Πόσες φορές ένιωσες να πνίγεσαι αλλά παρ’ όλα αυτά είπες «δεν πειράζει»; Πόσες φορές ήθελες να πεις «δεν είμαι καλά», μα προτίμησες να στείλεις ένα «έλα μια χαρά είμαι, εσύ;», και μια χαμογελαστή φατσούλα δίπλα; Όχι τόσο για να πείσεις τους άλλους που θα διαβάσουν το μήνυμα, αλλά περισσότερο εσένα, ότι όλα είναι καλά!
Το «δε θέλω να ενοχλώ» ακούγεται ευγενικό, ώριμο, και θα έλεγα και διακριτικό. Μα πίσω του συχνά κρύβεται ένας άνθρωπος που κουβαλάει περισσότερα απ’ όσα χωράει. Κι επειδή δε θέλει να φορτώσει κανέναν με τα «μικρά» του προβλήματα, καταλήγει να φορτώνει τον εαυτό του. Αθόρυβα και σιωπηλά σαν να μπήκε τιμωρία. Όπως και επώδυνα, γιατί όταν φορτώνεις, φορτώνεις και φορτώνεις, έρχεται μια στιγμή που το βάρος είναι πλέον ασήκωτο, και τότε «πνίγεσαι» ακόμα και μέσα στα ρηχά.
Για μερικούς φαντάζει αδυναμία το να ζητήσεις χώρο και φροντίδα. Κι όμως, δεν είναι εγωιστικό να πεις «κουράστηκα». Να εκφράσεις αυτά που σε προβληματίζουν, κι αν κάποιος δεν αποδεχτεί αυτά που λες, τότε άσε να έχει αυτό το πρόβλημα. Γιατί; Γιατί το να μη θέλεις να γίνεις βάρος είναι κατανοητό και αποδεκτό. Όμως, το να θάβεις τον εαυτό σου ζωντανό, κάτω από στοίβες ανέκφραστων προβλημάτων, αυτό όχι δεν είναι κατανοητό.
Το «δε θέλω να ενοχλώ», πολλές φορές ξεκινάει από νωρίς με φράσεις όπως, «Μην γκρινιάζεις συνεχώς», «Μην το κάνεις θέμα τώρα, δεν υπάρχει λόγος», «Δεν είναι και τόσο σοβαρό, άσ’ το». Κτίζοντας πάνω σε αυτές, μαθαίνεις πως όσο πιο «εύκολος» είσαι, τόσο πιο αποδεκτός γίνεσαι. Κι έτσι εκπαιδεύεσαι στο να παραμένεις ήσυχος και βολικός, ακόμα κι αν έχεις κάποια αντίθετη άποψη ή ιδέα. Κοίταξε όμως να δεις που το να είσαι ήσυχος, δε σημαίνει ότι μέσα σου, δεν έχεις φασαρία.
Συχνά, όταν λες «δε θέλω να ενοχλώ», το λες από φόβο μήπως σε απορρίψουν, ή μήπως φανείς αδύναμος, ή ακόμα και για να μη χαλάσεις την εικόνα που με μόχθο έκτισες. Πιστεύεις ότι με αυτό τον τρόπο δείχνεις ωριμότητα ή δύναμη. Ότι έτσι κερδίζεις την αγάπη – χωρίς απαιτήσεις. Αλλά τι γίνεται όταν αυτός ο τρόπος σε αφήνει μόνο με όλα σου τα βάρη; Η ήσυχη παρουσία, τελικά δεν είναι τόσο ήσυχη, και δεν είναι πάντα ένδειξη ψυχραιμίας. Είναι μερικές φορές μια κραυγή που απλά φοβάται να ακουστεί.
Το χειρότερο φυσικά με αυτή τη στάση δεν είναι η σιωπή. Αλλά το ότι συνηθίζεις σε αυτήν. Μαθαίνεις σε βάθος χρόνου να καταπίνεις όλα εκείνα που θέλεις να πεις, δεν υπάρχει χώρος για εξηγήσεις. Ξέρεις πως πρέπει να χαμογελάς αντί να μοιράζεσαι, να σφίγγεις τα δόντια σου και να τα καταφέρνεις μόνος, γιατί η αγκαλιά μερικές φορές είναι πολυτέλεια. Και κάπως έτσι, σιγά-σιγά πνίγεσαι. Όχι επειδή οι άλλοι δε σε καταλαβαίνουν. Αλλά επειδή δεν τους δίνεις καν την ευκαιρία να το κάνουν.
Σπάζει αυτό το μοτίβο; Το “δε θέλω να ενοχλώ” δε θα εξαφανιστεί από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά μπορείς να αρχίσεις από μικρά: Λέγε την αλήθεια όταν κάποιος σε ρωτά αν είσαι καλά. Ζήτησε βοήθεια όταν νιώσεις την ανάγκη. Υπενθύμιζε τον εαυτό σου ότι δε χρειάζεται να είσαι πάντα ο δυνατός. Αυτά και σε συνδυασμό με τη διάθεση και τον χρόνο που μπορείς να σπαταλήσεις, θα βοηθήσουν στο να εκπαιδευτείς από εσένα προς εσένα, για το ότι αξίζεις να είσαι προτεραιότητα. Γιατί αλλιώς, μετά, χάνεται το νόημα!
Μην αφήνεις το «δε θέλω να ενοχλώ» να σε μετατρέψει σε μια σκιά του εαυτού σου. Όσα σε πνίγουν χρειάζονται φωνή, όχι κρυφτό. Η ευαισθησία σου είναι όμορφη. Αλλά αξίζει να έχει και χώρο. Και να θυμάσαι πάντα: «Δεν είσαι λιγότερο αγαπητός όταν ζητάς στήριξη. Είσαι απλώς πιο αληθινός. Και οι αληθινοί άνθρωποι είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς να είσαι.»
Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου
