Λένε πως η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική. Είναι όμως και στην πραγματική ζωή, όπου όλα συνδυάζονται και όλα είναι χάος; Κοιτάξτε να δείτε, όταν μιλάμε για σχέσεις, οι πρώτες πέντε συναντήσεις είναι αυτές που γράφουν το πραγματικό σενάριο για το αν θα αντέξει η σχέση ή όχι. Δεν είναι τυχαίο που οι ψυχολόγοι τις αποκαλούν «το πρώτο μικρό σύστημα», ένα είδος άτυπης δοκιμασίας βασικά, όπου δύο άνθρωποι, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιούν, αποκαλύπτουν τον βαθύτερο εαυτό τους και ίσως κάπου μεταξύ αυτών των πέντε συναντήσεων αντιλαμβάνονται αν ταιριάζουν πραγματικά. Κι όσο κι αν πιστεύουμε ότι «βλέπουμε στην πορεία», τελικά η πορεία συνήθως έχει ήδη καθοριστεί από την αρχή.
Η πρώτη συνάντηση είναι ηλεκτρισμός. Είναι νεύρα, φλερτ, αλλά και φόβος, ενθουσιασμός, όλα σε ένα. Το μυαλό μας, σε τέτοιες περιπτώσεις, δίνει ρέστα! Δε σου λέει αν θα κρατήσει η σχέση, αλλά σου δείχνει αν υπάρχει σπίθα. Αν μπορεί να ανάψει φωτιά. Εκεί δε ψάχνεις σταθερότητα, ψάχνεις χημεία. Αν θα γελάσετε στα ίδια σημεία, αν η συζήτηση κυλάει χωρίς να κάνεις συναισθηματική προπόνηση για να την κρατήσεις ζωντανή. Αν νιώθεις οικειότητα χωρίς να ξέρεις γιατί. Η πρώτη συνάντηση είναι πετυχημένη και αφήνει πίσω της υποσχέσεις.
Η δεύτερη είναι η επιβεβαίωση. Εκεί που οι δύο άνθρωποι κατεβάζουν λίγο τις άμυνες και δείχνουν το πρώτο πραγματικό τους κομμάτι. Δεν είναι τόσο το μέρος ή η δραστηριότητα· είναι το αν νιώθεις ότι υπάρχει συνέπεια. Αν ο άλλος δεν είναι απλώς charming, αλλά αληθινός. Στη δεύτερη συνάντηση θα φανεί αν το ενδιαφέρον ήταν στιγμιαίο ή αν υπάρχει όντως η περιέργεια για εσένα ως προσωπικότητα. Ένα μικρό δείγμα προθέσεων που λέει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.
Η τρίτη συνάντηση είναι το ευαίσθητο σημείο, όπου όλα κρατιούνται από μια κλωστή. Είναι εκεί που αρχίζουν να μπαίνουν στην εξίσωση τα «σοβαρά» πράγματα, χωρίς να το παραδεχόμαστε. Ο τρόπος που μιλάει για τη ζωή του, η συναισθηματική του διαθεσιμότητα, το αν σε ακούει πραγματικά ή απλώς περιμένει να απαντήσει. Εκεί φαίνονται και τα πρώτα red flags – θα μου πεις, θα δω τον άλλο τρεις φορές για να ξεκινήσω να βλέπω red flags; Ναι, γιατί δυστυχώς πολλές λεπτομέρειες δε θα τις προσέξεις στις προηγούμενες δύο! Η έλλειψη σεβασμού στα μικρά, οι αναφορές σε πρώην που δείχνουν ότι ίσως δεν έχει κλείσει κύκλους, η ανωριμότητα που δεν είχες εντοπίσει. Η τρίτη συνάντηση είναι η στιγμή που η έλξη συναντάει την πραγματικότητα. Απότομη αλλά αναγκαία «προσγείωση», θα λέγαμε.
Η τέταρτη συνάντηση είναι το crash test. Εκεί δοκιμάζονται τα πιο πρακτικά πράγματα: αν ταιριάζουν οι ρυθμοί σας, αν υπάρχει χαλαρότητα, αν μπορεί να γίνει συζήτηση χωρίς την πίεση του «πρέπει να εντυπωσιάσω». Είναι το σημείο όπου νιώθεις αν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Όχι ο καλύτερός σου εαυτός — αλλά ο αληθινός. Αν νιώθεις άνεση να δείξεις τις ατέλειές σου, να βγεις από το comfort zone σου, να ρισκάρεις. Αν ο άλλος ανταποκρίνεται με ζεστασιά ή αν σε κάνει να σφίγγεσαι ξανά. Η τέταρτη συνάντηση είναι το reality check που δείχνει τι πραγματικά μπορεί να δημιουργηθεί.
Και μετά έρχεται η πέμπτη συνάντηση, η πιο κρίσιμη, θα λέγαμε. Να σας πω και γιατί; Επειδή αν οι πρώτες τέσσερις συναντήσεις ήταν οι σκηνές, η πέμπτη είναι το μοντάζ! Εκεί που δείχνει αν οι σκηνές αυτές ταιριάζουν σε μια μεγάλη ιστορία ή σε ένα σύντομο trailer. Εκεί αρχίζει ξεκάθαρα να φαίνεται αν υπάρχει συναισθηματική συνέχεια, αν υπάρχει κοινός ρυθμός, αν νιώθετε ασφάλεια. Είναι η στιγμή που, γενικά, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αν θέλουν να δουν ο ένας τον άλλον όχι απλώς ξανά, αλλά σταθερά και σε καθημερινή βάση. Στην πέμπτη συνάντηση καταλαβαίνεις αν βλέπεις μέλλον ή απλώς πειραματίζεσαι. Αν κάτι μέσα σου ηρεμεί όταν είσαι μαζί του ή αν νιώθεις ότι χρειάζεται να προσποιείσαι συνεχώς.
Κι όμως, όσο καθοριστικές κι αν είναι αυτές οι πέντε συναντήσεις, δεν εξαρτώνται από το πόσο τέλειες είναι, αλλά από το πόσο αληθινές! Εκεί κρίνεται μια σχέση: όχι στην τελειότητα της αρχής, αλλά στην αυθεντικότητα του ξεκινήματος. Στο αν οι δύο άνθρωποι αφήνουν λίγο-λίγο τον πραγματικό εαυτό τους να φανεί και στο αν αυτός ο εαυτός συναντά κατανόηση από την απέναντι πλευρά. Γιατί δεν κρατάει μια σχέση επειδή «ταίριαξαν όλα τέλεια» ή «δεν έχουμε προβλήματα» — κρατάει επειδή δύο άνθρωποι βρήκαν ασφάλεια, συνέπεια και κατανόηση στα ίδια λεπτά σημεία.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το μυστικό: οι πρώτες πέντε συναντήσεις δεν είναι τεστ για να περάσει κάποιος. Είναι ο καθρέφτης που σου δείχνει αν με αυτόν τον άνθρωπο νιώθεις ότι μπορείς να χτίσεις κάτι. Κάτι που δεν σε αγχώνει· κάτι που δεν χρειάζεται να προσπαθείς υπερβολικά για να λειτουργήσει. Κάτι που σε ηρεμεί και δεν σε αναστατώνει. Κάτι που σε κάνει να θες να τον ξαναδείς, όχι από ανάγκη, αλλά από εκείνη την ήρεμη, σχεδόν αθόρυβη βεβαιότητα πως «ναι, εδώ υπάρχει κάτι».
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
