Διαμαρτύρομαι γιατί βαριέμαι να τα καταπίνω όλα σιωπηλά

Γηράσκω αεί διαμαρτυρόμενη – γιατί έτσι ζω καλύτερα

Κάποιοι μεγαλώνουν και καταλαγιάζουν.

Εγώ μεγαλώνω και… ανάβω φλας διαμαρτυρίας.

Όχι γιατί δεν έχω τι να κάνω. Αλλά γιατί, να πάρει η ευχή, πάντα κάτι με τρώει.

Δεν μ’ έπιανε ποτέ ο καναπές για πολύ. Ούτε τα “έτσι είναι τα πράγματα, μη γκρινιάζεις”.

Είμαι αυτή που ρωτάει “γιατί όχι αλλιώς;”

Που σκαλίζει, που δε βολεύεται εύκολα, που έχει μια φαγούρα με τα “δε γίνεται”.

Και όσο μεγαλώνω, δεν ησυχάζω – ξυπνάω.

Ποιοι είμαστε, ρε παιδιά; Ζούμε ή απλώς κουμπώνουμε τσεκλιστ;

Πίνουμε καφέ ή τον καταπίνουμε βιαστικά μπροστά από οθόνες που μας ρουφάνε σαν μαύρες τρύπες;

Και διαμαρτύρομαι, όχι για να πω “όλα λάθος” – αλλά γιατί πιστεύω πως μπορούμε καλύτερα.

Όχι πιο πλούσια. Όχι πιο τέλεια.

Πιο αληθινά.

Πιο ζωντανά.

Πιο “να βλεπόμαστε στα μάτια χωρίς να ψάχνουμε το Wi-Fi”.

Δε με ενοχλούν τα λάθη. Με τρελαίνει η συνήθεια.

Η μόνιμη αποδοχή του “έτσι πάει”.

Η φάση “δε βαριέσαι” που έχει γίνει μόδα.

Ε, λοιπόν, εγώ βαριέμαι!

Βαριέμαι να τα καταπίνω όλα σιωπηλά.

Να βλέπω αδικίες και να κάνω skip.

Να μου κλέβουν χρόνο, ουσία, χαρά – και να λέω “οκ, τι να κάνεις”.

Διαμαρτύρομαι, λοιπόν. Και το κάνω με στυλ.

Με χιούμορ. Με λέξεις. Με απορίες παιδιού και μούτρα ενήλικα.

Γιατί αν δεν πεις αυτό που σε πνίγει,

κάποια στιγμή σε πνίγει στ’ αλήθεια.

Δεν είμαι μίζερη. Είμαι αντιδραστική με αιτία.

Δεν είμαι ενοχλητική. Είμαι ενοχλημένη από την απάθεια.

Και μέσα από κάθε “μα καλά τώρα, σοβαρά;”,

σου πετάω ένα “μπορούμε αλλιώς” – ακόμα κι αν δεν ξέρω ακριβώς πώς.

Γηράσκω, λοιπόν. Αλλά όχι σιωπηλά.

Γηράσκω με το στόμα ανοιχτό, την ψυχή σε εγρήγορση και το μάτι να κόβει.

Γιατί δεν με νοιάζει να φαίνομαι cool.

Με νοιάζει να με νοιάζει.

Και να σου πω και κάτι;

Μπορεί να μην αλλάξω τον κόσμο, αλλά δεν θα τον αφήσω να αλλάξει εμένα.

Γι’ αυτό γκρινιάζω, γράφω, μιλάω.

Γιατί μέσα στη διαμαρτυρία μου,

κρύβεται η ελπίδα πως κάτι καλύτερο πάντα γίνεται.

Μπορεί να ξεκινήσει από μια μικρή κουβέντα στον δρόμο.

Μια ερώτηση στο σχολείο.

Ένα “όχι” εκεί που όλοι λένε “ναι”.

Δεν χρειάζεται να σηκώνεις πανό – αρκεί να μη σκύβεις το κεφάλι.

Η διαμαρτυρία δεν είναι φασαρία. Είναι ένστικτο επιβίωσης.

Είναι η σπίθα που λέει: “Μη βολεύεσαι. Ζήσε. Πάλεψε. Χάσου και ξαναβρές τον δρόμο.”

Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτό σε άλλους,

αλλά για μένα η ζωή χωρίς φωνή,

είναι σαν ταινία χωρίς ήχο.

Οπότε, ναι. Θα συνεχίσω να μεγαλώνω διαμαρτυρόμενη.

Με αγάπη, ειρωνεία, χαμόγελο και (πότε-πότε) λίγο σαρκασμό.

Γιατί εκεί που κάποιοι βλέπουν πρόβλημα, εγώ βλέπω πιθανότητα.

Κι αν κάποτε κουραστώ να φωνάζω,

θα μάθω να σιωπώ δημιουργικά.

Αλλά προς το παρόν, άσε με να φωνάζω.

Γιατί έτσι νιώθω ζωντανή.

Γιατί έτσι σου θυμίζω πως δεν είσαι μόνος.

Γιατί έτσι, ίσως, κάτι αρχίζει να αλλάζει.