Δε γεννηθήκαμε με αυτοεκτίμηση, ούτε και χωρίς - Καλούμαστε όμως να τη βρούμε

Γεια σου. Πώς σε βρίσκω σήμερα; Ελπίζω να είσαι καλά. Ίσως αυτά που θα σου πω σήμερα να σε ταρακουνήσουν λιγάκι. Ίσως και να σε πονέσουν σε κάποιο σημείο. Αλλά στο τέλος – το υπόσχομαι – θα δεις ότι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόσουν. Γιατί, αν δεν τα λες εσύ στον εαυτό σου, κάποιος πρέπει να σου τα πει. Κάποιος να στα θυμίσει. Εξάλλου, η μεγάλη αλλαγή μέσα μας ξεκινά συχνά από έναν σιωπηλό, ενδόμυχο πόνο. Όμως δε χρειάζεται να περιμένεις να πονέσεις οικτρά για να αλλάξεις. Μπορείς να διαλέξεις να σώσεις τον εαυτό σου εγκαίρως – πριν βρεθείς να περπατάς ξυπόλυτος σε δρόμους γεμάτους αγκαθωτά τριαντάφυλλα, όπου πια δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την αλλαγή.

Και τώρα… θέλω να μιλήσω για λίγο σε ένα κομμάτι σου πιο παλιό. Στο μικρό παιδί μέσα σου. Ναι, εκείνο που έχεις αφήσει κάπως στην άκρη τον τελευταίο καιρό. Μπορώ; Ευχαριστώ.

Λοιπόν, μικρέ φίλε, μικρή μου καρδούλα… Πώς ένιωσες όταν η μεγάλη εκδοχή σου δεν στάθηκε όπως θα ήθελες; Ίσως λίγο μόνη, ίσως λίγο απογοητευμένη, ε; Μου λες ότι χρειάζεσαι λίγη παραπάνω φροντίδα; Λίγη προσοχή, λίγο «είμαι εδώ για σένα»; Νιώθεις ότι σε έχουν ξεχάσει καμιά φορά; Σε καταλαβαίνω.

Ξέρεις κάτι; Είναι πιο εύκολο απ’ όσο νομίζουμε να ξεχάσουμε το παιδί μέσα μας. Όχι επειδή το αξίζει. Αλλά επειδή πολλές φορές μάθαμε να κοιτάμε αλλού για να επιβιώσουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιδί σταμάτησε ποτέ να μας χρειάζεται.

Γι’ αυτό τώρα στρέφομαι σε εσένα, ενήλικα πια. Σε εσένα που διαβάζεις αυτά τα λόγια. Έχω κάτι να σου πω – για να προστατεύσω και εσένα, αλλά και εκείνο το παιδί που κουβαλάς ακόμη μέσα σου.

Βλέπεις, υπήρξαν στιγμές που σε υποτίμησες. Όχι απαραίτητα φανερά. Όχι μόνο όταν είπες με λόγια «δεν είμαι αρκετός/ή». Αλλά και στις μικρές εκείνες στιγμές, που τις προσπέρασες σαν να μην είχαν σημασία – κι όμως, στο σώμα και την ψυχή σου άφησαν σημάδι. Στιγμές που σκέφτηκες «Τι κάνω λάθος;» επειδή κάποιος δεν απάντησε. Που είπες «Τι μου λείπει;» όταν συγκρίθηκες με κάποιον «καλύτερο». Που κοίταξες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν βρήκες κάτι να αγαπήσεις.

Και τότε αναρωτιέσαι: «Άραγε ο άνθρωπος αλλάζει;»
Μα γιατί δεν κάνεις ένα μικρό πείραμα; Στον εαυτό σου. Αντί να περιμένεις να αλλάξουν οι άλλοι, άλλαξε εσύ. Έτσι, δε θα χρειαστεί ποτέ να αναρωτηθείς ξανά. Γιατί όταν αρχίσεις να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, δε θα δέχεσαι τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που αξίζεις. Και τότε, οι άνθρωποι που θα επιλέγεις, δε θα χρειάζεται να αλλάξουν για να σε αγαπήσουν όπως σου αξίζει.

Μην ματώνεις άλλο τα χέρια σου για να κρατήσεις κοντά σου ανθρώπους που δε βλέπουν την αξία σου. Γιατί τελικά, αυτός που συχνότερα δε σε εκτίμησε όσο χρειαζόταν… ήσουν εσύ. Μην προσπαθείς να διορθώσεις εξωτερικές σχέσεις όταν εκείνη με τον εαυτό σου είναι ακόμη ραγισμένη. Ναι, είναι η πιο δύσκολη σχέση. Γιατί δεν έχεις σε ποιον να ρίξεις το φταίξιμο. Δεν υπάρχουν αποδιοπομπαίοι τράγοι εδώ. Είσαι εσύ, με εσένα. Και αυτό είναι βαθιά απελευθερωτικό.

Και να σου πω και κάτι ακόμα: δεν είναι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή σου έτσι. Υπάρχουν κι εκείνοι που σε εκτιμούν. Που σ’ αγαπούν. Αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι για πάντα δίπλα σου. Θα ήταν όμορφο να κρατιόμασταν χέρι χέρι με όσους αγαπάμε μέχρι το τέλος. Όμως κάποια στιγμή – για λόγους που δεν εξαρτώνται από εμάς – όλοι φεύγουν. Ακόμα κι αυτοί που υποσχέθηκαν να μείνουν. Έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή.

Αυτός που δεν θα φύγει ποτέ από δίπλα σου… είσαι εσύ.
Από το πρώτο κλάμα μέχρι την τελευταία σου πνοή.
Δεν σ’ έχεις αφήσει ποτέ μόνο.
Ούτε στις πιο σκοτεινές σου νύχτες, ούτε στις πιο φωτεινές σου αυγές.

Και όμως… Πώς γίνεται, να είσαι εσύ ο άνθρωπος που φέρεται τόσο σκληρά στον εαυτό του;

Αφού διαβάζεις ακόμη αυτές τις λέξεις, σημαίνει πως μια μικρή φωνή μέσα σου ζητά αλλαγή. Είναι η ίδια φωνή που στο παρελθόν ψιθύρισε: «Ξέρεις ότι τώρα κάνεις κάτι που σε πονά…» Είναι η φωνή του ενστίκτου σου. Η φωνή του μικρού παιδιού μέσα σου.
Μήπως ήρθε η ώρα να την ακούσεις;

Όταν γεννήθηκες, ήσουν ένα άγραφο χαρτί. Δεν γεννήθηκες ούτε με αυτοεκτίμηση, ούτε χωρίς. Αν σήμερα σου λείπει, δεν είναι δικό σου φταίξιμο. Τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο συνοδεύτηκαν από λόγια, βλέμματα, συμπεριφορές που αποθήκευσες βαθιά. Κάποιοι σε έκαναν να νιώσεις λίγος, να πιστέψεις ότι δεν αξίζεις.

Άσε, λοιπόν, αυτό το κείμενο – ή το επεισόδιο του podcast μου (για να το ακούσεις πάτα εδώ)– να γίνει η γόμα που θα σου επιτρέψει να ξαναγράψεις την ιστορία σου. Με εσένα στο κέντρο. Σου εξηγώ γιατί η αυτοεκτίμηση είναι θεμέλιο – και σου δίνω πρακτικούς τρόπους για να την ξαναχτίσεις από την αρχή.

Και όταν τα καταφέρεις – γιατί θα τα καταφέρεις – θα νιώσεις πως μπήκες σε έναν νέο κόσμο. Σε έναν κόσμο που θυμίζει ταινία. Τι είδους θα είναι η δική σου; Ρομαντική, περιπέτειας, κωμωδία;
Εσύ θα την επιλέξεις.
Εσύ θα τη γράψεις.
Εσύ θα τη σκηνοθετήσεις.
Και εσύ θα είσαι ο/η πρωταγωνιστής/στρια.

Μην είσαι άλλο θεατής στη ζωή σου. Κι ειδικά όχι από τη τελευταία σειρά.