Πώς να πεις σε εργαζόμενο ότι δεν τα πάει καλά, χωρίς να πληγωθεί

Κάθε δουλειά έχει τις μέρες της. Εκείνες που όλα κυλούν ομαλά, με φωνές, χαμόγελα, τη μυρωδιά του καφέ να απλώνεται σαν συνήθεια. Και τις άλλες. Τις μέρες που νιώθεις την ατμόσφαιρα να βαραίνει χωρίς λόγο. Που ένα βλέμμα κρατάει λίγο παραπάνω, που κάτι δεν ειπώθηκε και όμως αιωρείται. Είναι οι μέρες των δύσκολων συζητήσεων.  Αυτών που κανείς δε θέλει, μα όλοι ξέρουν ότι κάποτε πρέπει να γίνουν.

Η πιο απλή, κι όμως η πιο απαιτητική, είναι να πεις σε κάποιον ότι δεν τα πάει καλά. Δε χρειάζεται να φωνάξεις, ούτε να γίνεις σκληρός. Μόνο να δείξεις ότι νοιάζεσαι. Να του πεις ήρεμα “έλα να το δούμε μαζί, υπάρχει λύση”.Γιατί δε διορθώνεις τον άλλον, του απλώνεις το χέρι.

Υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που κάτι σε πονά, μα δε θες να το πεις. Ένα σχόλιο, μια συμπεριφορά, μια λέξη που σου έμεινε καρφί. Το κρατάς, το σπρώχνεις στην άκρη, μέχρι που αρχίζει να σε βαραίνει. Κι όταν τελικά το πεις, χωρίς θυμό, χωρίς να υποκρίνεσαι ανασαίνεις αλλιώς. Δεν είναι εκδίκηση, είναι απελευθέρωση.

Σκληρή στιγμή που όλα παγώνουν, όταν πεις σε κάποιον ότι φεύγει. Το βλέμμα του ψάχνει εξήγηση, το δικό σου ψάχνει θάρρος. Δεν υπάρχουν σωστές λέξεις. Μόνο το να σταθείς με αξιοπρέπεια, να πεις «Σε ευχαριστώ για όσα έδωσες». Μερικές φορές αυτό φτάνει. Δεν αλλάζει τίποτα πρακτικά, αλλά το κάνει πιο ανθρώπινο.

Κάποιες φορές, όμως, πρέπει να μιλήσεις για σένα. Να πεις ότι κουράστηκες, ότι δεν αντέχεις άλλο, ότι κάτι σε πνίγει. Η φωνή τρέμει, αλλά βγαίνει. Κι εκεί που νομίζεις πως θα γίνει φασαρία, συχνά έρχεται κατανόηση. Γιατί η ειλικρίνεια, όσο κι αν τρομάζει, έχει μια καθαρότητα.Κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει.

Τέλος υπάρχουν και οι άνθρωποι που περνούν τη γραμμή. Εκείνοι που νομίζουν πως μπορούν να πουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Η πιο δύσκολη κουβέντα είναι να τους σταματήσεις χωρίς να χαμηλώσεις εσύ. «Μη μου μιλάς έτσι». Απλό, σταθερό, χωρίς φωνές. Μια φράση που βάζει τέλος χωρίς να χτίζει τείχη.

Όλες αυτές οι κουβέντες έχουν κάτι κοινό, σε αλλάζουν. Κάθε φορά που μιλάς αληθινά, χτίζεις λίγο ακόμα από αυτό που είσαι. Μαθαίνεις ότι η ευγένεια δε σημαίνει σιωπή. Ότι το θάρρος δεν είναι φωνή· είναι λύτρωση.

Και στο τέλος, όταν όλα ειπωθούν, μένει μια αίσθηση ελαφριά. Σαν να άνοιξες παράθυρο σε πνιγμένο δωμάτιο. Γιατί οι δύσκολες κουβέντες μπορεί να πονάνε, αλλά καθαρίζουν τον αέρα. Και καμιά φορά, αυτό είναι ό,τι πιο αναγκαίο.