Ό,τι αγάπησα, με αγάπησε.
Ξημερώματα με βρήκε,
τότε που ήμουνα παιδί.
Με μια ανελέητη μάχη
ανάμεσα στο καλό και το κακό,
κι όλα εισχώρησαν μέσα μου χωρίς δισταγμό.
Τώρα…
Στέκομαι παρατηρώντας τις αποχρώσεις του Παραδείσου από απόσταση.
Τον κοιτάζω μόνο — δεν μπορώ να τον αγγίξω.
Κι έτσι λες και ζω χωρίς να ζω.
Από εκείνο το ξημέρωμα τότε,
που ήρθε ο δαίμονας και κατοίκησε μέσα στο βλέμμα μου.
Νοσταλγός σίγουρα, με μια παιδικότητα που δεν εγκατέλειψα ποτέ. Όσα ένιωσα, έζησα, είναι μέσα μου, με οδηγούν. Γιατί γράφω θα ρωτήσεις... Γράφω για μένα. Περιπλανιέμαι συνεχώς αλλάζοντας κόσμους. Μέσα απ' τα ποιήματα εκφράζω όλα όσα έζησα και ζω.
Αν θέλεις να με ψάξεις θα είμαι χαμένος … σε έναν «Χαμένο Παράδεισο Λέξεων» (η ποιητική συλλογή μου από τις εκδόσεις Διάνοια) καταθέτοντας την ψυχή μου και τα όνειρα μου με όλα τα συναισθήματα που συνθέτουν το ταξίδι μας αυτό που λέγεται ζωή.
Άλλοτε ξεχασμένος σε ένα ξέφωτο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χαζεύοντας τα αστέρια. Άλλοτε στην πλάτη μιας χήνας να ταξιδεύω σαν το Νιλς Χόλγκερσον. Και άλλοτε στη Χώρα του Ποτέ να παίζω με τα Χαμένα Παιδιά... για το παιδί που δεν χάθηκε ποτέ από μέσα μου.
