Nα μη στριμώχνεσαι για εκείνους που θα φύγουν

Με τέτοια φωτεινή ψυχή,
πώς να σε σκιάσει ποτέ
το σκοτάδι;

Με τέτοιες εκρήξεις αγάπης
κι άσβεστης αναζήτησης,
πώς να σε λυγίσει ο φόβος;

Εσύ, ψυχή μου,
λούζεις τον κόσμο με ήλιο,
ζωγραφίζεις τη γη με ανάσες ζωής.

Κι είναι δυνατόν εσύ,
που χωράς σύμπαντα,
να στριμώχνεσαι
για να χωρέσουν κάποιοι
που πρόκειται να φύγουν;