Σου χαϊδεύω τη μέση αργά,
όπως ξεδιπλώνεις ένα μυστικό.
Δε μιλάμε,
τα χείλη σου ακουμπάνε τον ώμο μου
και είναι σαν να λένε ‘μείνε’.
Σου φιλάω τον λαιμό,
όχι για να σε ξυπνήσω,
αλλά για να βεβαιωθώ
πως είσαι πραγματική.
Το φως απ’ το παράθυρο
χαράζει τις καμπύλες σου
με θράσος
με λατρεία.
Εδώ, πάνω σου,
η μέρα δε με νοιάζει.
Ούτε ο κόσμος, ούτε τα νέα,
ούτε η απόσταση που περιμένει έξω απ’ την πόρτα.
Ό,τι ποθώ το αγγίζω πάνω σου.
Κι ό,τι έχω,
μου το χαρίζεις χωρίς να στο ζητήσω.
Δεν είναι απλώς έρωτας αυτό.
Είναι εκείνη η στιγμή
που το σώμα λέει πρώτο «σ’ αγαπώ»
πριν το πει η φωνή.
Συντάκτης: Στάθης Αναστασίου
