Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε σε ρόλο κουμπάρου στον γάμο του στενού του συνεργάτη Ελπιδοφόρου Παπανικολόπουλου με την Εβίνα Γιακουμάτου, κόρη του πρώην υπουργού Γεράσιμου Γιακουμάτου. Η τελετή έγινε την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης & Αγίας Ειρήνης, στο Politia Tennis Club στην Κηφισιά, με γνωστά πρόσωπα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής να δίνουν το «παρών».
Ο πρωθυπουργός στάθηκε χαμογελαστός και τυπικός, κρατώντας τα στέφανα με προσοχή —κι όπως σχολίασαν μερικοί, «ευτυχώς χωρίς κανένα απρόοπτο», αφού το όνομα Μητσοτάκης κουβαλά πάντα εκείνη τη μικρή φήμη της γκαντεμιάς που κανείς δεν ομολογεί ανοιχτά, αλλά όλοι ψιθυρίζουν.
Τώρα το πώς μπορεί να νιώθει κάποιος που έχει κουμπάρο τον πρωθυπουργό; Πολλοί θα πουν άβολα, ειδικά σε μια εποχή που η χώρα παλεύει με αβεβαιότητα, ακρίβεια και κόπωση, είναι μια εμπειρία σχεδόν αντιφατική. Από τη μία, νιώθεις περηφάνια— κουμπάρος ο ίδιος ο ηγέτης της χώρας. Από την άλλη, ίσως κι έναν κόμπο στο στομάχι· γιατί ξέρεις πως εκεί έξω ο κόσμος δυσκολεύεται, κι εσύ βρίσκεσαι σε μια στιγμή που μοιάζει με ανάσα από μια άλλη πραγματικότητα.
Και κάπως έτσι, μέσα σε μια περίοδο που οι περισσότεροι μετρούν λογαριασμούς αντί για ευτυχισμένες στιγμές, η εικόνα ενός γάμου με κουμπάρο τον πρωθυπουργό μοιάζει σχεδόν σουρεάλ και θυμίζει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην καθημερινότητα των πολλών και στην ηρεμία των λίγων.
Ίσως, τελικά, αυτό το χάσμα να μην είναι μόνο οικονομικό ή κοινωνικό, αλλά συναισθηματικό. Γιατί όσο η καθημερινότητα γεμίζει με ανασφάλεια και κόπωση, τόσο κάθε χαρούμενη στιγμή μοιάζει σχεδόν απρόσιτη— κάτι που βλέπεις, αλλά δύσκολα αγγίζεις.
Κι όμως, μέσα από εικόνες σαν αυτή, θυμάσαι πως η ζωή δε σταματά. Συνεχίζει, πεισματικά, με χαρές, με έρωτες, με τελετές. Κι εκεί, ανάμεσα στις ευχές και στα ρύζια, ο πρωθυπουργός δεν είναι πια σύμβολο εξουσίας. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που χαμογελά και λέει «να είστε ευτυχισμένοι».
Μια φράση που, για λίγα λεπτά, ξεπερνά πολιτικές και επικοινωνιακές γραμμές και θυμίζει κάτι πολύ απλό: ότι κάτω από τα κοστούμια, τις κρίσεις και τις κάμερες, όλοι —μα όλοι— ψάχνουμε το ίδιο. Λίγη τύχη, λίγη αγάπη, και μια κανονικότητα που να μοιάζει αληθινή.
Συντάκτης: Ηρώ Γ.
