Ο μαθητής Αλκίνοος αποχαιρέτησε τον δάσκαλο Σαββόπουλο με σεβασμό και ευγνωμοσύνη

Στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μίλησε με απλότητα και συγκίνηση. Δεν έκανε έναν τυπικό επικήδειο· μίλησε σαν μαθητής που αποχαιρετά τον δάσκαλό του, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

«Η πρώτη μεγάλη συναυλία που είδα ήταν δική σου», είπε, θυμίζοντας σε όλους πόσο βαθιά μπορεί να χαράξει ένας καλλιτέχνης τη ζωή κάποιου άλλου. Από εκείνη τη στιγμή, όπως είπε, ξεκίνησε ένα ταξίδι που τον σημάδεψε. Ο Σαββόπουλος δεν ήταν απλώς ένας τραγουδοποιός, ήταν κάποιος που άνοιξε δρόμους στη σκέψη και στην έκφραση.

Ο Αλκίνοος μίλησε για την τόλμη του Σαββόπουλου, για το πώς στάθηκε μπροστά στα εμπόδια της εποχής του και τα ξεπέρασε με δημιουργικότητα και πίστη στην τέχνη. «Παραμέρισες θαρραλέα εμπόδια και οδοφράγματα, δείχνοντάς μας τον δρόμο στο άπειρο», είπε. Μια φράση που φανερώνει πως για εκείνον, ο Σαββόπουλος δεν ήταν μόνο πρόσωπο, αλλά φάρος.

«Χωρίς εσένα, άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν κι εμείς», συνέχισε. Μια παραδοχή που δείχνει πόσο βαθιά επηρέασε τη σύγχρονη ελληνική μουσική, όχι μόνο ως δημιουργός αλλά και ως άνθρωπος που έδωσε νόημα στο τραγούδι μέσα από τις λέξεις του.

Σε ένα σημείο, ο Αλκίνοος σταμάτησε και αναρωτήθηκε: «Γιατί έκλαψα τόσο; Για σένα ή για μένα;». Ίσως εκεί ειπώθηκε η πιο αληθινή φράση της ημέρας. Γιατί κάθε αποχαιρετισμός κρύβει μέσα του και λίγο από εμάς , από αυτά που χάσαμε, από αυτά που θα θυμόμαστε για πάντα.

Ο λόγος του έκλεισε με μια φράση που άγγιξε όλους: «Εκ μέρους μιας Ελλάδας που παραμένει αποικία, σε ευχαριστώ». Μια φράση που δείχνει πως ο Σαββόπουλος, με τη φωνή και τη σκέψη του, μιλούσε πάντα για μια χώρα που προσπαθεί να σταθεί όρθια, να βρει την ταυτότητά της, να παραμείνει ελεύθερη.

Η σιωπή που ακολούθησε τα λόγια του Αλκίνοου ήταν ίσως το πιο ειλικρινές χειροκρότημα. Γιατί σε εκείνες τις λίγες φράσεις χωρούσε η αγάπη, ο σεβασμός και η συνέχεια.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος φεύγει, αλλά αφήνει πίσω του το τραγούδι που ενώνει γενιές. Κι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με αυτό τον ήρεμο, βαθιά ανθρώπινο αποχαιρετισμό, μας θύμισε πως κάποιοι άνθρωποι δε σβήνουν ποτέ, μένουν μέσα στα λόγια, στις νότες και στις καρδιές όσων αγάπησαν τη μουσική τους.