Ξέρεις γιατί έλκεσαι από ανθρώπους που δεν μπορείς να «πιάσεις»; Δεν είναι τυχαίο καθόλου. Κάτι μέσα σου βρίσκει πιο ενδιαφέρον αυτό που είναι λίγο μακριά, λίγο απρόσιτο. Είναι σαν να σου αρέσει να κυνηγάς κάτι που ξέρεις ότι δεν είναι δεδομένο. Το μυαλό σου κάνει αυτόματα ένα παιχνίδι αξίας: αν είναι δύσκολο να το έχεις, τότε αξίζει περισσότερα. Και ξαφνικά κάθε μικρή χειρονομία του ή βλέμμα του μοιάζει με νίκη.
Δεν είναι μόνο η δυσκολία που σε ψήνει. Είναι και το μυστήριο. Όταν δεν ξέρεις τι σκέφτεται ή πώς νιώθει, η φαντασία σου τρέχει. Δημιουργείς σενάρια, καταστάσεις, ακόμα και εκδοχές του που μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ. Και κάθε φορά που σου δίνει μια μικρή ένδειξη προσοχής, η καρδιά σου χτυπά λίγο πιο γρήγορα, όχι γιατί είναι έρωτας καθαρός, αλλά γιατί παίζεις το παιχνίδι της ανακάλυψης.
Κι έπειτα, υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο σε αυτό που νιώθεις. Ο εγκέφαλός σου αγαπά την πρόκληση. Όταν κάτι δεν είναι εύκολο, όταν χρειάζεται να κάνεις κόπο ή να περιμένεις, η ανταμοιβή φαίνεται μεγαλύτερη. Είναι σαν να σου λέει «αν τα καταφέρεις, αξίζει ακόμα περισσότερο». Και το νιώθεις σε κάθε μικρή αλληλεπίδραση, σε κάθε στιγμή που η απόσταση ανάμεσά σας γίνεται απειλητικά μικρή ή ξανά τεράστια.
Υπάρχει και μια αίσθηση ότι το απρόσιτο κρύβει κύρος. Δεν είναι τυχαίο ότι θέλεις αυτό που φαίνεται επιθυμητό και λίγο εκτός προσβασιμότητας. Η κοινωνία σου έχει περάσει την ιδέα ότι ό,τι δύσκολα κατακτιέται είναι πιο πολύτιμο. Και έτσι, αυτή η αίσθηση, όσο κι αν προσπαθείς να την αγνοήσεις, σε κάνει να βλέπεις το απρόσιτο άτομο σαν κάτι που αξίζει τον κόπο.
Μερικές φορές, όμως, δεν είναι ούτε καν θέμα του άλλου. Είναι θέμα δικό σου. Αν έχεις μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου η προσοχή ή η επιβεβαίωση δεν ήταν δεδομένη, μπορεί να νιώθεις πιο άνετα σε καταστάσεις όπου η επιβεβαίωση δεν έρχεται εύκολα. Το απρόσιτο γίνεται κάτι γνώριμο, και αυτό σου δίνει ένα παράδοξο αίσθημα ασφάλειας μέσα στην αβεβαιότητα. Το μυαλό σου μαθαίνει να απολαμβάνει την πρόκληση, ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα μπορούσε να είναι κουραστική ή αναστατωτική.
Και τότε φτάνεις σε αυτό το σημείο που ξέρεις ότι κάτι σου αρέσει γιατί είναι «απρόσιτο», όχι επειδή είναι τέλειο ή επειδή ταιριάζετε. Σου αρέσει η ένταση, η αβεβαιότητα, το παιχνίδι των μικρών νικών. Είναι σαν να ζεις σε ένα rollercoaster συναισθημάτων που εσύ διάλεξες να ανέβεις, κι ας ξέρεις ότι μπορεί να μην καταλήξει πουθενά.
Το ενδιαφέρον με το απρόσιτο είναι ότι σε αναγκάζει να παρατηρείς. Κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε μικρό σημάδι προσοχής ή απόστασης γίνεται σημαντικό. Σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να ανακαλύψεις κάτι κρυμμένο, να αποκωδικοποιήσεις το μυστήριο. Κι όσο το κυνηγάς, τόσο νιώθεις πιο ζωντανός. Δεν είναι πάντα έρωτας· είναι η ίδια η διαδικασία που σε κρατάει σε εγρήγορση.
Και φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος. Όσο γοητευτικό κι αν είναι, το απρόσιτο μπορεί να σε κρατήσει σε ένα παιχνίδι χωρίς τελειωτικό αποτέλεσμα. Μπορεί να σου δώσει μόνο στιγμές έντασης και προσδοκίας, χωρίς πραγματική σύνδεση. Και παρ’ όλα αυτά, ξέρεις ότι θα το κυνηγήσεις ξανά. Γιατί η πρόκληση, η αβεβαιότητα, η μικρή γεύση νίκης είναι εθιστικά.
Στο τέλος, το να ερωτεύεσαι το απρόσιτο δεν είναι θέμα του άλλου, ούτε καν θέμα καρδιάς μόνο. Είναι θέμα μυαλού, συναισθημάτων και λίγο παιχνιδιού. Σου δείχνει πώς λειτουργείς, τι σε αναγκάζει να κυνηγήσεις, πού βρίσκεις τη δική σου αίσθηση αξίας. Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι: όχι να το έχεις, αλλά να βλέπεις τι κάνεις όταν δεν μπορείς να το έχεις.
Συντάκτης: Ευθυμία Πράπα
