Τον Φεβρουάριο τον αγαπάμε στο pillowfights γιατί είναι ο μήνας που γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας. Και τα γενέθλια θέλουν κέφι και φίλους για να τα ευχαριστηθείς. Φίλους νέους, αλλά και διαχρονικούς κι αγαπημένους.
Έτσι κι εμείς ζητήσαμε από πρώην αρθρογράφους μας (once a pillowfighter, always a pillowfighter, μην ξεχνιόμαστε!) να μας χαρίσουν από ένα guest άρθρο, εδώ στο reunion μας!
Από σήμερα 1/2/18 ως και τις 15 του μήνα, καθημερινά θα δημοσιεύουμε τις νέες ιστορίες των παλιών μας φίλων.
Χρόνια πολλά fighters!
Γράφει η Μαρία Αγοραστού.
Περιμένοντας το μετρό στο σταθμό του Πανεπιστημίου παρακολουθώ με αγωνία το ρολόι να δω πότε θα έρθει το επόμενο τρένο. Σε ένα λεπτό λέει και το αμέσως επόμενο σε τρία λεπτά. Κοιτάω το κινητό μου να δω πότε θα περάσει το ένα λεπτό. Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, οι περισσότεροι κάνουν τις ίδιες κινήσεις με εμένα, κοιτάζουν μία τον πίνακα του σταθμού και μία τα κινητά τους.
Τι εκνευρισμός, θεέ μου, γι’ αυτό το λεπτό που δεν περνάει. Είμαστε όλοι σίγουροι ότι ο πίνακας είναι λάθος. Δε μετρά σωστά γιατί νιώθουμε σαν να πέρασε παραπάνω χρόνος από αυτό που αναγράφεται. Οι κινήσεις μας είναι βιαστικές, ανακουφιστικές, αρκεί να νιώσουμε ότι ο χρόνος περνάει, ότι κάτι γίνεται, ότι δε στεκόμαστε εκεί έτσι απλά και περιμένουμε.
Αρκεί να μην νιώσουμε άβολα. Πρέπει κάτι να γεμίσει το κενό της αναμονής, πρέπει να το διορθώσουμε, πρέπει να μην υπάρχει γνωσιακή ασυμφωνία, πρέπει να μην υπάρχει αβεβαιότητα. Όλα πρέπει, για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με την αβολεψιά, την υπομονή, την κατανόηση και την αποδοχή ότι απλώς δεν έχουμε τον έλεγχο.
Όπως ακριβώς κάνουμε και στις σχέσεις μας. Ένα λάθος, μια διαφωνία, ένας χωρισμός. Όλα μας βάζουν να στεκόμαστε, εκεί, στην αποβάθρα του τρένου και να κοιτάμε τον πίνακα με αγωνία. Τι πρέπει να κάνουμε για να το διορθώσουμε; Τι θα μας διασφαλίσει περισσότερο έλεγχο; Να πάρουμε τηλέφωνο; Να στείλουμε μήνυμα; Να πάμε από εκεί; Να παρακαλέσουμε; Να ποστάρουμε ένα τραγούδι με πολλά υπονοούμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Να πάρουμε τηλέφωνο έναν φίλο μας; Να φάμε μια σοκολάτα; Να σαπίσουμε στον καναπέ βλέποντας σειρές προσποιούμενοι ότι δε σκεφτόμαστε; Το εγώ μας φωνάζει να κάνουμε κάτι! Άμεσα! Αρκεί να μη νιώσουμε καμία ανασφάλεια, άγχος, δυσάρεστο συναίσθημα, αγωνία, απόρριψη. Είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε σε πολλά κολπάκια διαφυγής, αρκεί να μη νιώσουμε άβολα. Αρκεί να μη νιώσουμε μόνοι.
Και κάπως έτσι εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να έχει μια συνεχή ανάγκη από ένα δεκανίκι. Ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Επαναπαυόμαστε στο οικείο των μηχανισμών που έχουμε δημιουργήσει για να αποφύγουμε απλώς την αβεβαιότητα. Χάνουμε τον μπούσουλα της συναισθηματικής ισορροπίας, εκτός κι αν ετεροπροσδιοριζόμαστε. Αν κάποιος, κάτι, υπάρχει εκεί έξω που θα βοηθήσει να μη νιώσουμε δυσάρεστα, θα το χρησιμοποιήσουμε. Μια αέναη αναζήτηση αξίας έξω από εμάς για εμάς.
Κα όμως, η εξέλιξή μας είναι ακριβώς σε αυτό το κενό. Μεταξύ ερεθίσματος κι αντίδρασης υπάρχει ένα μικρό κενό. Μία ευκαιρία να επιλέξουμε πώς θέλουμε να ανταποκριθούμε. Να ακολουθήσουμε την αγχωτική μας ανάγκη να σώσουμε πάση θυσία μια κατάσταση ή να αφουγκραστούμε λίγο τους λόγους για τους οποίους νιώθουμε ότι όλα εξαρτώνται από εμάς;
Μερικές φορές η σωστή απόφαση κι η δύσκολη απόφαση είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εύκολο δεν είναι ό,τι είναι το μη οικείο, αλλά ίσως κι εκεί να βρούμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε. Το να είμαστε οι σωτήρες δε διασφαλίζει τίποτα περισσότερο απ’ τη δική μας ναρκισσιστική ανάγκη να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο, ακόμη κι αν είναι εις βάρος εκείνου που δε θέλει εμείς να διορθώσουμε τίποτα. Γινόμαστε τόσο εμπλεκόμενοι στην ανάγκη μας αυτή, που ξεχνάμε να δώσουμε στον άλλο, αλλά κυρίως στον εαυτό μας, μια ανάσα ξεκούρασης, συγχώρεσης και συμπόνιας.
Κι αφού πλησιάζουν και μέρες που πολλοί θα νιώσουν την ανάγκη του «μαζί», καλό θα ήταν να χαλαρώσουμε λιγάκι εκεί στην αποβάθρα και να αναλογιστούμε αν όντως τα άβολα είναι κι απαραίτητα αρνητικά. Ιδέες δίνω για να μη στέλνετε άδικα στρέμματα τριαντάφυλλων και χαριτωμένων λούτρινων. Ίσως φέτος τα σοκολατάκια να τα πάρετε εσείς στον εαυτό σας και να τα απολαύσετε όπως ακριβώς θέλετε.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
