Ο έρωτας είναι μια από τις πιο ισχυρές και αδιαμφισβήτητες ανθρώπινες εμπειρίες. Όταν τα συναισθήματα είναι έντονα και αληθινά, το “μαζί” φαίνεται να είναι το φυσικό επακόλουθο. Ωστόσο, οι πιο βαθιές, οι πιο αληθινές σχέσεις δεν είναι πάντα αυτές που επιλέγουν να παραμείνουν, καθώς μερικές φορές η ιδέα του «μαζί» είναι τόσο τρομακτική, που ακόμα και οι πιο έντονοι έρωτες καταλήγουν να φοβούνται τη δέσμευση.
Αυτή η αντίφαση, η οποία μοιάζει με παιχνίδι μεταξύ πάθους και φόβου, είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και παράξενες πτυχές των σχέσεων. Για πολλούς, το «μαζί» δε σημαίνει μόνο συντροφικότητα, αλλά και την έκθεση του εαυτού, την αποδοχή της αδυναμίας και την απώλεια του ατομικού χώρου. Το «μαζί» απαιτεί ένα είδος διαρκούς προσφοράς και κατανόησης που πολλές φορές νιώθουμε ανίκανοι να προσφέρουμε.
Η πηγή του φόβου: Το προσωπικό άνοιγμα
Για τους ανθρώπους που έχουν βιώσει εντονότερους ή πιο επώδυνους έρωτες στο παρελθόν, η ιδέα του «μαζί» δε φαντάζει μόνο ως υπόσχεση ευτυχίας, αλλά και ως πιθανή πηγή τραύματος. Ένας από τους κύριους λόγους που μπορεί κάποιος να φοβάται τη δέσμευση είναι το προσωπικό άνοιγμα. Η δημιουργία μιας κοντινής σχέσης απαιτεί αμοιβαία ανοιχτότητα, την οποία κάποιοι δυσκολεύονται να επιτύχουν. Γιατί να εκθέσει κάποιος τις πιο ευάλωτες πλευρές του, αν αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος της απόρριψης ή της προδοσίας; Πολλοί φοβούνται ότι αν παραδοθούν πλήρως στον άλλο, το τέλος της σχέσης θα τους καταστρέψει συναισθηματικά, κάτι που είναι δυσβάσταχτο αν ο πόνος από προηγούμενες σχέσεις παραμένει αναπάντητος.
Η σχέση με τον εαυτό και τις προηγούμενες σχέσεις
Συχνά, οι σχέσεις του παρελθόντος αφήνουν το αποτύπωμά τους στους ανθρώπους. Όταν κάποιος έχει βιώσει μια κακή εμπειρία σε μια παλιά σχέση, μπορεί να αναπτύξει ένα βαθύ φόβο απέναντι στην ιδέα να το ξαναπροσπαθήσει. Ένας άνθρωπος που έχει πληγωθεί από μια έντονη ερωτική εμπειρία ή έχει ζήσει καταστάσεις προδοσίας ή εγκατάλειψης, μπορεί να φοβάται να αφεθεί ξανά στο όνειρο του «μαζί». Η σκέψη ότι μπορεί να ξαναζήσει το ίδιο τραύμα τον κατακλύζει και τον αναγκάζει να κρατάει αποστάσεις, ακόμα και αν η σχέση που ζει τη στιγμή αυτή είναι πιο υγιής.
Η αίσθηση της αυτοεκτίμησης επίσης μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που κάποιος βλέπει τη δέσμευση. Αν δεν πιστεύει ότι αξίζει έναν υγιή, λειτουργικό έρωτα, μπορεί να κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει μια σχέση, πριν αυτή φτάσει στο «μαζί». Ο φόβος της αποτυχίας και της αυταξίας στέκεται εμπόδιο για το άνοιγμα σε έναν μεγάλο έρωτα.
Ο φόβος της στασιμότητας και της ρουτίνας
Άλλος ένας λόγος που οι μεγάλοι έρωτες φοβούνται το «μαζί» είναι ο φόβος της στασιμότητας. Για πολλούς, η ένωση με έναν άλλο άνθρωπο σημαίνει την κατάργηση του ατομικού τους κόσμου και τη δημιουργία μιας νέας ρουτίνας που μπορεί να τους κάνει να νιώσουν περιορισμένοι. Ο φόβος να χάνουν την ελευθερία τους ή να παραμένουν “αντίγραφα” του εαυτού τους, χωρίς να διατηρούν τη μοναδικότητά τους, τους κάνει να διστάζουν να αφοσιωθούν πλήρως.
Η αλήθεια είναι ότι ο φόβος της δέσμευσης δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε από μόνος του. Αντιθέτως, μπορεί να είναι μια ευκαιρία για αυτογνωσία και ανάπτυξη. Η διαδικασία του να έρθουμε κοντά με κάποιον άλλο και να «μας φοβίζει» δεν είναι αποτρεπτική, αλλά καθαρτική. Η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και να τους ξεπεράσουμε είναι ζωτικής σημασίας για την προσωπική μας ανάπτυξη.
Οι μεγάλοι έρωτες που φοβήθηκαν το «μαζί» συνήθως δεν το έκαναν επειδή δεν αγαπούσαν ή δεν ήταν έτοιμοι για τη σχέση. Αντίθετα, το «μαζί» τους τρόμαξε, γιατί σηματοδοτούσε έναν τρόπο ζωής που απαιτούσε μια παραχώρηση της ατομικότητάς τους. Ωστόσο, όταν υπάρξει κατανόηση και αποδοχή αυτών των φόβων, τότε το «μαζί» μπορεί να γίνει μια πραγματικότητα που φέρνει νέα βάθη στην αγάπη, την εμπιστοσύνη και τη συντροφικότητα.
Ο φόβος του «μαζί» δεν είναι το τέλος, αλλά το πρώτο βήμα σε μια πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη αγάπη.
Συντάκτης: Ίννα Σταύρου
