Από μικρή ηλικία μας έχουν μάθει να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τους γύρω μας, να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας και να τους προσφέρουμε αγάπη. Και αντίστοιχα, μαθαίνουμε με αυτόν τον τρόπο να δεχόμαστε όλα αυτά τα θετικά συναισθήματα από τους γύρω μας και, έτσι, να δημιουργούμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.
Τι γίνεται όμως αν δεν τα λάβουμε; Ίσως το μυαλό μας αρχίζει να ελπίζει πως θα τα λάβουμε κάποια στιγμή επειδή εμείς έχουμε μάθει να τα προσφέρουμε. «Αφού εγώ εκφράζω τα συναισθήματα φροντίδας στο άλλο άτομο, εμένα γιατί δε μου τα δίνει πίσω; Μα εγώ τ@ν φροντίζω, αυτ@ γιατί δε με φροντίζει;» Και μαθαίνεις να περνάς τον χρόνο σου ψάχνοντας διαρκώς άτομα γύρω σου να καλύψουν αυτό το κενό της φροντίδας.
Γιατί; Γιατί μας έμαθαν να φροντίζουμε τους γύρω μας, αλλά όχι τον εαυτό μας.
Σκέψου το, είσαι πρόθυμος να δώσεις αγάπη σε κάποιον άνθρωπο (συγγενή, φίλο, σύντροφο) και όταν δεν παίρνεις το ίδιο για αντάλλαγμα, στεναχωριέσαι, απελπίζεσαι, αναρωτιέσαι «και ποιος θα με φροντίσει τώρα;». Αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι, αν δίνουμε αγάπη και φροντίδα στους ανθρώπους μας, δεν είναι για να τη λάβουμε πίσω, δεν είναι υποχρέωση κανενός να σου δώσει πίσω αυτά που δίνεις, αλλά επειδή όντως νοιάζεσαι γι’ αυτόν τον άνθρωπο, και η φροντίδα που θέλεις να λάβεις δεν έρχεται από αυτόν, αλλά από εσένα.
Η φροντίδα που ψάχνεις στους άλλους ίσως να προέρχεται από την έλλειψη αυτοφροντίδας.
Τι θα πει αυτοφροντίδα; Με λίγα λόγια, να δίνεις στον εαυτό σου την ευγένεια, τον σεβασμό, τη φροντίδα και την αγάπη που δίνεις στους άλλους. Δε χρειάζεται πλέον να περιμένεις να σου ανταποδώσουν τη φροντίδα που δίνεις για να νιώσεις όμορφα, αλλά να την προσφέρεις ο/η ίδι@ στον εαυτό σου. Με αυτόν τον τρόπο δυναμώνει και η αιτία που προφέρεις αγάπη στον κόσμο, γιατί το κάνεις ανιδιοτελώς, χωρίς αντάλλαγμα.
«Και τι γίνεται εάν δεν προφέρω αυτή την αυτοφροντίδα στον εαυτό μου;» Θα δίνεις συνεχώς, ίσως να κρατάς τις απόψεις σου πίσω για να ευχαριστήσεις κάποιον άλλο άνθρωπο για να μη στεναχωρηθεί, να απορρίπτεις την προσωπικότητ;a σου, να αλλάζεις διαρκώς απόψεις για να αρέσεις στους γύρω σου, να λες «ναι» σε όλα για να τους ευχαριστείς όλους, δημιουργώντας έτσι τοξικές σχέσεις με τους γύρω σου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Και όταν έχει περάσει πλέον η ημέρα και έχεις προσφέρει τόσα σε τόσους, δε μένει τίποτα για εσένα. Και αναρωτιέσαι, «εγώ φρόντισα τους άλλους, τώρα ποιος θα φροντίσει εμένα;».
Η απάντηση είναι «εσύ».
Φτιάξε στον εαυτό σου ένα πρωινό που θα έφτιαχνες αν ήταν ο σύντροφός σου μαζί, καθάρισε το δωμάτιό σου όπως θα καθάριζες του παιδιού σου, αγόρασε ένα δώρο στον εαυτό σου όπως θα το έκανες στο ανιψάκι σου. Το ότι είμαστε ενήλικες μας καθιστά υπεύθυνους για πολλά πράγματα, και το αίσθημα της φροντίδας μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Έχουμε μάθει να στεκόμαστε στα δύσκολα, να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που μας προκύπτουν, να διαχειριζόμαστε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου σαν «ευχαριστώ», είναι να φροντίσεις τις ανάγκες του.
Σε όλους μας ζει ένα παιδί μέσα σε αυτόν τον ενήλικα, και ήρθε η ώρα αυτός ο ενήλικας να φροντίσει το παιδί που ζει μέσα σου.
Συντάκτης: Evlalia
