«Της Άρνης το νερό»: Το χωριό στην Άνδρο που όποιος έπινε το νερό του ξεχνούσε αυτούς που αγαπούσε

Μοιράσου το:

Lights On?

Υπάρχει ένα μικρό ορεινό χωριό στην Άνδρο, υψωμένο 500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα το οποίο μοιάζει να βγήκε από σελίδες κάποιου παραμυθιού. Το χωριουδάκι αυτό ονομάζεται Άρνη (ή Αρνάς) παίρνοντας το όνομα του, πολύ πιθανόν, από έναν Φράγκο ευγενή(τον Αρνάς) που ζούσε εκεί κατά τον 14ο αιώνα. Σε αυτό το μέρος κατοικούν μόλις 100 ψυχές αλλά καμία από αυτές δεν παραμένει ασυγκίνητη από το μυστικό που αναβλύζει από τις πηγές του τόπου αυτού, το διάσημο “νερό της Άρνης”.Έναν μύθο τόσο μελαγχολικό και ταυτόχρονα τόσο γλυκά παρηγορητικό, που δύσκολα ξεχνιέται, εκτός αν… πιεις από αυτό.

Οι μύθοι λένε πως όποιος έβαζε στο στόμα του και γευόταν το νερό της Άρνης, ξεχνούσε όσα αγαπούσε περισσότερο. Έτσι όσοι είχαν κάποιο χαμογέλο, κάποιο πρόσωπο, φωνή ή σκέψη που ήθελαν να ξεχάσουν μια για πάντα, επισκέπτονταν το πηγάδι και με τη βοήθεια του νερού κατάφερναν να κάνουν αυτό που ήθελαν να εξαφανιστεί σβήνοντας την ανάμνηση του για πάντα. Στην Ελληνική μυθολογία επίσης η Άρνη συνδέεται με τη “Λήθη”, την πηγή του κάτω κόσμου όπου οι ψυχές πίνουν για να ξεχάσουν όσα έζησαν στον πάνω κόσμο και οτιδήποτε τις συνδέει με αυτόν.Και κάπως έτσι, η Άρνη έγινε χωριό-σύμβολο. Κάποιοι την αγαπούν για το φυσικό της κάλλος, άλλοι για το μύθο. Και κάποιοι άλλοι, οι πιο ρομαντικοί, για το αίσθημα του παραμυθιού που τυλίγει κάθε της γωνιά που σε αφήνει να την πλησιάσεις μόνος, να την ανακαλύψεις σιγά-σιγά, όπως ανακαλύπτεις έναν άνθρωπο που αγαπάς.

Το απίστευτα αυτό ενδιαφέρον μυστήριο έγινε τραγούδι το 2006 όταν ο Σταύρος Σιόλας έγραψε μουσική και στίχους και το παρουσίασε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά. Ένα τραγούδι το οποίο θυμίζει μοιρολόγι και σε κάνει να νιώθεις μέσα από τα χρώματα του τον λυγμό και τον πόνο που νιώθει κάποιος όταν χάνει και σβήνεται από τις σκέψεις του αυτό που αγαπάει περισσότερο από όλα στη ζωή του.

Και σαν να μην έφτανε αυτός ο ποιητικός θρύλος, το ίδιο το χωριό ενσαρκώνει μια βαθιά αντίφαση. Πες το ειρωνεία ή μοίρα, για χρόνια οι κάτοικοι δεν είχαν νερό στα σπίτια τους. Ενώ οι πηγές τους ξεχείλιζαν, οι βρύσες έμεναν στεγνές. Τώρα πια ευτυχώς το χωριό αποκτά οργανωμένο δίκτυο ύδρευσης. Η Άρνη, που έδωσε νερό σε μύθους και τραγούδια, θα δώσει επιτέλους νερό και στους δικούς της ανθρώπους.

Στο χωριουδάκι αυτό ο χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά, οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί και η σιωπή του δεν είναι άβολη, αντίθετα είναι γεμάτη από μνήμες που δε χρειάζονται λέξεις για να ειπωθούν.Ίσως αυτό να είναι το πραγματικό «θαύμα» της Άρνης. Όχι ότι σε κάνει να ξεχάσεις. Αλλά ότι σε μαθαίνει να αφήνεις. Να αφήνεις ήρεμα, ό,τι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί σου. Όχι με πικρία, αλλά με τρυφερότητα. Σε κάνει όπως ξέρεις τι είναι αυτό που άγγιξε την καρδιά να ξέρεις και πότε είναι η ώρα να το ελευθερώσεις και να ελευθερωθείς και εσύ.

Και κάπως έτσι κατάλαβες πως η Άρνη δεν είναι ένα χωριό αλλά ένα μέρος που σε αφήνει να δεις μέσα σου χωρίς φόβο και να ξέρεις πως αν τελικά αποφασίσεις να πιεις το νερό δε σημαίνει πως θα λησμονήσεις για πάντα απλά θα μπορείς να θυμάσαι νιώθοντας λιγότερο πόνο.Κι αν ξεχάσεις, ας είναι μόνο για να μπορέσεις ξανά να θυμηθείς τον εαυτό σου, που είναι ικανός ακόμη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.