Υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία σύγχρονου ενήλικα: αυτός που αγαπά τους φίλους του, λατρεύει να κανονίζει εξόδους, υπόσχεται brunch, καφέδες, ποτά και μόλις φτάσει η μέρα του ραντεβού, αρχίζει να σκέφτεται τρόπους να το ακυρώσει. Όχι επειδή δε θέλει τους ανθρώπους. Αλλά επειδή ξαφνικά η ιδέα του να μείνει σπίτι με φόρμες, πιτζάμες και κουβέρτα του φαίνεται πολύ πιο δελεαστική από το να ντυθεί, να βγει και να μιλήσει. Είναι αυτό που όλοι (μυστικά) έχουμε νιώσει: η μικρή αυτή ανακούφιση.
Έλα πες την αλήθεια! Πόσες φορές το έχεις ζήσει; Κλείνετε ραντεβού με φίλους, συναδέλφους, γνωστούς – το σημειώνεις στο ημερολόγιο με ενθουσιασμό και ανυπομονείς. Όσο όμως πλησιάζει η μέρα, μια φωνούλα στο ψιθυρίζει: «Τι κι αν το ακυρώναμε;». Και όταν τελικά το ακυρώνεις -είτε εσύ, είτε (ακόμα καλύτερα) ο άλλος– νιώθεις αυτή τη γλυκιά αίσθηση της ανακούφισης. Καμία ενοχή! Καθαρή ανακούφιση. Και όχι, δεν είσαι κακός άνθρωπος. Είσαι απλά άνθρωπος. Και στο τέλος της μέρας, το να ακυρώνεις σχέδια δε σημαίνει ότι δεν αγαπάς τους άλλους. Σημαίνει απλά ότι κάποιες μέρες αγαπάς περισσότερο την ησυχία σου.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι τόσο περίεργο λη σπάνιο όσο φαίνεται ή ακούγεται. Οι ψυχολόγοι μιλούν συχνά για το anticipatory social anxiety, εκείνο το άγχος που έρχεται όχι για την ίδια την έξοδο, αλλά για την προετοιμασία, την υποχρέωση, το «να είμαι οκ» ενώ μπορεί να είμαι κουρασμένος, πιεσμένος ή απλά δεν έχω κέφι. Στην ουσία, ο εγκέφαλός μας επιβραβεύει τη ματαίωση σαν ανακούφιση από πίεση. Είναι ουσιαστικά σαν να σβήνεις ένα task από τη λίστα των υποχρεώσεών σου, ακόμα κι αν αυτό το task είναι ο καφές με την κολλητή.
Φυσικά, παλιότερα υπήρχε ο φόβος του να χάσεις κάτι (FOMO). Τώρα όλο και περισσότερο εμφανίζεται το JOMO, Joy of Missing Out: η χαρά του να χάνεις πράγματα, να μένεις σπίτι, να βλέπεις Netflix τυλιγμένος με κουβέρτα και πιτζάμες στον καναπέ και να μη χρειάζεται να «είσαι κοινωνικός» ακόμα κι όταν δεν έχεις το mood να το κάνεις.
Και κάπου εδώ έρχεται η μαγική εκείνη στιγμή: όταν σου γράφουν «Μήπως να το αφήσουμε για άλλη μέρα;» και πριν καν απαντήσεις «ναι» στο μήνυμα, έχεις ήδη πάρει θέση στον καναπέ, και η ψυχή σου έχει ήδη στήσει «πάρτι» ανακούφισης. Όχι δεν είσαι προβληματικός αν το βλέπεις έτσι. Το θέμα είναι πάντα το μέτρο. Αν το κάνεις συνεχώς βέβαια μάλλον τείνεις προς την απομόνωση. Αν όμως κάποιες μέρες δίνεις προτεραιότητα στην ψυχική σου ηρεμία δες το σαν αυτοφροντίδα, και ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα. Όσο κι αν δεν το πιστεύεις το σώμα και το μυαλό σου καμιά φορά ξέρουν καλύτερα, ακόμα κι αν το ημερολόγιο σου είναι γεμάτο υποχρεώσεις, και must go! Αν λοιπόν, νιώθεις ότι χρειάζεσαι κουβέρτα και καναπέ, τότε αυτό θα κάνεις.
Το να ακυρώνεις ραντεβού τελευταία στιγμή για να προστατεύσεις την ψυχική σου ηρεμία είναι απόλυτα οκ, και κατανοητό. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις αυτό το μικρό κύμα ευτυχίας επειδή ακυρώθηκε ένα ραντεβού ή μια έξοδος σου, απλά χαμογέλα. Όχι, δεν είσαι αντικοινωνικός. Είσαι απλώς λίγο πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το πιο όμορφο ραντεβού που μπορείς να έχεις. Οι τύψεις και οι ενοχές λοιπόν δε χωράνε πουθενά!
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
