Δε σε αγαπούν πάντα με τα μεγάλα λόγια. Ούτε με εντυπωσιακές χειρονομίες. Σε αγαπούν σιωπηλά, σαν χάδι που δε ζητά αντάλλαγμα, σαν μια λέξη που δεν ειπώθηκε αλλά νοιάστηκα. Η αγάπη, άλλωστε, όταν είναι αληθινή, δε φωνάζει. Σου αφήνει ποτήρι νερό στο κομοδίνο όταν κοιμάσαι. Σου στέλνει φωτογραφία από ένα γατί, απλά γιατί του θύμισε εσένα. Δεν το λέει. Το υπονοεί. Σου κρατάει το μπουφάν χωρίς να ρωτήσει. Ξέρει πότε να κάνει πίσω χωρίς να απομακρυνθεί. Πότε χρειάζεσαι σιωπή και πότε μια λέξη.
Η τρυφερότητα είναι επανάσταση σε έναν κόσμο που εντυπωσιάζεται εύκολα. Είναι να μοιράζεσαι τις πιο χαζές σου σκέψεις, εκείνες που δε θα έλεγες ούτε στον εαυτό σου. Είναι να σου μαθαίνει πώς να φτιάχνεις καφέ, και μετά να στον φτιάχνει πάντα. Είναι να θυμάται ότι δε βάζεις κρεμμύδι στο σουβλάκι, όχι γιατί το είπες, αλλά γιατί το είδε.
Είναι να σε κοιτάζει ενώ κοιτάς αλλού. Να σε ακούει όταν κάνεις πως δε μιλάς. Να σε υπερασπίζεται όταν λες «άσ’ το, δεν πειράζει». Να σου δίνει χώρο, χωρίς να φεύγει. Αγάπη είναι να πλένει τα πιάτα όταν κουράστηκες, χωρίς να στο πει. Κι αυτό αρκεί. Αυτά τα μικρά, τα φαινομενικά ασήμαντα, είναι που λείπουν περισσότερο όταν τελειώσει μια σχέση. Όχι τα μεγάλα. Εκείνα που δε φαινόταν ότι υπήρχαν όταν τα είχες. Που δεν ήξερες να τα ονομάσεις.
Είναι η τελευταία μπουκιά που σου έδινε χωρίς να ρωτήσει. Τα βράδια που κουλουριαζόταν κοντά σου για να σε ζεστάνει. Όταν έλεγε «μείνε στον καναπέ» κι αναλάμβανε τα πάντα, σαν να ήξερε ότι δεν έχεις δύναμη για τίποτα. Αγάπη είναι να θυμάται πότε έχεις ψυχοθεραπεία και να σου στέλνει τραγούδι μετά. Είναι να κάνει χώρο για τα τέρατά σου, χωρίς να προσπαθεί να τα εξηγήσει. Να σε ρωτάει «θες να μιλήσουμε, ή όχι σήμερα;» όταν σε νιώθει έτοιμο να καταρρεύσεις. Αγάπη δεν είναι πάντα «σ’ αγαπώ». Είναι να επιλέγει να σταθεί δίπλα σου, και στις άβολες σου εκδοχές. Όταν δεν είσαι «εύκολος άνθρωπος». Όταν είσαι κουβάρι από φόβους. Και να μένει.
Μερικές φορές, η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης είναι ένα «πήρα το φαγητό που σου αρέσει». Ένα «έστειλα εγώ το email». Ένα «έβαλα πλυντήριο γιατί είδα πως δεν προλάβαινες». Το χέρι που πιάνει το δικό σου χωρίς να το ζητήσεις. Η ανάσα τους δίπλα σου όταν ξυπνάς από εφιάλτη. Το «σου πήρα σοκολάτα».
Είναι, ξέρεις, και κάτι άλλα μικρά που δεν έχεις καν μάθει να αποκαλείς «αγάπη». Όπως όταν σου λέει «φορούσες αυτό το χαμόγελο την πρώτη φορά που σε είδα». Ή θυμάται τα γενέθλια των φίλων σου. Όχι γιατί τον αφορούν, αλλά γιατί εσένα σε αφορά. Είναι όταν κάθεται δίπλα σου σε μια βραδιά σιωπής και δεν προσπαθεί να γεμίσει τον χρόνο. Όταν σου αφήνει το καλύτερο κομμάτι πίτσας χωρίς να το κάνει θέμα. Όταν σε χαζεύει ενώ μιλάς παθιασμένα για κάτι, χωρίς να νιώθει πως πρέπει να συμμετάσχει.
Αγάπη είναι να θυμάται πώς πίνεις τον καφέ σου. Όχι μόνο «μαύρο, λίγη ζάχαρη», αλλά πώς πίνεις τον καφέ σου όταν έχεις άγχος. Τις παραλλαγές σου. Είναι το «θα έρθω να σε πάρω» παρόλο που είναι εκτός διαδρομής. Το «πήρα και το φάρμακό σου γιατί ξέρω ότι το ξεχνάς». Το «άφησα το παράθυρο ανοιχτό γιατί σ’ αρέσει να ξυπνάς με φως». Μικρά. Ανέκφραστα. Αληθινά.
Αγάπη είναι να μαθαίνει τη γλώσσα σου, χωρίς να του τη διδάξεις. Να πιάνει το «είμαι καλά» που σημαίνει «μείνε». Να καταλαβαίνει πίσω από τις λέξεις. Πιο βαθιά κι από τις λέξεις. Και μερικές φορές είναι εκείνος που σου λέει να κοιμηθείς, γιατί βλέπει πόσο εξαντλείσαι. Που βάζει όρια, γιατί σ’ αγαπά αρκετά για να μη σε βλέπει να λιώνεις. Που σου λέει «μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου» όταν δε βλέπεις τίποτα καλό στον καθρέφτη.
Η αγάπη δεν είναι κινηματογραφική σκηνή. Είναι να περπατάς δίπλα του φορώντας ρούχα από τη λαϊκή και να λες «νιώθω ασφάλεια». Να ξέρεις ότι δε θέλει να σε σώσει. Σε βλέπει. Είναι εκεί. Η φροντίδα είναι τρόπος ύπαρξης. Και όποιος σε αγαπά αληθινά, σε φροντίζει χωρίς να το διαφημίζει.
Αν έχεις κάποιον που κάνει όλα αυτά τα «απαρατήρητα», πρόσεξέ τον. Όχι γιατί θα φύγει. Αλλά γιατί είναι σπάνιο να μείνει κάποιος έτσι σιωπηλά, τρυφερά, σταθερά. Κράτα του το χέρι λίγο πιο σφιχτά. Πες του κι εσύ: Σε βλέπω.
Γιατί αγάπη δεν είναι τι λες.
Είναι τι είσαι, όταν ο άλλος δεν έχει τίποτα να δώσει.
Κι εσύ επιλέγεις να μείνεις.
Συντάκτης: Ίννα Σταύρου
