Το να αγαπάς κάποιον που κάνει “healing” είναι ένα δύσκολο ταξίδι

Μερικές αγάπες δεν ξεκινούν με πυροτεχνήματα. Δεν είναι ταινίες όπου όλα είναι λυμένα και φωτεινά. Κάποιες φορές αγαπάς έναν άνθρωπο που ακόμα κουβαλάει τα κομμάτια του, που κάθε μέρα προσπαθεί να ξαναφτιάξει τον εαυτό του. Το να μείνεις, το να διαλέξεις να είσαι εκεί, δεν είναι απλό. Είναι απόφαση γενναία, γεμάτη φως αλλά και σκοτάδι μαζί.

Αυτή η σχέση δεν μοιάζει με τις άλλες. Δεν υπάρχει «εύκολος» δρόμος. Είναι ένα δύσκολο ταξίδι· δεν έχει πάντα ρομαντικά πρωινά και σιγουριά. Έχει σιωπές που κουβαλούν βάρος, βλέμματα που ζητούν συγγνώμη χωρίς λόγια κι εσένα να νιώθεις πως κουβαλάς και τις δικές σου σκιές μαζί με τις δικές του. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά, αν κοιτάξεις καλά, υπάρχει φως· ένα φως σιγανό αλλά αληθινό: το φως της ελπίδας, της επιλογής, της αγάπης.

Η αγάπη με κάποιον που βρίσκεται σε διαδικασία healing απαιτεί θάρρος και συναισθηματική ωριμότητα. Δεν είναι δική σου δουλειά να τον γιατρέψεις — κι αυτό πρέπει να το θυμάσαι καθημερινά, γιατί διαφορετικά μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια. Δεν είσαι ο σωτήρας του· είσαι ο σύντροφός του. Αν επιλέξεις να μείνεις, κάνε το με πλήρη επίγνωση: να ξέρεις πού τελειώνεις εσύ και πού αρχίζει ο άλλος, να κρατάς χώρο για εκείνον χωρίς να χάνεις τον δικό σου.

Πολλοί μπαίνουν σε τέτοια σχέση με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν τον άλλο, ότι θα τον «φτιάξουν». Μα το healing είναι προσωπικό — εσωτερικό. Εσύ μπορείς μόνο να είσαι ένας καθρέφτης που του υπενθυμίζει την αξία του, ακόμα κι όταν εκείνος δεν τη βλέπει.

Αναπόφευκτα θα έρθουν στιγμές που θα κουραστείς· θα νιώσεις πως δίνεις περισσότερα απ’ όσα παίρνεις. Είναι φυσιολογικό. Σημαντικό είναι να μην χαθείς μέσα στη θεραπεία του άλλου· η δική σου ψυχή αξίζει την ίδια φροντίδα. Η συνύπαρξη δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της δικής σου προόδου. Και ύστερα, υπάρχουν εκείνες οι νύχτες που δεν βγάζουν νόημα — που λες “δεν αντέχω άλλο”. “Κι εγώ; Ποιος με κρατάει εμένα;” Σ’ αυτές τις στιγμές γεννιέται ο κρυφός πόνος των δυνατών, αυτών που μένουν. Μα μέσα από αυτόν τον πόνο μεγαλώνεις. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις την αγάπη από την εξάρτηση, τη σιωπή από την απομάκρυνση, τη φροντίδα από τη θυσία. Κι αυτό είναι κομμάτι του healing — για σένα. Γιατί όσο ο άλλος θεραπεύεται… θεραπεύεσαι κι εσύ.

Κι όμως, υπάρχουν κι ανεκτίμητες στιγμές. Όταν σε κοιτάζει και αντί για πόνο βλέπεις ευγνωμοσύνη. Όταν σου λέει “ευχαριστώ που έμεινες” χωρίς πολλά λόγια. Εκεί ξέρεις πως άξιζε. Το healing είναι δώρο — δίνει δεύτερη ευκαιρία. Όσοι το μοιράζονται, γίνονται μάρτυρες σπάνιας μεταμόρφωσης: βλέπεις μια ψυχή να ανθίζει μετά τον χειμώνα, και νιώθεις δέος.

Αν επέλεξες να μείνεις, να θυμάσαι: δεν είμαστε υπερήρωες. Μένουμε γιατί βλέπουμε στον άλλον κάτι που ούτε εκείνος βλέπει ακόμη. Κρατάμε τον καθρέφτη ψηλά, μέχρι να μπορέσει και εκείνος να δει.

Ίσως θυμάσαι εκείνη τη φορά που ήσουν εσύ αυτός που δεν μπορούσε να σηκωθεί, και κάποιος σε κράτησε όταν ήσουν κομμάτια. Τώρα ίσως εσύ να κρατάς κάποιον, λέγοντας “δεν πειράζει”, παρόλο που πονάς. Μην το ξεχνάς: η αγάπη δεν φαίνεται στις εύκολες μέρες. Φαίνεται όταν διαλέγεις να μείνεις, όχι γιατί όλα είναι τέλεια, αλλά γιατί βλέπεις στο πρόσωπό του το “σχεδόν” που μπορεί να γίνει “όλα”.

Κι αν νιώθεις κουρασμένος… κάπου, κάποιος προσεύχεται να ζήσει μια αγάπη όπως η δική σου.