Είσαι στο λεωφορείο, το βλέμμα σου χαμένο έξω απ’ το παράθυρο, η αγαπημένη σου μουσική στα ακουστικά και το φως του ήλιου πέφτει στα μαλλιά σου, ακριβώς όπως σε μια σκηνή ταινίας. Για λίγα δευτερόλεπτα νιώθεις πως είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου – ο ήρωας που βαδίζει προς κάτι μεγάλο, κάτι δικό του. Αυτή είναι η ουσία του «Main Character Energy»: το να βλέπεις τη ζωή σου σαν ένα έργο όπου εσύ έχεις τον κεντρικό ρόλο.
Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η τάση αυτή ξεκίνησε από τα social media – κυρίως το TikTok – όπου οι άνθρωποι άρχισαν να μοιράζονται βίντεο της καθημερινότητάς τους σαν κινηματογραφικές σκηνές, με λεζάντες του τύπου «Romanticize your life» ή «Be the main character». Και κάπως έτσι, μια γενιά που μεγάλωσε βλέποντας σειρές και ψάχνοντας νόημα στα μικρά πράγματα, άρχισε να ντύνει την πραγματικότητα με μουσική υπόκρουση.
Αν το σκεφτείς, έχει και κάτι όμορφο αυτό. Το να βλέπεις τον εαυτό σου σαν πρωταγωνιστή σημαίνει ότι αναγνωρίζεις τη δική σου αξία, ότι δεν είσαι απλώς κομπάρσος στη ζωή των άλλων. Σε ωθεί να ζήσεις πιο συνειδητά, να κυνηγήσεις όσα σε γεμίζουν, να θέσεις όρια, να φροντίσεις τον εαυτό σου. Είναι η υπενθύμιση ότι η ζωή δε χρειάζεται πάντα κάποιον «σκηνοθέτη» – μπορείς να γράψεις εσύ το σενάριο.
Όμως, όπως κάθε τάση, έτσι κι αυτή κρύβει τη σκοτεινή της πλευρά. Όταν η «main character energy» γίνεται εμμονή, μπορεί να μας απομακρύνει από την πραγματικότητα. Μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως κάθε στιγμή πρέπει να είναι κινηματογραφική, κάθε συναίσθημα βαθύ και κάθε μέρα «τέλεια σκηνοθετημένη» – κάτι που είναι πολύ απομακρυσμένο από την καθημερινότητά μας. Και τότε αρχίζουμε να συγκρίνουμε τη δική μας ιστορία με τις «ταινίες» των άλλων, τα φίλτρα, τις λεζάντες, τις στιγμές που δείχνουν ότι ζουν κάτι πιο συναρπαστικό από εμάς – κι ας είναι μια καμουφλαρισμένη ψευδαίσθηση πίσω από ένα γυαλί.
Εκεί, το «είμαι ο πρωταγωνιστής» μετατρέπεται σε πίεση στο να είσαι πάντα ο πρωταγωνιστής. Ξεχνάμε ότι και οι ταινίες έχουν σκηνές όπου ο ήρωας κάθεται για λίγο απλώς σιωπηλός, όπου δεν ξέρει τι θέλει– κι αυτό είναι εντάξει. Στιγμές όπου απλώς προσπαθεί να βρει τον δρόμο του. Και αυτές είναι οι πιο αληθινές στιγμές, όχι οι καλοστημένες, ούτε αυτές που όλα πάνε καλά.
Το «main character energy» είναι όμορφο όταν μας υπενθυμίζει να ζούμε πιο συνειδητά – όχι όταν μας κάνει να ψάχνουμε το νόημα μόνο μέσα από το βλέμμα των άλλων. Όταν το χρησιμοποιούμε για να εκτιμήσουμε τις μικρές στιγμές κι όχι για να τις μετατρέψουμε σε σκηνές με κοινό.
Ίσως τελικά, το να είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου να μη σημαίνει να ζεις σαν να σε βλέπουν όλοι – κάπου χάνεται και το νόημα, καταλαβαίνεις; Σημαίνει να ζεις όπως θα ήθελες να σε βλέπεις εσύ: με ειλικρίνεια, απλότητα και αυθεντικότητα. Να γράψεις το σενάριό σου χωρίς να σε νοιάζει αν θα κάνει εισιτήρια, αλλά μόνο επειδή εσένα σε «ψήνει» και σε αφήνει ελεύθερο να εκφραστείς ως ο εαυτός σου.
Κι αν κάποιες μέρες μοιάζουν βαρετές, άτονες ή ασπρόμαυρες – θυμήσου πως και στις καλύτερες ταινίες υπάρχουν οι σκηνές πριν την κορύφωση – κι αυτές είναι που στο τέλος δημιουργούν όλη τη μαγεία. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, χωρίς τις «κακές» μας στιγμές, οι όμορφες δεν θα είχαν την ίδια σημασία. Βλέπεις, η ζωή, ευτυχώς, δεν είναι μόνο κινηματογραφική. Είναι και αληθινή – κι αυτό, από μόνο του, είναι μαγεία!
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
