Yπάρχουν στιγμές που ξεπερνούν την έννοια της μουσικής, του θεάματος, ακόμη και της ίδιας της τέχνης. Στιγμές που λειτουργούν σαν καθρέφτης μιας συλλογικής μνήμης και μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, και κυρίως, τι αξίες δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε. Μια τέτοια στιγμή εκτυλίχθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2025, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, στη μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στον αείμνηστο Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Ένα στάδιο όρθιο
Η συναυλία «ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ» συγκέντρωσε πλήθος κόσμου και 17 σπουδαίους ερμηνευτές που ένωσαν τις φωνές τους για να τιμήσουν τον «Στρατηγό» του ελληνικού τραγουδιού Γρηγόρη Μπιθικώτση. Στη σκηνή ανέβηκαν οι Αδαμαντίδης, Ασλανίδου, Γαϊτάνος, Δάντης, Ζήνα, Ζουγανέλης, Κότσιρας, Μόρφη, Μπάσης, Μπέζος, Ρέμος, Ρόκκος, Σαΐα, Φραγκούλης, Χατζής, ενώ παρουσιαστής και καλλιτεχνικός επιμελητής ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Τη μουσική διεύθυνση υπέγραψε ο Νίκος Στρατηγός, το μπουζούκι έδωσε ο Μανώλης Καραντίνης, και οι χορωδίες «Ρυθμός» και «Πλειάδες» έντυσαν τη βραδιά με φωνητική δύναμη.
Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή, γεμάτη τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές. Κι όμως, υπήρξε μια στιγμή που ξεχώρισε από όλες. Όταν στη σκηνή ανέβηκε ο Σταύρος Ξαρχάκος, το στάδιο σηκώθηκε όρθιο. Δεν ήταν τυπικό χειροκρότημα∙ ήταν μια αυθόρμητη πράξη σεβασμού προς έναν άνθρωπο που με τη μουσική του έχει γίνει κομμάτι της ψυχής μας.
Το κομπολόι
Μέσα σε αυτή τη συγκινητική ατμόσφαιρα, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο νεότερος, πλησίασε τον Ξαρχάκο και του πρόσφερε το κομπολόι του πατέρα του. Ένα προσωπικό αντικείμενο που είχε γυαλίσει από χρόνια χρήσης, από αμέτρητες ώρες περισυλλογής και δημιουργίας.
Δεν ήταν απλώς ένα δώρο. Ήταν μια συμβολική πράξη που ξεπέρασε τη σκηνή: μια γέφυρα μνήμης ανάμεσα στον πατέρα που έγραψε ιστορία με τη φωνή του και στον συνθέτη που χάρισε ήχους που έγιναν συλλογική ανάσα. Το κομπολόι, απλό και φθαρμένο, κουβαλούσε μέσα του τη μνήμη του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ήταν σαν να ψιθύριζε μαζί του τα δικά του τραγούδια, εκείνα που ο ίδιος είχε συνθέσει∙ όπως το «Τρελοκόριτσο», που ακόμα και σήμερα τραγουδιέται σαν να γράφτηκε χθες. Ένα τραγούδι που, όπως και το κομπολόι, ξεφεύγει από τον χρόνο και γίνεται διαχρονικό σύμβολο.
Ένα αντικείμενο που μιλά
Στην Ελλάδα, το κομπολόι είναι κάτι παραπάνω από διακοσμητικό. Είναι ο ρυθμός που σε γαληνεύει, η κίνηση που σε συνοδεύει στις σιωπές σου, η παρέα στις μοναξιές σου. Κάθε χάντρα κουβαλάει κάτι από τον άνθρωπο που το κρατάει. Το κομπολόι του Γρηγόρη Μπιθικώτση κουβαλούσε στιγμές από πρόβες, αγωνίες πριν τις συναυλίες, βράδια γεμάτα μουσική και έμπνευση. Όταν πέρασε στα χέρια του Ξαρχάκου, μετατράπηκε σε κοινό σύμβολο, σε κειμήλιο που δεν ανήκει πια μόνο σε μια οικογένεια, αλλά σε όλους όσοι νιώθουν τη μουσική σαν πατρίδα.
Η σκηνή αυτή δεν έμοιαζε με αποχαιρετισμό∙ ήταν περισσότερο μια υπόσχεση. Μια υπενθύμιση ότι οι μνήμες δε χάνονται, αλλά ταξιδεύουν από χέρι σε χέρι, από γενιά σε γενιά, από ψυχή σε ψυχή. Κι αν το Καλλιμάρμαρο σηκώθηκε όρθιο, δεν το έκανε μόνο για τον Ξαρχάκο. Το έκανε γι’ αυτούς που θέλουν να θυμούνται, για τη μουσική που μας ενώνει, για εκείνα τα μικρά αντικείμενα που κλείνουν μέσα τους κόσμους ολόκληρους.
Το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλώς μια ακόμη συναυλία. Ήταν ένα μάθημα. Ότι τα πιο πολύτιμα δώρα είναι εκείνα που κουβαλούν ιστορίες. Ότι η συγκίνηση έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις. Ότι η τέχνη μας δεν είναι κάτι που ανήκει στο χθες, αλλά κάτι που συνεχίζει να ζει, να συγκινεί και να μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Στο τέλος της βραδιάς, εκείνο που έμεινε δεν ήταν μόνο η εικόνα του Ξαρχάκου με το κομπολόι στο χέρι, ούτε η παράθεση των μεγάλων ονομάτων στη σκηνή. Αυτό που έμεινε ήταν η αίσθηση ότι, έστω για λίγες ώρες, γίναμε όλοι μέρος μιας κοινής ιστορίας. Ένα κομπολόι, μια σκηνή, ένα στάδιο όρθιο∙ κι όλη η χώρα για λίγο.
Συντάκτης: Ηρώ Γ.
