Αν και χειμώνιασε η λακωνική Μάνη σε περιμένει, κι εσύ μπαίνεις στην αγκαλιά της χωρίς φασαρία, σαν κάποιος που επιστρέφει σε τόπο που ήδη τον ξέρει, ακόμη κι αν δεν τον έχει περπατήσει ποτέ. Ο δρόμος στενεύει, οι πέτρες ορθώνονται γύρω σου, οι πύργοι καρφώνονται στον ορίζοντα κι όσο προχωράς, νιώθεις πως κάτι σε τραβάει προς τα μέσα, σε μια σιωπή που δε σου ζητάει τίποτα και ταυτόχρονα σου προσφέρει τα πάντα.
Ο χειμώνας εδώ δεν είναι εχθρός, αλλά εκείνος που θα σου γνέψει να σωπάσεις και να ακούσεις.
Μπαίνεις σε ένα από τα πέτρινα χωριά, εκείνα που μοιάζουν να έχουν χτιστεί περισσότερο για να αντέχουν παρά για να εντυπωσιάζουν. Τον Γερολιμένα τον βρίσκεις σχεδόν άδειο. Οι ταβέρνες έχουν τις καρέκλες αναποδογυρισμένες στα τραπέζια, και η θάλασσα αγριεμένη σε καλεί κοντά της.
Ανεβαίνεις προς την Αρεόπολη. Εκεί ο αέρας αλλάζει, αποκτά κάποια αξιοπρέπεια που δε σηκώνει πολλά-πολλά. Στα βλέμματα των ανθρώπων θα δεις την ίδια αίσθηση αυτονομίας που έχει και ο τόπος. Ένα «δε σε χρειάζομαι, αλλά αν ήρθες, καλώς ήρθες» και εδώ αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι Μανιάτες είναι από τους φιλόξενους Έλληνες. Το πλακόστρωτο είναι υγρό απ’ την πρωινή πάχνη και τα σπίτια, με τα βαριά πορτοπαράθυρα, μοιάζουν να κρατούν μέσα τους ιστορίες που δε θα ειπωθούν ποτέ σε ξένους. Πίνεις έναν καφέ σε ένα μικρό μαγαζί, και η μυρωδιά του ανακατεύεται με τον καπνό από τη σόμπα. Για λίγο νιώθεις ότι δεν υπάρχει πουθενά αλλού λόγος να πας.
Συνεχίζεις προς το Οίτυλο. Από εκεί βλέπεις τη θάλασσα να απλώνεται σαν μια στιγμή αιωνιότητας. Χειμωνιάτικη, γκρίζα, ατίθαση. Σου θυμίζει ότι είσαι μικρός, αλλά όχι ασήμαντος. Απλώς μέρος μιας ιστορίας που γράφεται εδώ και αιώνες χωρίς να ζητάει την έγκρισή σου. Στέκεσαι στην άκρη και αφουγκράζεσαι την ησυχία που κάνει πιο δυνατό κάθε ήχο. Μια ξύλινη πόρτα που τρίζει, ένα κύμα που σκάει, έναν αέρα που περνάει σαν προειδοποίηση.
Έπειτα πρέπει να επισκεφτεί τη Βάθεια. Εκεί η Μάνη σου δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Οι πύργοι υψώνονται σαν φρουροί άλλης εποχής, λες και περιμένουν ακόμη επιδρομές και δικιωμούς. Περπατάς ανάμεσά τους και νιώθεις ότι παραβιάζεις κάτι ιερό. Το δέρμα σου ανατριχιάζει όχι από το κρύο, αλλά από την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε τόπο που θυμάται. Κάθε πέτρα, κάθε σκαλί, κάθε σκιά κουβαλάει ένα αποτύπωμα κι εσύ απλώς περπατάς μέσα σε αυτή τη μνήμη, σαν επισκέπτης που έρχεται αργά, χωρίς φωνές, για να μην τρομάξει όσα κρύβονται στα βλέμματα των πύργων.
Ο αέρας δυναμώνει όσο πλησιάζεις προς το ακρωτήρι του Ταίναρου, ο χειμώνας εκεί γίνεται πιο έντονος, πιο απαιτητικός. Το μονοπάτι προς τη σπηλιά του Άδη σε κάνει να νιώθεις ότι πας προς τα σύνορα δύο κόσμων. Δε χρειάζεται να πιστεύεις σε τίποτα μεταφυσικό. Αρκεί η ατμόσφαιρα: ο ουρανός χαμηλά, η θάλασσα σκοτεινή, η πέτρα σκληρή. Περπατάς και νιώθεις ότι ο τόπος σε δοκιμάζει. Αντέχεις τη σιωπή; Αντέχεις έναν τόπο που δεν προσποιείται;
Για το τέλος άφησε τη στάση που θα σε ξελογιάσει και πήγαινε να ξεκουράσεις την ψυχή σου στο Λιμένι. Το Λιμένι δεν είναι απλώς ένα παραθαλάσσιο χωριό, είναι το μέρος που θα ξεκουράσει το μέσα σου. Ερωτεύσου το, γιατί θα σε προκαλέσει να το κάνεις. Σου παίρνει λέξεις, σκέψεις, θόρυβο και αφήνει με ό,τι πραγματικά είσαι. Ο χειμώνας στη Μάνη δε σε κανακεύει. Σε ξεγυμνώνει, και γι’ αυτό είναι όμορφος.
Στον δρόμο της επιστροφής, κοιτάς πίσω και σου φαίνεται πως ο τόπος σε μεγάλωσε λίγο. Σου έμαθε να ξεχωρίζεις το ουσιώδες από το περιττό. Να σέβεσαι τη σιωπή και να μην ψάχνεις πάντα απαντήσεις εκεί που δε χρειάζεται.
Η λακωνική Μάνη τον χειμώνα δεν είναι για τουρίστες. Είναι για όσους θέλουν να περπατήσουν σε πέτρα, να ακούσουν θάλασσα, να γνωρίσουν τον εαυτό τους χωρίς φίλτρα. Κι αν τελικά την αφήσεις πίσω σου, το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα κομμάτι της θα μείνει μέσα σου, σαν μικρό μυστικό που δε θα το εξηγήσεις ποτέ σε κανέναν. Φεύγωντας θα νιώσεις νοσταλγία και μια ανάγκη να επιστρέψεις ξανά σε αυτό το μέρος. Είναι τέτοια η ατμόσφαιρα αυτού του τόπου που δύσκολα θα αντέξεις να απαρνηθείς.
Πηγές φωτογραφιών: Travel.gr, exploring Greece, booking.gr
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
