Μοναξιά,
μια χώρα ανέμων,
όπου οι λέξεις δε φτάνουν.
Φως και σκοτάδι
συνομιλούν χωρίς φωνή.
Το ένα θυμάται,
το άλλο ξεχνά.
Στις παρυφές του κόσμου,
η σιωπή υφαίνει αστέρια
με νήμα, αλάτι και νύχτα.
Κανείς δεν κατοικεί εκεί·
μόνο η ανάμνηση ενός κύματος
που δεν ακούστηκε ποτέ.
Η ερημιά δε θρηνεί.
Είναι θάλασσα ακίνητη,
γεμάτη δυνατότητες που δεν έγιναν.
Και η ζωή;
Αδιάφορη μα παρούσα,
σαν υπόσχεση που δεν ανήκει σε κανέναν.
Συντάκτης: Στάθης Αναστασίου
