Δεν το καταλαβαίνεις πάντα. Συχνά νομίζεις ότι είσαι απλώς «προσεκτικός», «ευαίσθητος», «λίγο φοβικός στις σχέσεις». Αλλά η αλήθεια είναι πως μέσα σου υπάρχει κάτι πιο βαθύ, ο φόβος μήπως κάποιος φύγει. Μήπως σε αφήσει, μήπως σε ξεχάσει, μήπως σταματήσει να σε αγαπάει.
Κι αυτό το «μήπως» αρχίζει να κατευθύνει σχεδόν κάθε επιλογή σου. Μπαίνεις σε σχέσεις με ανθρώπους που δε σε ενθουσιάζουν, μόνο και μόνο γιατί μοιάζουν σταθεροί. Κρατάς δίπλα σου εκείνους που δείχνουν σίγουροι αλλά όχι απαραίτητα σωστοί για σένα. Και όταν κάτι μέσα σου λέει πως δεν ταιριάζετε, το αγνοείς. Γιατί το άγνωστο, το «αν φύγω, τι θα γίνει;», σε τρομάζει περισσότερο από το να μένεις σε κάτι που δε λειτουργεί.
Ο φόβος εγκατάλειψης δεν είναι απλώς μια φράση από κάποιο άρθρο ψυχολογίας. Είναι ένας μηχανισμός που μαθαίνεις από μικρός. Μπορεί να ξεκινάει από εκείνες τις φορές που κάποιος σε έκανε να νιώσεις ότι πρέπει να «κερδίσεις» την αγάπη του. Ίσως ένας γονιός που απομακρυνόταν όταν θύμωνες ή ένας πρώτος έρωτας που εξαφανίστηκε χωρίς εξήγηση.
Κάπου εκεί, το μυαλό σου έμαθε πως για να μη σε αφήσουν, πρέπει να προσπαθείς. Να αποδεικνύεις. Να προσαρμόζεσαι. Κι έτσι, μεγαλώνοντας, συνεχίζεις να το κάνεις. Κρύβεις όσα νιώθεις για να μην τρομάξεις τον άλλον. Δε ζητάς, για να μη φανεί «πολύ». Σώζεις σχέσεις που έχουν τελειώσει εδώ και μήνες, γιατί η ιδέα της απώλειας σε διαλύει. Και κάθε φορά που κάποιος απομακρύνεται, νιώθεις πως κάτι μέσα σου μικραίνει. Δεν είναι ότι δεν ξέρεις τι αξίζεις, το ξέρεις. Απλώς φοβάσαι πως, αν σταθείς σταθερά σε αυτό, ο άλλος θα φύγει. Κι έτσι, χαμηλώνεις λίγο τον πήχη, κόβεις γωνίες, μαλακώνεις τη φωνή σου. Και χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να εγκαταλείπεις εσύ τον εαυτό σου, απλώς για να μη νιώσεις εγκαταλελειμμένος από κάποιον άλλον.
Ο φόβος εγκατάλειψης σε κάνει να ζεις με φρένο. Δεν αφήνεσαι, δεν εμπιστεύεσαι, δεν απολαμβάνεις. Αν κάποιος σε αγαπήσει πολύ, αγχώνεσαι μήπως κάποια στιγμή σταματήσει. Αν δε δείξει αρκετό ενδιαφέρον, νιώθεις πανικό και προσπαθείς περισσότερο. Και όσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο πιο μακριά τον σπρώχνεις. Είναι ειρωνικό: αυτό που κάνεις για να κρατήσεις τους άλλους κοντά, τελικά τους διώχνει.
Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Από το να μετράς μηνύματα, να ψάχνεις σημάδια, να μαντεύεις αν σε αγαπάνε. Κουράζεσαι να ζεις σε μόνιμη επιφυλακή.
Κι εκεί, ίσως για πρώτη φορά, αρχίζεις να ρωτάς: «Κι αν δεν είναι ότι με εγκαταλείπουν οι άλλοι; Αν απλώς εγώ δεν έχω μάθει να μένω με μένα;» Γιατί αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι: να αντέξεις τον εαυτό σου χωρίς κάποιον άλλον να σε επιβεβαιώνει. Να μείνεις εκεί, στο κενό που αφήνει κάποιος όταν φεύγει, και να μην το γεμίσεις αμέσως με κάτι νέο, απλώς για να μην το νιώθεις. Να αντέξεις το «μόνος», μέχρι να καταλάβεις πως δεν είναι τιμωρία, αλλά ευκαιρία.
Όταν σταματήσεις να τρέμεις την εγκατάλειψη, αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά. Βλέπεις ποιοι μένουν γιατί πραγματικά θέλουν, όχι γιατί τους κρατάς με κόπο. Βλέπεις ποιοι σε επιλέγουν χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Και, κυρίως, βλέπεις εσένα — όχι τον «προσαρμοσμένο», όχι τον «ήρεμο για να μη φύγει κανείς», αλλά τον αληθινό σου εαυτό.
Η ασφάλεια που ψάχνεις δε θα έρθει ποτέ από κάποιον άλλον. Θα έρθει όταν πάψεις να εγκαταλείπεις εσύ εσένα, κάθε φορά που φοβάσαι πως κάποιος θα το κάνει. Όταν πάψεις να ζητάς από τους άλλους να σε κρατούν και αρχίσεις να κρατάς εσύ τον εαυτό σου. Τότε, οι επιλογές σου αλλάζουν. Δε διαλέγεις πια με βάση το ποιος θα μείνει, αλλά με βάση το ποιος σου ταιριάζει. Δεν κυνηγάς ασφάλεια, αλλά σύνδεση. Κι αν κάποιος φύγει; Δε σε γκρεμίζει πια. Σε πονάει, φυσικά, αλλά δε σε διαλύει. Γιατί ξέρεις πως η αξία σου δε φεύγει μαζί του. Ξέρεις πως μπορείς να σταθείς. Να συνεχίσεις. Να αγαπήσεις ξανά, όχι από φόβο μήπως μείνουν, αλλά από επιθυμία να μοιραστείς.
Στο τέλος της μέρας, δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από έναν άνθρωπο που δε φοβάται να μείνει μόνος. Γιατί αυτός ξέρει ότι η αγάπη δεν είναι ανάγκη, είναι επιλογή. Και η πιο σημαντική επιλογή που μπορείς να κάνεις, είναι να μη σε εγκαταλείπεις ποτέ — ούτε όταν οι άλλοι το κάνουν, ούτε όταν όλα γύρω αλλάζουν.
Συντάκτης: Ευθυμία Πράπα
