα μέρος χωρίς τα βλέμματα άλλων πάνω σας. Χρειάζεστε απλά να ξεσκίσετε ο ένας τα ρούχα του άλλου. Γνωρίζεστε τόσο καλά που με μια ματιά έχουν ειπωθεί όλα αυτά.
Και κάπως, με κάποιον τρόπο, είστε κάπου μόνοι σας. Έστω σε ένα αμάξι. Δε μιλάει κανείς πια. Δε γελάει κανείς. Τα βλέμματα πετάνε φλόγες. Οι κινήσεις είναι μελετημένες. Σαν να ξέρετε από πάντα τι να κάνετε ο ένας στον άλλον. Οικειότητα! Έτσι το βαφτίζετε εκείνη τη στιγμή. Ή χημεία; Τι σημασία έχει; Απλά συμβαίνει. Και είναι υπέροχο. Όχι τέλειο. Αλλά υπέροχο. Ο ρυθμός, η ένταση, το πάθος είναι λες και υπήρχαν από πάντα εκεί. Εκεί και δεν τα έβλεπε κανείς.
Τι γίνεται όμως την επόμενη μέρα; Είναι ένα one night stand που θα σας κοστίσει τη φιλία σας ή θα μπορέσετε να το διαχειριστείτε; Εδώ φαίνεται πόσο καλοί φίλοι είστε και πόσο ξεκάθαροι μπορείτε να γίνεστε ο ένας με τον άλλον. Θα υπάρξει απόσταση γιατί ο καθένας χρειάζεται το χρόνο του για να το χωνέψει μέσα του. Κάποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση ή θα βρεθείτε στα γνωστά μέρη σας, μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Και τότε, με ένα μαγικό τρόπο, θα είστε όπως πριν. Ξέρετε πως αν αλλάξει το οτιδήποτε στη συμπεριφορά σας, θα καταλάβουν όλοι. Και δε θέλετε να γίνει κάτι τέτοιο. Κανείς δε χρειάζεται να μπει ανάμεσά σας γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθετε ο ένας για τον άλλον.
Ήταν μια ανάγκη. Ήταν η στιγμή. Ήταν η οικειότητα. Ήταν το πάθος. Ήταν το ποτό. Ήταν όλα μαζί. Ήταν ακόμα περισσότερα. Ή και τίποτα από όλα αυτά. Ήταν η καύλα. Και δε χρειάζεται καμία ανάλυση πάνω σε αυτό.
Θα βρεθείτε πάλι μόνοι σας. Στο σπίτι αυτή τη φορά. Με ασφάλεια και ηρεμία. Χωρίς ποτό και χωρίς άλλους περισπασμούς. Θα δεις πάλι αυτά τα μούτρα πασαλειμμένα με τη σος από το σουβλάκι. Θα γελάτε και θα διαλέγετε ταινία. Το «πάμε μέσα» θα σου φανεί φυσιολογικό. Θα πιαστείτε από το χέρι και θα βρεθείτε στην κρεβατοκάμαρα γελώντας.
«Μαλάκα, εμείς τώρα θα κάνουμε σχέση;», σε ρωτάει.
«Μ’ αγαπάς;», απαντάς όλο φυσικότητα.
«Ναι, σ’ αγαπάω πάρα πολύ», λέει και τα μάτια είναι υγρά.
«Επειδή κι εγώ σε αγαπώ, είμαστε φίλοι κι αυτό δεν αλλάζει. Απλά κάνουμε ωραίο σ#ξ.»
Κάπως έτσι, έχεις δώσει τη συναίνεση να σου σταθεί στα δύσκολα, τα όμορφα, τα πραγματικά πολύ ωραία. Κι έχει και τη δική σου. Οπότε, πάτε κι όπου βγει.
Συντάκτης: Βενετία A.
